overspel de buurtpolitie

Hoofdstuk 39

Tineke's POV

De laatste happen van een heerlijk gevulde boterham verdwenen in mijn mond. Mijn gedachten waren verzonken bij de gebeurtenissen van gisteren,gelukkig was het nu allemaal voorbij. Ik had niet eens door dat ik al een hele tijd aan het staren was. Ik vond het vooral erg dat ik tegen Koen heb gelogen, hij verdient dit helemaal niet. Snel wierp ik een blik op de klok, het was intussen al negen uur. Koen zou langskomen om vandaag iets te doen samen, ik keek er al enorm naar uit om een hele dag samen te kunnen zijn. Ik stond op en zette de vuile vaat die ik had gebruikt mooi in de afwasbak en ging verder met het afruimen van de tafel. Ik legde net de broodzak op de juiste plaats toen het geluid van de bel door mijn huis heen ging. Nu is hij toch wel vroeg dacht ik terwijl ik naar de voordeur wandelde. Voorzichtig opende ik de deur terwijl ik Koen langzaamaan zag verschijnen door de deuropening. Ik schrok duidelijk als ik Koen zag, hij had moeite om zijn tranen te bedwingen en keek me boos aan. "Koen, is er iets?" vroeg ik bezorgd. Hij zei niets en wandelde mijn huis binnen. Niet begrijpend volgde ik hem meteen naar binnen. "Tineke, wat is dit?"zei hij en gooide aan paar foto's op de tafel. Er klonk een diepe droefheid in zijn stem terwijl hij vertelde wat er was gebeurt. Aarzelend nam ik de foto's van de tafel en bestudeerde ze aandachtig. "Dit is niet wat je denkt" mompelde ik terwijl ik de foto's terug op de tafel legde. "dit is niet wat ik denk, dan moet je dat toch eens uitleggen want wat ik zie is dat jij en die Maarten elkaars hand vast houden en alsof dat nog niet erg genoeg is sta je hem nog te kussen bij!" Ik hoorde duidelijk de boosheid in zijn stem. Het liefst zou ik willen huilen, maar dat kon ik niet. Ik zou kwaad willen worden omdat hij de verkeerde conclusies trok, maar ook dat kon ik niet. Het enige wat mij nog restte was verbijstering, verbijstering om wat hij zei en om wat er op de foto's stond. "Laat me het uitleggen Koen" probeerde ik hem te kalmeren. Hij vermeed het me aan te kijken en hield zijn lichaam op een gepaste afstand van de mijne met een tafel als muur tussen ons in. "Je hoeft niks uit te leggen, ik begrijp het volkomen!" zei hij en tikte driftig met zijn vinger op de foto's die hij terug onder mijn neus duwde. Ik wilde hem vasthouden en het liefst naar hem toelopen om hem te troosten, maar hij hield me tegen zonder er zelfs iets te moeten voor doen. Eventjes wist ik niet wat ik moest zeggen, voor de eerste keer was ik volkomen sprakeloos. "Koen er is niets tussen Maarten en mij die foto's zijn genomen voordat ik hem elke keer weg duwde!" hij keek me met een diepe droefheid aan. "En als ik dat niet geloof maak je me wel iets anders wijs! voor mij hoeft dit niet meer, je hoeft het niet eens meer uit te leggen, ik begrijp het volkomen!" hij liep om de tafel heen en ging richting de deur. Net voordat hij daar aankwam legde ik mijn hand op de deuropening zodat hij niet weg kon gaan en keek hem recht in de ogen. "Je moet me geloven!" fluisterde ik terwijl de tranen in mijn ogen stonden. "weglopen heeft geen zin" voegde ik er nog aan toe. Hij keek me nog één keer aan. "het is voorbij" fluisterde hij. Met neergeslagen ogen duwde hij mijn arm weg en sloeg de deur met een klap dicht. Bij het horen dichtslaan van de deur kon ik mijn tranen niet meer bedwingen en de ene na de andere traan rolde over mijn wang naar beneden. Heel even had ik aan het geluk kunnen ruiken maar het was mijn deur voorbij gegaan, voor mij was het geluk niet weggelegd. Het is voorbij...