overspel de buurtpolitie

Hoofdstuk 58

Tineke's POV

"U had gelijk, u vriend is aan het wakker worden!" Die woorden klonken als muziek in mijn oren, mijn geluk kon niet meer op. Ik liet mijn vreugde tranen de vrije loop en een lach was ook niet meer van mijn gezicht te slaan terwijl ik zachtjes door Koen zijn haar wreef in de hoop dat hij zijn ogen nu wel zou openen. "We zullen u even alleen laten om even tot rust te komen, maar het is heel belangrijk dat u meteen op het belletje duwt van zodra Meneer Baetens zijn ogen opent" ik knikte naar de dokter als teken dat ik het begrepen had en meteen daarna ging hij dan ook naar buiten.

 Zo geduldig mogelijk wachtte ik af, elke seconde ging zo traag en elke minuut leek wel een uur. We waren intussen alweer een groot half uur verder en ik wandelde van hier naar daar. Uiteindelijk nam ik plaats op de vensterbank en staarde langdurig naar buiten. De ziekenhuiskamer van Koen bevond zich bijna op de hoogste verdieping dus je had een prachtig uitzicht naar buiten met hier en daar een klein landschapje dat overspoelt werd door de felle zon. Hoe kon dit allemaal nu zo lang duren, de dokter zei toch dat Koen ging wakker worden waarom duurde het dan zo lang. Ik begon de hoop een beetje te verliezen en liet mijn hoofd op mijn handen rusten die op mijn opgetrokken knieën lagen. Voorzichtig schudde ik met mijn hoofd terwijl er verschillende vragen door mijn hoofd flitsten. Zal hij wel wakker worden? Wanneer? Wat als? "Nee Tineke niet aan denken, alles komt goed" fluisterde ik tegen mezelf en richtte mijn zicht weer op de buitenwereld. "Tineke..." hoorde ik een moeizame stem achter mij zeggen. Hoorde ik nu net mijn naam. Het was nauwelijks verstaanbaar maar volgens mij hoorde ik net mijn naam. zo vlug als ik kon draaide ik me om en keek in de richting van Koen en in tegenstelling tot daarnet lag hij nu met zijn ogen open. "Koen?" bracht ik uit en liep in een snelle pas naar hem toe. Ik zag aan Koen zijn gezicht dat hij in de war was en toen zijn ogen eindelijk mijn ogen kruisten kon ik meteen zien dat hij mij herkende. "Tineke..." ging hij moeizaam verder terwijl hij zich probeerde recht te zetten. "Neenee blijf rustig liggen" fluisterde ik terwijl ik mijn hand op zijn borst legde en hem voorzichtig terug neer duwde. "Wa..Wat is er gebeurt?" vroeg hij heel vermoeid terwijl hij ongelovig de kamer inspecteerde. "Je hebt een ongeluk gehad met je  fiets, weet je dat dan niet meer?" Koen schudde zachtjes met zijn hoofd terwijl hij zich met moeite kon wakker houden. "Ik herinner me helemaal niets meer..." ongelovig keek ik hem aan. "Kun je iets over jezelf vertellen?misschien herinner je je daar nog iets van?" ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel terwijl ik zag hoe Koen hier even over moest nadenken. "Ik werk al een hele tijd bij de politie dat herinner ik me nog, jij bent mijn collega en beste vriendin en ik woon sinds kort samen met Anna mijn vriendin..." Ik schrok van die enkele laatste woorden. Hoe kon hij dat nu vergeten zijn, na alles wat we tot nu toe hadden meegemaakt. Ik drukte op het belletje dat boven Koen zijn bed hing terwijl ik voelde hoe tranen begonnen te prikken in mijn ogen. "Herinner je je voor de rest nog iets?" Koen dacht nog even na en uiteindelijk schudde hij met zijn hoofd. "Ok..." ik besloot om er niet verder op in te gaan en met mijn hand geschrokken voor mijn mond liep ik dan ook de deur uit. Ik liet me door mijn knieen zakken en hield mijn handen even voor mijn ogen. "Mevrouw Schilebeeckx, gaat alles wel goed?" hoorde ik een intussen al bekende stem boven mij zeggen. Ik hield mijn handen weg van voor mijn ogen en keek omhoog. Mijn vermoeden klopte want ik zag meteen de dokter zijn gezicht boven mij. Snel droogde ik de enkele tranen van mijn wangen en zette me weer recht. "Nee, eigenlijk niet nee. Koen kan zich niets meer herinneren over onze relatie en hij denkt nog steeds dat hij samen is met iemand anders." de dokter keek me aan en knikte begrijpend. "Het is volkomen normaal hoor mevrouw, de meeste patiënten die net ontwaken kampen nogal vaak met geheugen verlies. Ze hebben dan ook vaak voldoende tijd en veel rust nodig om alles even op een rijtje te zetten, geef hem wat tijd en binnenkort is hij weer de oude" met mijn ogen gericht naar de grond knikte ik als teken dat ik het begreep en meteen daarna volgde ik hem terug mee naar binnen.  Na het onderzoek vertrok de dokter terug naar buiten. Het laatste dat hij zei was dat hij ging terug komen van zodra hij nieuws had en dat Koen moest rusten. Die ene zin die hij nog vaak zal moeten horen natuurlijk. Koen was intussen al wat meer wakker, en hij zag er ook al een stuk beter uit. Op de blauwe plekken na dan. "Tineke..." hoorde ik Koen zeggen. vanuit de stoel die naast Koen zijn bed stond keek ik hem aan. "Waar is Anna eigenlijk, ik vind het raar dat ik ze nog niet heb gezien. Weet ze dat ik hier ben?..." een diepe zucht weerklonk uit mezelf terwijl ik me rechter in de stoel zette. "Koen, dit kan misschien even een schok zijn maar... ik ben je vriendin..."