overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 56

Tineke's POV

( 3 weken later)

De autosleutels kwamen met een klap op de kast terecht die mooi langs de muur in de woonkamer stond. Het was een gewoonte geworden om die enkele sleutels steeds op de zelfde plaats te leggen. Stel je voor, mij kennende zou ik uren moeten zoeken als ik niet steeds diezelfde plaats had. Ontroostbaar en vermoeid liet ik me in de zetel zakken. Ik liet mijn hoofd in mijn opgetrokken knieën zakken en gooide een diepe zucht naar buiten. Het was zo vermoeiend, Koen die nog steeds in het ziekenhuis ligt, het werk dat me gestolen kan worden en tenslotte nog het gepieker dat een hele dag blijft duren. Alles is zo plots veranderd. Ik had er geen hoop meer in dat we de chauffeur die Koen heeft aangereden ooit nog gingen terug vinden, er waren ten eerste al geen getuigen, geen remsporen wat dan ook al betekende dat de dader nooit de moeite heeft gedaan om te stoppen. En juist over dat maakte ik me zorgen. Er waren geen remsporen... dat wil dus duidelijk zeggen dat de chauffeur het op Koen gemunt had. In ieder geval, Eric en Brigitte zijn op de zaak gezet en ik heb er alle vertrouwen in dat ze het zullen oplossen. Ik wierp een vluchtige blik op de klok, het was 5 uur. Tijd om nog even naar het ziekenhuis te gaan, iets wat intussen ook al een gewoonte is geworden. Ik schrok toen ik de deur open trok. "Maarten?" wist ik uit te brengen. Want veel anders kon ik niet zeggen. "Hey...Tineke" begon hij met veel moeite. "Ik heb het gehoord van Koen, het is vreselijk..." ging hij verder. "Oh Maarten, doe niet zo schijnheilig. Iedereen weet dat je Koen niet kan horen of zien." wist ik boos uit te brengen. Maarten schrok duidelijk van mijn reactie want hij zette metteen een stap terug. "Tineke ik wilde alleen..." "je wilde wat" onderbrak ik hem boos. "Komen zeggen hoe erg je het allemaal wel niet vindt?!" Maarten stond me aan te staren, hij wist duidelijk niet meer wat hij moest zeggen. En ik, ik had hem ook niets meer te zeggen. "En als je me nu wilt excuseren..." ik sloot de deur achter mij en duwde hem zowat opzij zodat ik naar mijn auto kon gaan. "Tineke..." hoorde ik hem nog zeggen maar ik besloot er geen aandacht meer aan te geven. Zonder hem ook nog maar één blik te gunnen vertrok ik terug naar het ziekenhuis. Wie denkt hij wel niet dat hij is. Hij wil niks van Koen weten en nu staat hij hier een beetje schijnheilig te doen.

Stilletjes stapte ik de kamer
binnen waar Koen nu al drie weken roerloos lag. Ik ging op mijn intussen al vertrouwde stoel zitten en ging weer verder met wachten en hopen. Er was nog niet veel veranderd hier in die drie weken. De kamer kreeg nog steeds niet het nodige ligt, en de kneuzingen en schaafwonden waren nog steeds heel goed zichtbaar. Het is verschrikkelijk om op deze manier bij Koen te zijn maar het komt goed, ik geloof er helemaal in en we slaan er ons samen door. "Koen, ik ben het... Tineke."fluisterde ik "Ik weet niet of je me kunt horen maar weet dat ik je heel graag zie, we moeten blijven vechten voor elkaar. Hoe moeilijk het ook is!" een zoveelste traan rollde over mijn wang naar beneden en kwam op koen zijn hand terecht dat ik had verstrengeld in het mijne. Even voelde het alsof ik zijn hand voelde bewegen. Geschrokken keek ik hem aan. "Koen...?" een tweede kleine beweging volgde. Nu wist ik het zeker, ik gaf hem vlug een kus op zijn wang en liep zo snel als ik kon naar buiten.