overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 63

Tineke's POV

Wat slaapt hij toch schattig dacht ik terwijl er een niets vermoedende glimlach op mijn gezicht verscheen.
Ik nam het dekentje dat zorgvuldig over de zetel hing en legde het voorzichtig over hem. Zachtjes wreef ik nog eens door zijn haar en drukte nog een zachte kus op zijn voorhoofd in de hoop om hem zeker niet wakker te maken. Ik had hem beloofd om niet weg te gaan en dat was ik ook zeker niet van plan. Ik keek even rond in zijn toch wel mooie huis en dacht na over hoe mooi ons leven er had kunnen uitzien. Als ik de persoon die hem heeft aangereden ooit tegenkom.... Het was zo een laffe daad om daarna nog eens vluchtmisdrijf te nemen. Maar de dader word opgespoord en ik ben er zeker van dat we hem vroeg of laat zullen vinden. Alleen...er zijn geen aanwijzingen die specifiek naar de persoon zelf lijden. Ik zette me recht uit de zetel en stapte richting de keuken. Misschien moet ik iets klaarmaken voor hem? Hij zal toch wel honger hebben want in zo een ziekenhuis hebben ze om eerlijk te zijn toch niet al te lekker eten. Dat is een uitstekend idee Tineke. Fluisterde ik fier tegen mezelf en begon wat in de kasten rond te kijken op zoek naar de juiste ingrediënten. "Hebbes!" riep ik net iets te hard terwijl ik nog een paar stronkjes witloof in de koelkast vond. Perfect om een lekkere ovenschotel te maken met witloof en ham. Ik weet dat Koen dit graag eet dus het is ideaal om hem terug te verwelkomen in zijn eigen huis. Rustig begon ik aan het gerecht en algauw verstreek er toch een uurtje. Ik strooide het laatste beetje gemalen kaas over de nog dampende kaassaus en duwde de schotel de oven in. Ik sloot de oven en deed er nog een klein overwinnigs gebaar bij omdat ik toch behoorlijk trots op mezelf was. Net toen ik een paar ingrediënten terug in de kast zette hoorde ik een zacht gegeeuw uit de woonkamer komen. Ik veegde mijn handen vluchtig af aan een handdoek en stapte richting de woonkamer. "Hey" begroete ik hem terwijl ik toekeek hoe hij zich nog even uitrekte. Hij keek me aan terwijl er spontaan een glimlach op zijn gezicht verscheen. Koen wierp een vluchtige blik naar buiten. "Goeieavond" antwoordde hij toen hij zag dat het schemerde buiten. "Wat ruikt het hier heerlijk" zei hij terwijl hij even naar de keuken keek. "Ik dacht, ik zal eens even iets lekkers maken zo ging de tijd een beetje sneller voorbij" antwoordde ik. "Maar...heb je een beetje goed geslapen?" "Door dat heerlijke kopje thee heb ik heerlijk geslapen" antwoordde hij me oprecht terwijl hij me doordringend aankeek. Ik voelde hoe mijn wangen langzaamaan rood werden en wende mijn blik dan ook meteen weg. "Wat eten we vanavond?" vroeg Koen om mijn aandacht terug te trekken. "We eten hamrolletjes in de oven, dat eet je graag" antwoordde ik hem met een lach die niet meer te verstoppen was. Koen legde zijn hand op zijn buik en wreef er even over. "Heerlijk!" voegde hij er tenslotte nog aan toe. Het gerinkel van een telefoon verstoorde het gesprek. Koen greep naar zijn zak en haalde zijn gsm boven die hevig trilde in zijn hand. "Anna?" fluisterde hij net genoeg verstaanbaar voor mij. "Hallo?" beantwoorde hij de telefoon terwijl hij deze aan zijn oor hield. Ik besloot om me even terug te trekken naar de keuken om hem niet te storen. Het bleef tenslotte privé en zo nieuwsgierig was ik nu ook weer niet.
Maar om eerlijk te zijn vond ik het toch niet prettig dat ze belde...
Ik hoorde hoe Koen nog gedag tegen Anna zei en liet mijn hoofd even rusten op de keukenkast. Waarom is het toch zo moeilijk, waarom herinnert hij zich niets meer, waarom kunnen we niet gewoon terug samen zijn. De vragen bleven maar rond dwarrelen in mijn hoofd. Ik schudde mijn hoofd maar werd snel uit mijn gedachten gehaald door twee handen die ik op mijn schouders voelde. Ik schrok recht en draaide me meteen om richting Koen. "Gaat het Tineke?" vroeg hij zo bezorgd mogelijk. Ik knikte overtuigend genoeg zodat hij zeker niet zou twijfelen. "Anna komt straks" voegde hij er nog aan toe. "Ok dan zal ik jullie wel alleen laten..." zei ik met een beetje bedroefdheid in mijn stem. "Nee, dat hoeft niet we kunnen toch met ons drie eten ?" opzich had ik eigenlijk wel genoeg gemaakt voor 3 personen, maar ik en Anna aan 1 tafel. Dat is moeilijk. "Nee ik denk dat het beter is als ik naar huis ga" antwoordde ik op zijn vraag terwijl ik langs hem heen liep om mijn jas te halen. Maar nog voor ik een stap zette hield hij mijn hand vast. "Tineke... Blijf....alsjeblieft" vroeg hij zo lief mogelijk. Ik zag hoe een fonkel in zijn ogen verscheen bij het stellen van de vraag. "Ok" zei ik twijfelend. " Je bent de beste vriendin die iemand zich maar kan voorstellen" zei Koen blij en sloeg zijn armen dan ook meteen om me heen gevolgd door een warme knuffel. Het voelde zo juist en perfect aan, ik was tot over mijn oren verliefd maar ik kan nu toch niks zeggen. Hij zou opnieuw zo in de war zijn. Het geluid van de bel dreef ons uit elkaar. Koen stapte voorzichtig naar de deur terwijl ik afwachtte tot hij samen met Anna door de deur zou verschijnen.