Kristal Gül Serisi 1: Dünyanın En İyi Light Novelinde Normal Bir Gün (1. Kısım)

KENDİ KURGUNDA YAŞAMAK

Katsu, kendini bir boşlukta süzülüyormuş gibi hissediyordu. Geçmiş yaşamından anıları gözünün önünden geçmeye başlamıştı. Hiçbir şey hissetmiyordu. Sadece karanlıkta aklına dolan anıları vardı.

-Neredeyim? Öldüm mü?-

Bu boşlukta hissettiği ilk duygu korku olmuştu. Bilinmeyenin verdiği korku.

-Hayır! Yaşamak istiyorum!-

Umutsuzca ölümü reddetmeye çalışıyordu. Anıları hafızasına doldukça bir şeyin farkına vardı.

-Ben... Benim hiç arkadaşım yok... Bunca zaman ne yapıyordum ben? Neden bu kadar asosyal oldum? Zamanımın çok olduğunu düşünüp bu işleri erteledim...-

Kafasında oluşan onlarca soru ve pişmanlık duygusu ile anılarını izlemeye devam ediyordu.

-Koca dünyada beni özleyecek tek kişi annem... Daha popüler bir hayat sürmek istemiştim oysa ki...-

Yavaşça son anılarını görürken şöyle düşündü...

-Romanım... Yaşamak istediğim o eğlenceli hayat ile oluşturduğum romanım... Gerçek dünyanın sorumluluklarından kaçıp kendi hayatımı daha eğlenceli hale getiremediğim için... Korktuğum için... Keşke bir kez daha doğsam ve eğlenceli bir hayat yaşasam... Yüzlerce arkadaşım olsaydı... Herkes tarafından sevilseydim... Hatta bir kız arkadaşım bile olsaydı... Hayatım boyunca aşk denen şeyi hiç deneyimleyemedim... Şimdi düşününce çok boş bir hayat yaşadığımı anlayabiliyorum...-

Katsu anılarının sonuna gelmişti. Aklından pişmanlıklarını geçirirken bir ışık gördü. Karanlığın içindeki kılcal damarlar gibi yayılmış parlak bir ışık.

[Işık: Katsu... Romanının sonunu görmeyi çok istiyorum.]

Işıktan çıkıp Katsu'nun zihnine doğru akan bu kelimelerden sonra ışık söndü ve Katsu bilincini kaybetti.

[???:Ne tatlı bir bebek...]

Katsu'nun bilinci yerine geldiğinde işittiği ilk kelimeydi bu. Kendisini sarmalayan kolları hissediyordu. Gözlerini yavaşça araladı ve ona bakmakta olan bir kadın ve bir adam gördü.

-Burası... Bu insanlar... Neden bu kadar küçüğüm?-

[Adam: Dünyaya hoş geldin oğlum.]

Katsu şok içerisindeydi...

[Kadın: Yüzü sana benziyor Ron.]

Kadın neşeyle Katsu'nun yüzüne bakıyordu.

[Ron: Gözleri de aynı seninki gibi Amelda.]

Katsu bu diyalogdan sonra bir şeyin farkına varmıştı...

-Bu kelimeler... Hatırlıyorum... Bunlar romanımdaki ana karakterin doğumunda anne ve babasının sözleriydi!-

Katsu onlara dikkatlice baktı ve tam da romanda betimlediği gibi göründüklerini fark etti. Amelda onun annesiydi. Sarı, uzun saçları vardı. Gözleri önceki dünyadaki annesininki gibi kehribar rengiydi. Ron ise siyah, kıvırcık saçlı, mavi gözlü ve yapılı birisiydi.

Katsu neler olduğunu çözmeye çalışıyordu. Kendi romanının içinde mi doğmuştu? Romanında yazdığı hayatı mı yaşayacaktı?

-Sanırım buna alışabiliri--

Amelda, Katsu'yu emzirmeye başlamıştı. Lezzetli sütün tadı düşüncelerinin arasına girmişti.

-O SENİN ANNEN KATSU! ANNEN! HER NE KADAR ERGEN ZEKASINDA BİR BEBEK OLSAN DA BU BEBEKLER İÇİN DOĞAL BİR DURUM!-

Önceki yaşamında annesinden başka hiçbir kıza dokunmamış olan Katsu için bu dakikalar, cennetten parçalar gibiydi.

[Ron: NEEEEE!? D-DAHA DOĞALI 5 DAKİKA OLMADI!?]

Katsu, Ron'un neyden bahsettiğini bilmiyordu ve sütünü içiyordu. Aklına gelen ilk şey -Romanda böyle bir cümle yoktu...- oldu.

[Amelda: Tıpkı babası gibi çok yaramaz... Şu ufaklığa bak! Çok tatlı!]

Katsu bir kez daha soru işaretleri içerisinde kalmıştı.

-Bu cümleyi de hatırlamıyorum... Acaba hareketlerime göre romanın gidişatı mı değişiyor...? Bebek olarak en fazla neyi farklı yapmış olabilirim ki?-

Katsu bacaklarının arasında minik bir şey hissediyordu. Bir anda ağzındaki sütü püskürttü.

-HEY! HEY! HEY! BU BİRAZ İMKANSIZ DEĞİL Mİ!?-

[Amelda: İyi misin Katsu! Neden püskürttün!?]

Amelda'nın endişesi sesinden belli oluyordu. Hemen Katsu'yu doğrultup sırtını sıvazladı.

-Katsu!? Ana karakterin adı bu değildi... Amaan neyse çok uykum geldi. Hemen büyümek istiyorum.-

Katsu aklındaki soruları bir kenara koyup annesinin kucağında uyumaya karar verdi.