A gdyby tak - sezon 1

Rozdział 038

Czwartkowego poranka Maciek zdecydowanie nie mógł zaliczyć do udanych. Dopiero teraz w całej pełni odczuł skutki wczorajszego pijaństwa. Nie planował doprowadzić się do takiego stanu — to po prostu się stało. Po tym jak Piotr wyszedł wieczorem z mieszkania, by pojechać do szpitala i dotrzymać towarzystwa Uli, Szymczyk włączył sobie telewizor. Przed dobrych kilkanaście minut przeskakiwał z kanału na kanał, szukając czegoś, co nadawałoby się do oglądania. Jak na złość na żadnym z programów nie nadawano żadnego filmu, który mógłby go zainteresować, więc ostatecznie skończyło się na oglądaniu piłki nożnej na jednym z programów sportowych. Maciek nie był wielkim fanem tej dyscypliny, więc obojętnym wzrokiem obserwował to, co działo się na boisku. Gdyby była to siatkówka, koszykówka lub tenis, to pewnie śledziłby przebieg wydarzeń z większym zaangażowaniem. Spędzając resztę wieczoru przed telewizorem, Szymczyk popijał kolejne screwdrivery. W pewnym momencie zupełnie stracił rachubę, ile ich wypił. Dopiero gdy opróżnił półlitrową butelkę wódki, dotarło do niego, że trochę przesadził. Dopóki jednak siedział wygodnie na sofie, wydawało mu się, że wcale nie był pijany. Pełną orientację w sytuacji zyskał w momencie, kiedy wstał z zajmowanego miejsca. Zawroty głowy oraz zaburzenia równowagi świadczyły aż nazbyt dobitnie o jego kiepskim stanie. Maciek z niemałym trudem doszedł do swojego łóżka, zataczając się tak, jakby wędrował nie po mieszkaniu, a po pokładzie statku znajdującego się na wzburzonym morzu. Gdyby nie to, że po drodze opierał się ręką o ściany, to pewnie potknąłby się o własne nogi. Nie mając siły się rozebrać, Szymczyk padł na łóżko tak, jak stał i w mgnieniu oka pogrążył się we śnie.

Noc przespał wyjątkowo spokojnie, ale rano obudziło go potworne pragnienie, jak gdyby znalazł się na samym środku skwarnej pustyni. Teraz potrafił myśleć tylko o zaspokojeniu tej palącej potrzeby. Nic innego nie miało w tej chwili znaczenia. Nieco zaspany Maciek ostrożnie wstał i leniwym krokiem powędrował do kuchni, by sięgnąć do lodówki po wodę. Łapczywie pił prosto z butelki chłodny płyn, gdy do jego uszu dobiegł dźwięk otwieranych drzwi. Dopiero to przywróciło go do rzeczywistości i przypomniało mu o tym, dlaczego Sosnowski poprzedniego wieczoru opuścił mieszkanie w takim pośpiechu. Maciek przerwał więc wykonywaną czynność i wyjrzał do przedpokoju, by powitać Piotra i dowiedzieć się od niego, co z Beatką. Jakież więc było zdziwienie Szymczyka, kiedy jego oczom ukazał się nie tylko jego współlokator, ale także Ula.

— O, cześć — wydusił z siebie Maciek, krztusząc się własną śliną. — A co ty tu robisz?

— Też się cieszę, że cię widzę — odpowiedziała mu zamiast powitania, zdejmując z siebie płaszcz. — Jak widać, wpadłam z krótką wizytą.

— Nie no, jasne. Pragnę tylko zauważyć, że nawet w Rysiowie nie odwiedzaliśmy się o tak wczesnej porze. W końcu przyjaźń też ma swoje granice. W tym wypadku jest to godzina ósma rano — stwierdził radośnie Szymczyk, odzyskując swój zwykły animusz.

— To ja lecę się ogarnąć, najpóźniej za kwadrans będę gotowy — wtrącił się Piotr i, nie czekając na odpowiedź, z prędkością huraganu pognał do łazienki.

— Masz ochotę na kawę? — zapytał Szymczyk, wyszczerzając zęby w uśmiechu.

— Tak, chętnie — przyznała entuzjastycznie Ula, kierując się w stronę kuchni.

— Świetnie. To zrobisz i mi? — roześmiał się, przypominając sobie, ile razy w przeszłości udało mu się nabrać przyjaciółkę na ten sam numer. Takie przekomarzanie się stanowiło jeden ze stałych elementów ich wieloletniej przyjaźni.

— Ech, Maciek, Maciek — westchnęła, kiwając głową z politowaniem.

— Spoko, przecież tylko żartowałem — zapewnił, widząc jej urażoną minę. Kiedy jednak podszedł do szafki, by wyciągnąć z niej naczynia, o mało nie upuścił filiżanek, które w pośpiechu próbował wyjąć.