overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 23

Koen's POV

De chef keek ons streng aan. "Wat moet ik hier nu weer mee aanvangen!" zei hij met een zucht. "Jullie denken niet aan de regels laat staan de gevolgen" dat is nu ook niet waar dacht ik en zo te zien dacht Tineke net hetzelfde "chef ik heb er juist heel goed over nagedacht, maar je kiest er niet voor, het overkomt je gewoon." "kijk chef" begon ik "we kennen de gevolgen en we zullen de gevolgen dragen, als ik moet kiezen tussen mijn job en Tineke, dan is mijn keuze ook snel gemaakt!" zei ik terwijl ik mijn kaart en wapen al klaarhield. "Koen wat doe je?" vroeg Tineke die me met grote ogen aan keek en mijn arm vast greep om me tegen te houden. "Ik maak een keuze... en ik kies voor u, ik kies voor ons!" fluisterde ik tegen haar. "Koen wacht, niet te overhaastig zijn ik heb toch nog niet over ontslag gesproken" niet begrijpend keek ik de chef aan. "Jullie zijn één van mijn beste mensen waarom zou ik jullie dan ontslaan" een glimlach verscheen op ons gezicht. "kijk ik geef jullie één kans, één kans om te bewijzen dat ik me niet vergist heb van keuze, als jullie werk er op de één of andere manier onder lijd dan zal ik wel maatregelen moeten treffen." Onze glimlach maakte plaats voor een nog grotere lach. "meen je dat echt?" vroeg Tineke nog steeds ongelovig. "Natuurlijk meen ik dat, ik ben ook jong geweest" ik had de indruk dat hij al iets vrolijker klonk. "Ga nu maar snel aan het werk en hou je deze keer wel aan de regels" zei hij met een grote lach. Ik wou Tineke zo graag omarmen maar ik besloot om nog eventjes te wachten tot we het kantoor uitwaren. We bedankten hem en liepen het kantoor uit. "Aja koen?" ik zette een kleine halt in en luisterde nog even naar wat hij te zeggen had. "Een schot in de roos he man!" ik schoot in de lach "danku chef" zei ik en liep verder het kantoor uit. "Koffie?" vroeg Tineke. "Graag ja" ze lachte geheimzinnig "kom hem dan maar halen!" dit was overduidelijk een uitdaging. Ik volgde haar naar de vergaderzaal en deed de deur dicht. Meteen omarmde ik haar en gaf haar een lange knuffel gevolgd door een zachte kus. "Je maakt me echt gelukkig" fluisterde ik terwijl ik haar nog steeds omhelsde. "Dit moeten we samen vieren" antwoorde ze "vanavond bij mij?" ik stemde meteen toe. Ik bracht mijn lippen dichter maar haar toe, maar net op dat moment duwde ze me terug "de rest is voor vanavond!" zei ze geheimzinnig, nam haar koffie en liep de vergaderzaal uit. Soms kan ze me echt gek maken dacht ik met een lach op mijn gezicht. Ik keek er al naar uit om vanavond samen te zijn, wij twee voor de eerste keer echt samen...

Sorry dat ik zo laat update, het zijn nogal drukke dagen en er staan er nog een paar voor de deur... :(
ik heb nog heel veel huiswerk om te maken en jammer genoeg gaat school voor...
Ik ben waarscheinlijk niet de enige die dit probleem heeft.
Maar deze nacht werk ik nog even aan het verhaal door om het een beetje goed te maken. Wat denken jullie?
Groetjes...