(Part-29)

1.9K 156 18
                                    

Unicode
“အပိုင်း-နှစ့်ဆယ့်ကိုး

မေတစ်ယောက် ကိုယ့်ပါးစပ်က‌နေရုတ်တရက်ထွက်သွားသည့်စကားကို အချိန်တစ်ခုစာ အကြာလောက်ထိ ငြိမ်နေပြီးမှ အလွယ်တကူ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မထိန်းနိုင်ရ‌ကောင်းလားဟူ၍ သတိကပ်မိသည်။

'ဘုရားရေ'

"မမမြိုင် ညီမ ဆိုလိုတာအဲ့လိုမဟုတ်ဘူး"

ဟု အသည်းအသန် ရှင်းပြလိုက်သော်လည်း မေ့ရှေ့ကမမမြိုင်၏မျက်နှာမှာ ကြောင်အမှုတို့နှင့်အတူ သူမ၏ပါးပြင်ထပ်တွင် အနီရောင်လှိုင်းတိုလေးများနှင့် ရောစပ်နေကာ ပန်းချီကားသဖွယ်ပင် ဖြစ်နေပါတော့သည်။

"အို..."

မမမြိုင်ဆီမှ အချိန်အတော်ကြာအားယူပြီး ထွက်ပေါ်လာသည့်စကားမှာ 'အို' ဆိုသည့်အာမေဠိတ်အသံလေးသာ ဖြစ်လို့နေသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ မမမြိုင်က တခုခုကိုမျှော်လင့်ထားသည့်ပုံပေါ်သည်။

"ညီမ ညီမက အဲ့လိုရည်ရွယ်တာမဟုတ်ပါဘူး"

"အမ သိပါတယ်ကွယ် အမနားလည်ပါတယ်..ဒါနဲ့ညီမမေ စုဆိုပြီးဘယ်သူ့ကိုခေါ်ချင်လို့လဲ"

"ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး ညီမဒီတိုင်းပြောထွက်မိသွားတာပါ တောင်းပန်ပါတယ်"

"ရပါတယ် ထမင်းဆက်စားကြတာပေါ့ ပြီးရင်အမလုပ်စရာရှိတာတွေရှိသေးတယ်"

"ဟုတ်ကဲ့"

ဟုပြောပြီး တိတ်ဆိတ်သွားသည့်အခြေနေကိုမေသဘောမကျ။ ချစ်တယ်ဟုပြောလိုက်သည့်အချိန်တွင် ဖြစ်ပေါ်လာသည့်မမမြိုင်၏အမူအယာနှင့် မရည်ရွယ်ပဲပြောထွက်မိသွားတယ်လို့ ပြောမိတဲ့အချိန်ဖြစ်သွားသည့် အမူအယာတို့ကြောင့် မေတစ်ယောက် ထမင်းဆက်စားလို့မရတော့။

"အမ ညီမပြီးပြီမို့ ပန်းကန်တွေသွားဆေးလိုက်အုံးမယ်နော်"

"အင်း"

ဟုသာတစ်လုံးထဲပြောလာသည့်မမမြိုင်၏စကားသံကိုကြားပြီး ရင်ထဲတွင် တစ်ဆုတ်ဆုတ်ကြီးဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် မေတစ်ယောက် ထမင်းပန်းကန်တွေ မြန်မြန်သွားဆေးပြီး ခြံရှေ့ကထိုင်ခုံလေးအောက်တွင်ထိုင်ကာ အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်။

မေ့ရဲ့မမမြိုင်Where stories live. Discover now