overspel de buurtpolitie

Hoofdstuk 69

Tineke's POV

Na de woorden van Koen zette ik me terug in de zetel. Koen zette zich ook terug neer en wreef nog al ongeduldig in zijn handen. Hij was duidelijk zenuwachtig en kon niet meteen de juiste woorden vinden. "wel uhm...toen ik op weg was naar de bakker voelde ik me even niet zo goed. Op dat moment heb ik een soort van droom of herinnering gezien" Met gefronste wenkbrauwen keek ik Koen aan terwijl hij verder ging met het vertellen wat hij precies gezien had. "Waarom vertel je me dit eigenlijk?" vroeg ik nadat hij klaar was met het vertellen van zijn verhaal. "Ik wil weten of het waar is of niet" antwoordde hij terwijl hij me ontroerd aankeek. Ik staarde naar de grond en  knikte kort. "Dus het is echt gebeurd" vroeg hij nog eens voor de duidelijkheid. Opnieuw knikte ik kort en probeerde hem niet aan te kijken. Hij nam mijn hand vast en zocht zo veel mogelijk oogcontact. "Ik doe echt mijn best om de leugens en de waarheid in te zien, maar op dit moment kan ik onze relatie niet zomaar verder zetten." zijn woorden maakte me verdrietig, maar ik hield me sterk en probeerde zo weinig mogelijk emoties aan Koen te tonen. "Ach we zien wel wat ervan komt" antwoordde ik al een beetje vrolijker. Er verscheen een kort glimlachje op Koen zijn gezicht "Het komt wel goed" stelde hij me volledig gerust en na deze laatste woorden stonden we samen op en vertrokken richting de tafel waar Koen een lekker en mooi ontbijt had klaargezet. En daar begon ik dan ook met veel plezier aan.

Koen's POV 

Een paar uurtjes later vertrok Tineke naar huis om haar klaar te maken. Ze had vandaag een late shift en wou zeker niet te laat komen . En terwijl ik in de zetel zat en naar een televisie staarde die niet eens aan stond dacht ik aan Anna. Hoe kon ze zo een spel met me spelen. Hoe kon ze een spel met mijn geheugenverlies en gevoelens. Bij elke verdere gedachte raakte ik er steeds meer van overtuigd dat ik het haar duidelijk moest maken,  en deze keer was Tineke er niet om me tegen te houden dus ik kon gerust naar haar toe gaan. Ik stond op trok mijn jas snel aan, nam mijn sleutels van de kast en voor ik het wist zat ik al in de auto op weg naar haar.  Het duurde niet lang of ik stond al ongeduldig voor haar deur te wachten tot ze zou opendoen, maar aan de voetstappen te horen zou dit nu ieder moment gebeuren. Ze opende langzaam de deur en keek me heel blij aan toen ze zag dat ik het was. "Hey Koen" begroette ze me en terwijl ik een kus van haar afwimpelde stapte ik zonder verder nog iets te zeggen naar binnen. Ze sloot de deur en volgde me naar haar woonkamer. "Is er iets?" vroeg ze niets begrijpend. "Waarom maak je zo misbruik van me" begon ik meteen om er dan ook zo snel mogelijk snel vanaf te zijn. "Waar heb je het over?" vroeg ze verwonderd van mijn uitspraak. "Waarom heb je nooit gezegd dat onze relatie al lang afgelopen was?" "Omdat dat ook niet zo is!" antwoordde ze terwijl ze me met een nog al zielige blik aankeek. "Stop met liegen! Tineke heeft me alles verteld!" Haar blik veranderde van zielig naar kwaad. "En Tineke geloof je natuurlijk weer boven mij" ik knikte kort "Tineke zou nooit liegen tegen mij, ik wil dat je de waarheid verteld. Is het waar of niet?" Ik zag hoe ze schrok van mijn dreigende uitspraak en even nadien keek ze schuldig naar de grond zonder nog enig antwoord te geven. "Waarom Anna? Je wist dat dit toch zou uitkomen!"  ze draaide even geërgerd met haar ogen en weigerde het zichzelf om me aan te kijken. "ah het leek me gewoon een mooie kans om je terug voor mij te winnen" ik probeerde de woede in mij te bedwingen en ademde diep in en uit. "Je had het me moeten vertellen" zei ik terwijl ik mezelf onder controle hield. Ik zag hoe ze het moeilijk kreeg om haar tranen te bedwingen. "Misschien is het beter als we elkaar even niet meer zien" verwonderd keek ze op. "Dat kun je toch niet doen!" ik knikte kort "het is beter zo" en na deze woorden wandelde ik de deur uit zonder nog maar op enig antwoord te wachten. Ik trok het portier van mijn auto dicht en reed zo snel als ik kon terug naar huis. Ik voelde me opgelucht...alsof er een last van mijn schouders was gevallen. Natuurlijk kon ik dit niet zomaar vergeten, maar het was al een stap in de goede richting. En niet veel later lag ik dan eindelijk in bed nadenkend over wat ik nu met Tineke moest aanvangen en of ik ooit nog hetzelfde zou kunnen voelen voor haar als vroeger.