overspel de buurtpolitie

Hoofdstuk 57

Tineke's POV

De dokter scheen met een klein lampje heen en weer in de ogen van Koen en gleed met de punt van zijn balpen een paar keer zachtjes over de binnenkant van zijn hand. Voorzichtig  hield ik Koen zijn andere hand vast en wachtte geduldig af naar wat de dokter te vertellen had. Ik hoorde hoe de dokter een zucht wist uit te brengen terwijl ik hem vol vragen en niet begrijpend aankeek. "Ik vrees dat het gewoon een kleine samentrekking was van de spieren in zijn arm en hand, dat gebeurt wel vaker bij coma patiënten." ongelovig keek ik hem dan ook meteen aan. "Dat kan toch niet, ik voelde dat hij reageerde!" mijn blik ging van de dokter naar Koen en terug tot ik me terug in mijn stoel liet zakken. "Mevrouw..." ging de dokter verder. "Hij reageert niet op de eerste prikkels maar we zullen hem zeker en vast nog verder testen, we moeten in deze situatie gewoon geduld hebben" ik knikte kort en legde mijn hand op Koen zijn hoofd zodat ik voorzichtig door zijn haar kon strelen terwijl ik zijn hand maar niet los liet. Ik zag in een ooghoek hoe de dokter de kamer verliet en meteen daarna liet ik mijn hoofd terug zakken...

Zachtjes werd er op de deur geklopt waardoor ik meteen wakker schrok, hoelang heb ik geslapen dacht ik in mezelf terwijl ik mijn blik wierp op de klok die bovenaan de muur hing. Even schrok ik toen ik zag dat ik toch alweer een dikke twee uur had geslapen. "Ja?" riep ik zachtjes als teken dat hij of zij mocht binnen komen. Heel traag ging de deur open en uiteindelijk verschenen Floor en Brigitte door de deuropening. "Hey Tineke" zei Floor heel zachtjes. Ik knikte kort terug en ging zuchtend achterover leunen in de stoel. "Hoe gaat het nu met hem?" vroeg Brigitte om de stilte een beetje te doorbreken. "Een paar uur geleden heeft hij zijn hand even bewogen!" Floor en Brigitte schrokken en keken me verbaasd aan terwijl ik verder ging met vertellen.  "Maar de dokter zei dat het gewoon een samentrekking van de spieren was" zei ik met enige bedroefdheid in mijn stem. "Maar ik geloof het niet, ik voelde gewoon dat het voor mij bedoelt was..." Floor legde een hand op mijn schouder "Hij komt er wel door!" stelde ze me gerust. En om eerlijk te zijn, ik geloofde er ook in. Koen is sterk en krijgt wat hij wil, hij kan vechten. We gingen verder met onderling praten en een klein uurtje later maakten Floor en Brigitte aanstalten om te vertrekken. "Tineke sorry maar we moeten nu echt vertrekken" zei Floor een beetje schuldig. "Dat is helemaal niet erg, ik ben al blij dat jullie er waren" antwoordde ik en gaf zowel Floor als Brigitte nog een knuffel. Voor ik het goed en wel besefte zat ik alweer alleen met Koen in de kamer. Dat was eigenlijk al heel normaal geworden en om heel eerlijk te zijn, ik vond het helemaal niet erg. Ik was graag alleen met Koen. Ik verstrengelde mijn hand terug in Koen zijn hand en gaf hem snel nog een zacht kusje op zijn kaak. Net op die moment hoorde ik een zachte kreun uit Koen zijn richting komen. Verbaasd trok ik mijn hoofd een klein beetje achteruit en keek hem verwonderd aan. Droom ik nu dacht ik in mezelf? Toen ik zag dat hij zijn gezicht een beetje samentrok wist ik het zeker dat ik absoluut niet droomde. "Koen?" Zei ik terwijl ik zachtjes met zijn arm schudde. Nadat hij zachtjes iets probeerde te vormen met zijn lippen duwde ik zo snel mogelijk op de rode knop die boven zijn bed hing. Enkele seconden nadien stond er al een verpleegster binnen om te kijken wat er aan de hand was. "Haal snel een dokter, ik denk dat hij wakker word" riep ik de verpleegster toe die zo spoedig mogelijk terug vertrok om een dokter te halen. "Koen? ik ben het!" probeerde ik hem naar mij te roepen in de hoop dat hij uiteindelijk zijn ogen zou opendoen. Niet veel later stond de dokter al aan de andere kant van het bed en keek een paar keer naar de machines die naast zijn bed stonden. Ik keek toe hoe ze op een paar knopjes drukte en even nadien onderzocht ze Koen. "Zie je wel dat hij daarnet zijn arm bewoog, het waren niet enkel zijn spieren hij wist duidelijk wat hij deed!" zei ik tegen de dokter die ondertussen al een paar dingen noteerde op een klembord. "U had gelijk mevrouw Schilebeeckx, uw vriend is stilletjes aan het wakker worden!..."