overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 53

Koen's POV

Gelukkig dat ik nog niet in dienst ben anders had ik die man die zo klaksoneert naar mij zwaar aangepakt! dacht ik terwijl ik verder de straat overstak. Snel wierp ik een blik op mijn horloge, we moesten binnen een uurtje al op het werk zijn dus een goede reden om nu eventjes stevig door te trappen. Ondertussen was ik al bijna aan het eind van de straat toen er een auto roekeloos langs mij reed. Even verloor ik de controle over mijn stuur maar heb me toch recht kunnen houden, wat eigenlijk al een wonder was. Een zucht weerklonk uit mijn mond, het gaat vandaag blijkbaar niet goed in het verkeer dacht ik terwijl ik eens met mijn hoofd schudde. Een goede reden dus om vandaag eens een stevige controle te houden! "Nog een klein beetje sneller Koen!" fluisterde ik tegen mezelf terwijl ik nog een tandje bijstak om zo snel mogelijk bij Tineke aan te komen. Dan hadden we misschien nog een paar minuutjes om snel iets te drinken voor we zouden vertrekken naar het werk en misschien kunnen we dan ook nog eventjes genieten van het samen zijn. Bij die gedachte verscheen er dan ook meteen een glimlach op mijn gezicht. Niet moeilijk, elke keer als ik aan Tineke denk verschijnt er glimlach op mijn gezicht. Eindelijk aan de volgende bocht, nog een paar straten en dan was ik eindelijk bij Tineke. Alleen er klopte iets niet, toen ik de bocht uit kwam stond diezelfde auto die me daarnet roekeloos voorbijscheurde recht voor mij op de straat stil en staat klaar om zo te vertrekken. Ik besloot om er even naartoe te gaan en te vragen wat het probleem is. Net toen ik van plan was om naar hem toe te rijden hoorde ik de auto volle gas geven en met piepende banden kwam hij dan ook recht op mij afgestormd. Komt die nu recht op mij af? dacht ik terwijl ik even niet wist hoe ik moest reageren. De auto bleef maar met een volle snelheid op mij afstormen en net voordat hij mij raakte kon ik zijn hoofd zien. "Maarten?" fluisterde ik tegen mezelf en in een fractie van een seconde draaide ik aan mijn stuur omdat de auto maar geen stoppen kende. Met een smak kwam ik op de harde straat terecht en rolde een paar meter verder het lange gras in. Zo snel als ik kon probeerde ik terug recht te staan om verder te rijden naar Tineke maar het lukte niet meer, hoe hard ik ook probeerde het lukte me niet meer om terug op te staan. Even werd alles zwart voor mijn ogen en niet lang daarna hoorde of zag ik niets meer....

Tineke's POV

Waar zit hij nu toch! Mijn ogen weken niet meer van de klok af terwijl ik Koen een paar keer probeerde te bellen. Binnen een kwartiertje moesten we op het werk zijn en het is zeker nog een paar minuutjes fietsen. "Waarom neem je nu toch niet op" fluisterde ik hopeloos tegen de telefoon. Snel nam ik de autosleutels van de kast en vertrok naar het commissariaat in de hoop dat hij daar al zou zijn. Onrustig reed ik door de straten terwijl ik Koen nog een paar keer probeerde te bellen maar ik kreeg geen antwoord terug. Alleen dat al vond ik al heel raar. Een paar minuten later stopte ik de auto op de parking van het commissariaat en stormde ik naar binnen. Ik wierp een blik op onze bureau maar die lag er net zo bij als toen we vorige keer samen vertrokken waren. Het was dan ook nog is de enige bureau die nog leeg was. "Heeft iemand Koen gezien?" riep ik doorheen de bureau terwijl ik nog steeds in de deuropening stond. Iedereen keek me niet begrijpend aan. "Koen is hier nog niet geweest" wist Brigitte te vertellen en nog voor ze verder iets kon zeggen stormde ik terug naar buiten en reed naar zijn huis. Daar was ook niemand meer te zien. "Komaan Koen laat nu toch iets van je horen!" fluisterde ik terug hopeloos tegen mezelf. Net voordat ik terug zou vertrekken hoorde ik mijn telefoon gaan. Zo snel als ik kon haalde ik hem uit mijn zak in de hoop dat het Koen zou zijn. Maar helaas was het Koen niet. Ik drukte op het groene telefoontje en hield mijn gsm aan mijn oor. "Ja chef?" bracht ik uit. "Tineke, kun je even naar het bureau komen ik moet je iets vertellen..."