overspel de buurtpolitie

Hoofdstuk 10

Koen's POV:

Ik opende mijn ogen. Meteen ging er een hevige pijnscheut door mijn hoofd. "Auuww! wat is er gebeurt?" fluisterde ik tegen mezelf terwijl mijn gezicht samen trok door de pijn die ik in mijn hoofd voelde. Ik legde mijn hand erop en wreef eventjes op de plaats waar het het meeste pijn deed. Bloed ik nu? Ik keek naar mijn hand en inderdaad er hing bloed aan. "Tineke?" ik keek rond maar er was niemand te zien. Snel zette ik me recht en probeerde me vanalles te herinneren alleen zonder resultaat. Ok mijn hoofd doet verschrikkelijk veel pijn. "TINEKE!" schreewde ik maar het enige wat ik hoorde was mijn echo die langzaamaan verdween. "nee, nee, nee!" fluisterde ik terwijl ik door mijn haar wreef en bang rondkeek. Ik keek naar de grond, mijn blik viel op een stuk touw met daarnaast een kleine vlek bloed, toch niet vanTineke? stelde ik mezelf de vraag. Niet veel verder lag de politie kaart van Tineke die waarscheinlijk uit haar zak is gevallen, ik keek naar de foto en legde legde mijn handen voor mijn ogen, hopend dat ik zou wakker worden en dat dit een enge droom was, maar helaas...het was geen droom. Ik moet haar vinden! Ik nam mijn radio uit mijn gordel. "dispach voor alfa 210 over" niet veel later kreeg ik al antwoord "alfa 210 voor dispach zend u bericht over" ik dacht eventjes na "gelieve de laatst doorgegeven nummerplaat te traseren, ze hebben Tineke meegenomen en ik weet niet waar ze is over" "ok ik geef het door out." Ik doorzocht het gebouw nog even en sprong daarna in de auto opweg naar het kantoor. Tranen ontsnapten uit mijn ogen, zo bang ben ik nog nooit geweest. Mijn hoofd deed nog steeds veel pijn maar het maakte me niets uit, ik moest Tineke vinden. Ik liep het politiekantoor binnen. "hebben ze de vluchtauto al gevonden?" vroeg ik zo snel mogelijk. Eric hield me even tegen terwijl ik het kantoor binnen stormde. "Rustig Koen we hebben bijna iedere man ingezet om Tineke terug te vinden." Intussen kwam de chef ook naar mij gewandeld. "Koen iedereen doet zijn best om Tineke terug te vinden, het is beter als je nu naar huis gaat en van zodra we iets weten bellen we" ongeloovig keek ik hem aan. "ik ga niet thuis op mijn gemak zitten terwijl Tineke in gevaar is!" zei ik op een boze toon. "je kunt nu niet normaal functioneren, ga naar huis, rust een beetje en dan kun je helpen met zoeken en dat is een bevel." ik had geen andere keus dan te doen wat hij zei, na mijn verklaring vertrok ik dan maar naar huis. ik kon alleen maar hopen dat ze haar snel terug zouden vinden.

ik hoop dat jullie het een beetje goed vinden? ;p