"Ölüm acıtır mıydı ki? Kurtuluş muydu? Bir kaçış mıydı? Huzuru verir miydi ölüm? Bazen gelmek bilmeyen bazen de pat diye kapıyı çalan ölüm, sadece göçüp gitmek miydi?"
×××
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20 sene önce
Küçük kız taşları teklemeyerek taşlı yoldan evine ulaşmaya çalışıyordu. Boyu kadar olan koca çantayı taşımak çok zordu. Sonunda patikayı geçip eve ulaştığında köpeği Mia sevinçle ayaklandı. Kız ona doğru hızlı adımlar attı. Sevmeye başladı.
"Tamam Mia, geldim ben. Sakin ol."
Mia susmuyordu, deli gibi havlıyordu hala.
"Bir şey mi oldu?" dedi küçük kız, hala Mia'yı severken. Çantasından anahtarını çıkardı ve evin kapısını açtı.
"Anne, evde misin?"
Montunu çıkartıp askılığa astıktan sonra yavaş adımlarla içeri girdi. Salonda öylece yatan bir kadın beklemiyordu.
"Anne!"
Hızla kadının yanına gidip başucuna çöktü. Her yer kıpkırmızıydı, kandı.
"Anne ne oldu sana?"
Kadının saçlarını geriye doğru itti.
"Anne aç gözlerini! Anne!"
Çok korkmuştu küçük kız, ağlamaya başlamıştı. Ayağa kalktı ve annesinin telefonunu eline aldı. Babasının numarasını çevirdiğinde yan odadan gelen telefon sesiyle duraksadı. Tahta kapıyı açarken duyduğu silah sesiyle kulaklarını kapattı. Adam da olduğu yere yığılmıştı şimdi. Kız, ne yapacağını bilemez haldeyken kapı deli gibi çarpıyordu. Koşarak kapıyı açtı.
"Hazal, iyi misin?"
Sesinden ne kadar telaşlı olduğu belli olan kadın bir hayli korkmuştu.
"Sinem teyze."
Eliyle salonda yatan annesini gösterdi Hazal.
"Annem." dedi titrek sesiyle.
Sinem Hazal'ın gözlerini kapatırken onu aceleyle dışarı çıkarttı ve kapıyı kapattı.
"Sinem teyze aç şu kapıyı!"
Hazal kapıyı yumruklarken Mia ayaklarında dolanıyordu kızın. On beş dakika sonra ambulans ve polis arabaları mahalleyi çevrelediğinde Hazal başını kaldırıp yaşlı gözlerle baktı gelenlere. Mahalledeki insanlar kendi aralarında konuşuyorlardı.
"Önce karısını, sonra kendini vurmuş diyorlar. Yazık oldu, gencecik yaşta gittiler."
