overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 5

Tineke's POV:

Niet veel later kwam iedereen het kantoor binnen, allemaal druk bezig met onderling te praten maar toen ze ons al zagen werken zeiden ze toch één voor één goeiemorgen. "Is de chef hier nog niet? vroeg Eric en net op dat moment kwam hij ook binnengewandeld. "sorry dat ik zo laat ben, ik heb het vandaag nogal druk dus iedereen volgt dezelfde taken van gisteren op." Ze stemden allemaal toe. "Dat wil zeggen dat we dus nog even mogen blijven zitten" zei Koen. "Geen zorgen na de middag mogen we de baan op" stelde ik hem gerust. En al snel werd het middag, "eindelijk!" weerklonk er door het bureau. Drie keer raaden wie dat zei. Koen trok zijn jas al aan. "Komaan Tineke, we moeten patrouilleren" zei hij met een grote lach. "ik kom, ik kom" zei ik al lachend en volgde hem naar de wagen. Ik staarde door het raam en had nog geen woord gezegd, "gaat het ?" vroeg Koen op een bezorgde toon. "Natuurlijk!" antwoorde ik snel zodat hij niets zou door hebben. Hij zette de radio luider en al snel weerklonk love realy hurts without you door de auto. Nee! dacht ik, alsof zelfs de radio kon zien dat ik verliefd was.  Koen begon uit volle borst mee te zingen en tegelijk op het stuur te tikken. Geloof het of niet, ik moest er toch wel door lachen want het was zo grappig om te zien en ook wel mooi. Niet lang daarna zaten we allebij te zingen, en het klonk dan nog mooi ook. Hij zette de radio terug op het normale volume "beter ?" vroeg hij met een glimlach terwijl hij in mijn ogen keek. Ik knikte overtuigend, dit soort momenten zijn er om te koesteren. "Ze hebben de politie vandaag niet nodig denk ik" zei ik tegen Koen om toch geen stilte te laten vallen. Hij knikte "het is echt rustig...misschien is dat ook wel beter zo" antwoorde hij. En de uren gingen sneller voorbij dan ik het besefte want het werd al avond.

We kwamen terug aan op het bureau. Het was intussen al tijd om naar huis te gaan. We liepen samen naar de kleedkamer. We openden onze kluisjes en legden onze riemen en wapen er in. Koen was klaar en kwam achter me staan. "ik weet hoe je je voelt Tineke" fluisterde hij. Snel maar ook verbaasd draaide ik me om, "hoe kun jij nu weten hoe ik me voel?" antwoorde ik. "omdat ik net hetzelfde voel..." zei hij en keek in mijn ogen. Hij wreef over mijn wang en liet zijn hand in mijn nek liggen. Hij kwam steeds dichter, sloot zijn ogen en liet zijn lippen op de mijne rusten. Het voelde zo goed en toch legde ik mijn hand op zijn borstkast en duwde hem zachtjes terug. "Koen...niet doen" zei ik "waarom niet?" vroeg hij met een fonkel in zijn ogen. "omdat het niet kan!" zei ik en sloot mijn kluisje. Hij bleef staan en staarde naar de grond "sorry" zei ik nog snel. Ik sloot de deur van de kleedkamer en leunde er nog even tegen. Er was toch niemand meer op kantoor dus niemand kon me zien. "Wat heb ik gedaan" fluisterde ik tegen mezelf en vertrok naar huis.