overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 26

Tineke's POV

Ik wierp een blik op de klok 22.00ur was het intussen al. Toen ik terug thuis kwam had ik me in de zetel gelegd om zo nog een beetje TV te kunnen kijken en zo te zien is de tijd voorbij gevlogen want het was nu toch wel al redelijk laat. Ik had niet echt gedacht dat ik vanavond terug naar huis zou komen. Om eerlijk te zijn, ik hoopte eigenlijk dat we voor de eerste keer naast elkaar konden slapen, maar ja vanavond zal ik nog alleen in mijn eigen bedje moeten slapen. Ik doofde de lichten van de woonkamer en liep de trap op. Natuurlijk net voor ik wou gaan slapen hoorde ik de bel. Wie is dat nu nog zo laat op de avond dacht ik toch wel een beetje geërgerd. Ik opende de de deur en al snel toverde ik een lach op mijn gezicht. "Koen? Wat doe jij hier zo laat nog ?" vroeg ik niet begrijpend. Zonder iets te zeggen kwam hij op me af en drukte hij zijn lippen op de mijne. Het duurde toch wel eventjes voordat hij me los liet, wat ik helemaal niet erg vond natuurlijk. "Ik wil bij u zijn Tineke!" fluisterde hij terwijl hij zijn handen in mijn nek legde zodat hij met zijn duimen mijn kaken kon strelen. "Mag ik hier blijven?" vroeg hij zo lief mogelijk. Zonder er over na te denken knikte ik overtuigend. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Ik nam zijn hand vast en begeleide hem mee naar de woonkamer. Samen gingen we in de zetel zitten. "Hoe is het afgelopen?" vroeg ik met een kleine bezorgdheid in mijn stem. "Een kleine ruzie, maar je hoeft je geen zorgen te maken alles is voorbij nu..." probeerde hij me gerust te stellen. "Ik ben zo blij dat je hier bent!" zei ik terwijl ik zachtjes door zijn haar wreef. "Ik ook..." voorzichtig bracht hij zijn hoofd dichter en voor ik het goed en wel besefte raakten onze lippen elkaar weer aan. Hier kan ik me wel uren mee bezighouden dacht ik. Elke keer opnieuw voelde ik weer diezelfde verliefdheid. Hij liet mijn lippen los en daalde verder af naar mijn nek. Natuurlijk wist ik waar hij naartoe wou gaan. Voorzichtig duwde ik hem achteruit. "Koen hier wil ik toch nog even mee wachten" zei ik, hij keek in mijn ogen en knikte begrijpend. "Ik zal altijd blijven wachten" fluisterde hij lief. Soms kon hij me zo laten zweven dat het me veel moeite koste om terug op de grond te komen. Maar dat is nu eenmaal nog een reden waarom ik zoveel van hem hou. Ik trok hem recht en gaf hem snel een knuffel. "Tijd om te slapen" zei ik tegen hem en liet hem de weg naar boven zien. Natuurlijk kon hij nog niet meteen slapen. Een ideale reden voor hem om mij natuurlijk weer lastig te vallen met kusjes en knuffels, die ik dan ook met veel plezier aan nam. Ik kroop dicht tegen hem aan en niet veel later vielen we dan ook meteen in slaap. Ik dacht nog even terug aan deze avond die ondanks alles toch nog perfect is afgelopen...

Drukke dagen...ik haat ze.
Sorry voor de heel late update of beter gezegd heel vroege update (01.35) ;)
Ik hoop dat jullie het niet erg vinden...