overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 38

Koen's POV

De eerste zonnestralen van deze mooie zondagochtend verschenen door het raam en kwamen terecht in mijn ogen. Ik fronste mijn wenkbrouwen en opende moeizaam mijn ogen. Voorzichtig wreef ik door mijn ogen en keek slaperig in het rond. Helaas moest ik op deze prachtige ochtend alleen wakker worden, Tineke is gisteren niet meer langs gekomen omdat ze nog al laat thuis is gekomen. Wat ik wel begreep natuurlijk. Ik vond het helemaal niet erg, tenslotte hadden we nog de rest van ons leven om samen wakker te worden. En van zodra ik klaar was zou ik dan ook meteen naar haar toe gaan om samen deze zondag door te brengen. Ik had het geweldige idee om samen naar het park te gaan en daar de dag door te brengen, gezellig  in de zon op een lakentje en genieten van elkaars aanwezigheid. Met die gedachte sprong ik dan ook meteen uit bed en ging me eventjes opfrissen. Ik douchte vlug en kleedde me zo mooi mogelijk aan. Ik ging voor de spiegel staan en keurde mezelf, misschien eventjes nog snel nog mijn tanden poetsen, een geurtje op doen en niet veel later was ik dan ook klaar om aan het ontbijt te beginnen. Zoveel had ik nu niet nodig, een boterhammetje met een beetje beleg of choco en een grote tas koffie zal wel volstaan. Nog één dingetje had ik nodig om dit eenzame ontbijt volwaardig te maken. Ik nam een sleuteltje uit de kast en ging eventjes de deur uit om de krant uit de brievenbus te halen. Een ontbijt verloopt sneller als je eventjes de krant kan lezen, tenminste dat vond ik toch. Ik deed vlug het luikje van de brievenbus open en haalde er een stapeltje papieren uit. De zon die in mijn nek terecht kwam voelde zo warm en goed aan dat ik hier wel nog eventjes kon blijven staan. Met de tas koffie in mijn ene hand en de stapel papieren in mijn andere hand wandelde ik terug naar binnen. Ik nam een slok van mijn koffie terwijl ik de post zorgvuldig bekeek. Rekeningen, alleen maar rekeningen dacht ik terwijl ik de ene enveloppe na de andere bestudeerde. Tot ik plots terecht kwam op een grote bruine enveloppe. Ik zette mijn tas koffie op tafel gevolgd door de rest van de brieven. Ik bekeek de enveloppe die ik nog vast had zorgvuldig. Helaas was er geen afzender te bespeuren, zo kon ik natuurlijk niet weten van wie het was. Snel trok ik de vast gekleefde zijde van de enveloppe los en haalde de inhoud er voorzichtig uit. Het waren een paar foto's maar van wie ze komen blijft een raadsel, ik bekeek de foto's terwijl ik nog een slok van mijn intussen al lauwe koffie dronk. De tas gleed uit mijn handen en viel in stukken op de grond, ik had er zelf geen aandacht voor. Ik bekeek de volgende foto. Even hield ik zelfs op met ademen terwijl ik geschrokken naar de foto's bleef staren. "Dit kan niet!" fluisterde ik tegen mezelf en legde de foto's kwaad op de tafel. Wat moet ik nu doen, ik moet Tineke hier mee confronteren... Hier wil ik een uitleg voor! Ik nam de sleutels van mijn auto, nam de foto's mee en vertrok op naar Tineke!