overspel de buurtpolitie

Hoofdstuk 66

Tineke's POV

 

Koen zijn vraag bracht heel wat twijfel met zich mee. Natuurlijk wilde ik niks liever dan hem alles te vertellen en me terug in zijn armen te storten. Maar ik was behoorlijk bang, bang voor zijn reactie. Hij kan niet zomaar de draad terug opnemen. " Als je je beter voelt en je je meer kunt herinneren dan wil ik je alles vertellen" Koen staarde droevig naar zijn glas na deze woorden. "Tineke, ik wil het heel graag weten" zei hij terwijl hij mij bijna smekend aankeek. "Ik kan zo niet verder als ik de waarheid niet ken en iedereen deze voor mij verzwijgt om me te beschermen" ging hij verder. Twijfelend staarde ik voor me uit nadat hij deze laatste woorden uitsprak. "Ok" zei ik na een tijdje en wist een diepe zucht uit te brengen voordat ik aan mijn lange verhaal begon. Ik vertelde aan Koen wat er was gebeurd voor het ongeval, ik vertelde hoe onze relatie was begonnen en over hoe hij zijn relatie met Anna had stopgezet. Kortom, ik vertelde hem alles terwijl ik af en toe een glimp van zijn reactie probeerde op te vangen in de hoop dat hij misschien ook iets zou zeggen. Maar hij zweeg gedurende heel mijn verhaal en luisterde aandachtig. Nadat ik eindelijk klaar was keek hij me ongelovig en bedroefd aan. Ik voelde hoe een kleine traan zijn uitweg had gevonden en langs mijn wang naar beneden gleed. Koen zette zijn glas op de tafel en draaide zich naar me toe. "Het spijt me Tineke, het spijt me dat ik je in de steek gelaten heb" zei hij met een stem vol emoties en een blik die zijn spijt niet kon verbergen. Ik veegde vluchtig de traan van mijn wang. "Je hoeft geen sorry te zeggen, daar kun jij toch helemaal niks aan doen" antwoordde ik. "Brigitte had al die tijd gelijk, en jij ook! Ik had de waarheid eerder moeten weten" ik knikte en keek recht in zijn heldere ogen. "Ik wou je niet in de war brengen, ik wou het vertellen op het juiste moment" ging ik verder. "Wat moeten we nu doen ?" vroeg Koen terwijl hij zachtjes over mijn arm wreef. Ik trok mijn schouders even op. "Ik weet het niet, ik begrijp dat we de draad niet zomaar terug kunnen opnemen" zei ik terwijl er nog een traan over mijn wang rolde. Koen keek me begrijpend aan. Hij stelde zich recht "ik zal nog iets halen om te drinken" zei hij "neem voor mij  nog maar eens hetzelfde" "ben je zeker ? je moet nog rijden" antwoordde hij bezorgd op mijn uitspraak. "Ik neem wel een taxi, of ga desnoods wel te voet" stelde ik hem gerust. "Zoals u wenst" hij verdween de keuken in en kwam iets later terug met een nieuwe fles en een flesopener. Hij zette zich terug naast me in de zetel en begon met het openmaken van de fles. "Hoe moet het dan verder met ons?" vroeg hij terwijl hij de glazen nog maar eens bijvulde. Even dacht ik na over deze vraag om hem een duidelijk antwoord te kunnen geven. "volgens mij moeten we gewoon beginnen bij het begin en we zien wel wat er nadien zal komen" antwoordde ik terwijl ik het glas aannam dat hij naar me toe rijkte. Natuurlijk was dit niet het antwoord dat ik wou geven, het liefst van al wou ik zo dicht mogelijk bij hem zijn en terug beginnen waar we geëindigd waren maar dat kon niet. Ik wist niet eens of hij nog iets voor me voelde, voor hem was ik nu niet meer dan een vriendin. "Maar als alles wat je vertelde waar was dan betekend dat dat Anna tegen mij gelogen heeft!" zei hij uit het niets. Even wist ik niet wat ik hierop moest antwoorden. Ik knikte kort zonder iets te zeggen. "Dus dan...dan... heeft ze me belogen, en ik geloofde haar!" hij werd steeds bozer na elk woord die hij uitsprak. "Jij kon het toch niet weten, je wist helemaal niets meer" probeerde ik hem gerust te stellen, maar deze woorden brachten helemaal niets op. Koen zette zijn glas kwaad op de tafel en stond op. "Wat ga je doen?" vroeg ik terwijl ook  ik mijn glas op de tafel zette en hem achterna ging. "Ik ga naar haar toe..."