overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 37

Maarten's POV

Ik zag hoe Tineke steeds verder en verder van me weg wandelde. Verdrietig keek ik naar de grond en ging met een zucht terug op de bank zitten. Ik moest steeds denken aan die mooie tijd van vroeger, ik en Tineke samen... Het kan toch niet zomaar voorbij zijn, dat kan ik gewoon niet geloven. Na alles wat we samen hadden. Dit was zonder twijfel allemaal die Koen zijn schuld, als hij er niet was geweest waren we nu al lang terug samen. Maar wat kan ik er nog aan doen, ze heeft het zelf gezegd laat het los... Hoe zou ik dat in hemelsnaam dan moeten doen. Treurend bleef ik op het bankje zitten en staarde voor mij uit. "Hoe kan ik haar voor mij winnen?" fluisterde ik tegen mezelf. Net op dat moment kwam er een mysterieus persoon naast me zitten. Het was een mooie en jonge vrouw met lang bruin haar dat mooi op haar schouders terecht kwam, ze had diep bruine ogen die vol met boze gevoelens zaten. Ik kende haar niet maar ik knikte toch eens vriendelijk. Ze had een grijns op haar gezicht die nauwelijks zichtbaar was. "Ik denk dat wij hetzelfde probleem hebben" mompelde ze tegen mij. Ik keek haar raar aan met een blik die er niets van begreep. "Hoe bedoel je?" vroeg ik niet wetend. "Jij wilt Tineke toch terug is het niet?" mysterieus keek ze me aan. "Wel dan kan ik je daarbij helpen" zei ze op een net hoorbare toon, ik snapte er nauwelijks nog iets van maar toch wou ik horen wat ze te vertellen had. Voorzichtig nam ze een fototoestel uit haar zak en liet me een paar foto's zien. Dat ze dit allemaal gefotografeerd heeft dat begrijp ik ten eerste al niet... Wat ze hiermee wilde doen bleef voor mij nog steeds een groot raadsel. Ik bekeek de foto's aandachtig terwijl zij verder ging met haar uitleg. "Als Koen dit ziet zal hun relatie ongetwijfeld over zijn en dan moet jij klaar staan om Tineke op te vangen." zei ze scherp en boos tegelijk, ze was duidelijk gekwetst geweest maar door wat of door wie?. Het was nu wel duidelijk dat ze wraak wou nemen op hen. "Wat ga je dan met Koen doen?" er verscheen een lach op haar gezicht die me niet echt aan stond "Die zal er wel snel genoeg spijt van krijgen dat hij mij heeft laten staan voor die Tineke, hij kan die pijn niet begrijpen, hij moet die gevoeld hebben!" Ik hoorde de boze emoties in haar stem maar toch gaf ze geen kik. Langzaamaan werd het mij allemaal al iets duidelijker. Het lijkt me een waterdicht plan dus ik zie niet in waarom ik mijn kans niet zou wagen. Als dit een manier is om Tineke terug te krijgen dan wil ik het proberen. "Wat wil je dan dat ik precies doe?" vroeg ik om mijn rol beter te kunnen spelen. "Ik wil gewoon dat jij helpt om die twee uit elkaar te krijgen, dat kan toch niet moeilijk zijn!" antwoordde ze een beetje bot, hier zal ik maar niet verder op in gaan dacht ik. Er was toch nog één ding dat ik niet goed begreep "waarom kies je mij eigenlijk ?" vroeg ik om nog eens alles te verduidelijken. Ze lachte geheimzinnig en keek me met een duivelse blik aan. "Dat was gewoon toeval, de juiste persoon op de juiste moment!" antwoordde ze op mijn vraag. Enkele seconden haalde ik geen adem meer en keek toe hoe ze opstond. "Ik contacteer je later wel!" zei ze en wandelde rustig weg alsof er geen gesprek had plaatsgevonden. Het klonk allemaal toch wel vrij angstaanjagend maar als dit zou werken was het wel een win win situatie, als ik alles goed begrepen had tenminste. Niet veel later stond ook ik op en wandelde dromend over mijn toekomst met Tineke naar huis.

Ik hoop dat het al een beetje beter is... ;)