overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 40

Koen's POV

Boos sloeg ik de deur die mij en Tineke van elkaar scheidde achter me dicht, ik had niet eens door dat ik eigenlijk al half aan het huilen was. Maar ik verzette me ertegen, de krop in mijn keel moest ik maar verdringen. Het is moeilijk om je sterk te houden als je weet dat je de persoon die je zo graag ziet moet laten gaan. Maar ik kon niet anders, de basis van een relatie is vertrouwen en als het vertrouwen geschonden word is er ook geen relatie. Ik stapte in mijn auto en bleef nog even met de sleutel in mijn hand zitten terwijl ik naar het huis van Tineke staarde. Misschien moet ik toch eventjes naar haar luisteren, ik heb haar de kans niet gegeven om haar te laten uitspreken. Nee! er valt niets meer uit te leggen ik moet het gewoon loslaten . Met die gedachte startte ik de auto en reed weg, weg van het huis, weg van Tineke. Ik draaide nog maar net de volgende straat in of ik zag Maarten al vrolijk door straat wandelen. Waarschijnlijk op weg naar Tineke. Hij die de oorzaak is van al dit gedoe. Ik stopte mijn auto aan de kant van de straat de gooide de deur open. "Maarten?" riep ik hem toe. Hij draaide zich meteen om en keek me uitdagend aan. "Hey Koen hoe gaat het?" vroeg hij met een grote lach op zijn gezicht. "Je weet best wel hoe het gaat!" antwoordde ik kwaad terug. "Sorry Ik weet niet waar je het over hebt?" zei hij niet begrijpend. Ik had hem wel door, het was alsof hij mij uitlachte alleen hij liet het niet zien. Ik nam de kraag van zijn trui vast en duwde hem tegen de muur. Gelukkig was ik een stuk groter en was het voor hem moeilijk om zich te verweren. "Jij blijft uit de buurt van Tineke!" zei ik. De grijns op zijn gezicht werd langzaam groter terwijl hij zich probeerde los te trekken uit mijn greep. Uiteindelijk duwde hij me achteruit en keek me spottend aan. "heb je het nu nog niet door Koen, ik en Tineke zijn voorbestemd voor elkaar." ik besloot er verder geen aandacht aan te geven en hem mijn rug toe te draaiden, wat me dan ook tamelijk goed lukte anders zou dit volledig uit de hand lopen. "Tineke is van mij begrepen?" riep hij nog. Nu ben ik het beu, in één beweging draaide ik me om en plante mijn vuist neer op zijn gezicht. Met een klap viel hij op de grond en legde meteen zijn handen op zijn gezicht, waarschijnlijk om zichzelf te beschermen. Dit had hij duidelijk niet verwacht, want hij bleef verslagen op de grond liggen. Het voelde zo goed aan, eindelijk kreeg hij zijn verdiende loon. Ik keek hem nog even na en vertrok uiteindelijk naar mijn auto. Dit had hij echt wel verdient dacht ik bij mezelf. Hij heeft mij en Tineke uit elkaar gedreven, hij verdiende niet beter. Ik sloeg een paar keer hard op mijn stuur om de adrenaline en de boosheid kwijt te raken terwijl er weer een traan over mijn wang rolde. Deze keer kon ik ze niet bedwingen en liet ze gewoon de vrije loop. Wat begon als een prachtige dag eindigde als een ware nachtmerrie.