overspel de buurtpolitie

Hoofdstuk 61

Tineke's POV

Onrustig parkeerde ik mijn auto op de oprit van Koen zijn huis. Ik wou hem absoluut nog eens spreken nu hij terug thuis was. Hij kon ons toch niet zomaar vergeten zijn... Maar nu hij thuis was zou ik hem alles proberen uitleggen. Had ik nu maar enkele foto's van toen we nog samen waren.... natuurlijk zijn er wel foto's gemaakt, maar geen enkele die kan bewijzen dat we echt samen waren. Maar als hij me echt graag zag, kon hij dat zeker niet vergeten zijn. Het komt wel terug daar had ik alle vertrouwen in, hij had alleen tijd nodig, veel tijd. Ik stapte de auto uit en na een diepe zucht drukte ik uiteindelijk op de bel. Het duurde even voor ik iets hoorde maar uiteindelijk hoorde ik iemand zacht de trap afkomen. Even keek ik mezelf nog aan door de weerspiegeling van het glas in de deur van Koen. Natuurlijk had ik weer mijn uniform nog aan omdat ik na het werk meteen naar hier ben gekomen. Maar mijn uniform was nu wel het minste van mijn zorgen.
Net toen ik even controleerde of mijn haar nog mooi lag hoorde ik een hard gestommel uit het huis van Koen gevolgd door een nog hardere maar toch zware schreeuw. Meteen schrok ik op uit mijn gedachten en begon op het raam te kloppen terwijl ik zijn naam een paar keer herhaalde. Maar ik kreeg geen antwoord terug. Dit is niet goed dacht ik terwijl ik naar zijn achterdeur rende in de hoop dat die open zou zijn. Gelukkig kende ik zijn huis goed en had dus geen enkele moeite met de weg te vinden. Ik duwde de deur open en nadat ik zijn naam nog eens riep rende ik meteen naar de gang. Koen lag onderaan de trap maar van zodra hij me zag keek hij me met een heel pijnlijke blik aan. "Koen? Wat is er gebeurt?" vervolgde ik nadat ik me naast hem knielde om hem te helpen. "Ik heb gewoon een trede gemist en voor ik het wist lag ik hier onderaan de trap" zei hij waarna er een hevige pijnscheut doorheen zijn lichaam volgde. "Zal ik een ambulance bellen?" vroeg ik maar meteen schudde hij hevig zijn hoofd. "Ik heb voor even al genoeg dokters gezien" antwoordde hij. Ik legde mijn hand op zijn borst en legde zijn arm rond mijn nek zodat ik hem kon recht trekken en naar de zetel begeleiden. Voorzichtig zette ik hem neer en keek hem met een bezorgde blik aan. "Je bloed aan je hoofd" zei ik terwijl er een druppel bloed langs zijn wang naar beneden gleed. Koen voelde aan zijn hoofd en keek vervolgens het beetje bloed dat aan zijn vingers hing aan. "Wacht ik haal even een handdoekje en een pleister" zei ik terwijl ik naar de keuken wandelde. Ik haalde een handdoekje uit de kast en maakte die een beetje nat onder de kraan. Na enkele minuten zette ik me weer naast Koen die er niet meer zo bleek uitzag als daarnet. Voorzichtig depte ik het puntje van de handdoek rond de wonde aan zijn hoofd zodat ik het bloed kon wegvegen. Koen keek me doordringend en vragend tegelijk aan terwijl ik mijn ogen op zijn voorhoofd richtte. "Hoe wist je de handdoeken liggen?" vroeg hij na een lange stilte. "Als ik dat vertel raak je terug in de war" antwoordde ik op zijn vraag. Hij haalde mijn hand van zijn hoofd en hield het even in zijn hand. "Tineke... vertel me alles, ik wil graag weten wat ik me niet meer herinner" even begon ik te twijfelen. Natuurlijk zou ik niets liever willen, daarom was ik ook naar hier gekomen maar nu hij zo hard gevallen was wou ik hem niet meer terug in de war brengen. " we zullen er straks even over praten, maar laat me je nu eerst verzorgen." zei ik en kleefde voorzichtig nog een plakker op zijn voorhoofd. "Bedankt..." zei Koen zachtjes terwijl hij zijn ogen nog steeds op mij had gericht. "Graag gedaan" en even voelde ik opnieuw dat verliefde gevoel opkomen, een gevoel dat nooit is verdwenen.