overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 45

Tineke's POV

Ik kwam met een smak op de grond terecht en legde meteen mijn hand op mijn oog, dat is waarschijnlijk een normale reflex van iedereen. Voorzichtig legde ik even mijn vinger op mijn wenk brouw en keek er even naar. Ja natuurlijk, het bloed... dat kon er ook nog wel bij dacht ik terwijl ik mezelf naar achter sleepte en met mijn rug tegen de muur ging leunen die achter me stond. Ik sloot even mijn ogen, het doet toch behoorlijk veel pijn wat wel normaal was als je zo een vuist slag in je gezicht krijgt. Niet veel later hoorde ik in de verte een extra ploeg aankomen die duidelijk hoorbaar even verder remde. Ik had er niet echt veel aandacht voor maar toen ik  voetstappen hoorde die naar me toe renden keek ik meteen op om te kijken wie het was. Door de regen die met bakken naar beneden viel kon ik alleen maar een schim zien maar van zodra die schim dichter en dichter naar me toe kwam zag ik Koen verschijnen. "Tineke!" riep hij luid. "Ik ben hier!" antwoorde ik hem zo snel mogelijk terug. Toen hij me zo zag zitten keek hij me meteen geschrokken aan en hurkte zich voor mij neer. "Gaat het?" vroeg hij op een bezorgde toon. Ik knikte zwakjes terwijl mijn hand zich nog steeds op mijn voorhoofd bevond. Hij zocht contact met mijn ogen, nam mijn pols vast en haalde die voorzichtig weg. Er vond wat bloed een uitweg naar buiten en met behulp van de regen stroomde het dan ook meteen via mijn wang naar beneden. Koen legde even zijn vingers rond de wonde en keek er zorgvuldig naar. Het prikte wel een beetje en dat was ook duidelijk te zien want even trok ik mijn gezicht samen. "Het spijt me" zei hij zacht toen hij zag dat ik pijn had, ik schudde zachtjes mijn hoofd als teken dat ik het niet erg vond. De pijn van die wonde was ik zo al vergeten, zijn aanrakingen lieten me zweven en dat was het enige waar ik op dit moment kon aan denken. "We zullen dat straks eens verzorgen" zei hij en bestudeerde mijn wenk brouw nog eens goed. Hij verwijderde zijn hand van mijn voorhoofd en liet het via mijn hoofd even op mijn wang rusten zodat hij met zijn duim zachtjes heen en weer kon wrijven. "Het valt al bij al nog mee" fluisterde Koen, even vonden onze ogen elkaar en keken elkaar aan met de ogen van geliefden, vol tederheid en verlangen, een verlangen naar elkaar. Onze hoofden kwamen steeds dichter naar elkaar toe tot onze lippen slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Ik nam de kraag van zijn jas vast en trok hem dichter naar me toe zodat hij niet meer kon ontsnappen uit mijn greep, maar ik denk niet dat hij wou ontsnappen uit mijn greep want gij bracht zijn lippen meteen tegen de mijne zonder dat ik er iets moest voor doen. Een tedere kus volgde en we waren duidelijk nog niet van plan om elkaar los te laten want de kus bleef maar duren en ze mocht van mij ook nog veel langer duren. Ik wreef door zijn klets natte haar en drukte hem nog dichter tegen me aan. Maar jammer genoeg moesten we elkaar ooit eens loslaten. Onze hoofden namen wat afstand van elkaar maar onze ogen bleven elkaar elke keer weer opzoeken. Ik had Koen zo gemist en dat voelde ik met elke aanraking die hij me gaf. Voorzichtig trok hij me mee recht en gaf me nog een lange knuffel, ook al was het behoorlijk koud buiten zijn warme knuffel deed me er niet eens meer aan denken. "Kom we gaan, anders kunnen we straks zwemmen in onze kleren!" stamelde hij met een lach die hij doorgaf aan mij terwijl we elkaar nog een kus gaven. En niet veel later renden we hand in hand naar de auto waar we eindelijk droog zaten.