overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 36

Tineke's POV

De tijd vliegt echt voorbij als je het naar je zin hebt, het was intussen al bijna twee uur toen ik en Koen net terug kwamen van een stevige maar toch gezellige wandeling samen met Barry. Even was ik vergeten dat ik eigenlijk nog een afspraak had en dus Koen naar huis moest sturen. "zullen we gezellig iets gaan drinken, wij twee alleen?" vroeg hij terwijl hij iets kleins uit de kast nam om te eten, na zo een wandeling kun je best wel eens honger hebben. "Sorry schat maar ik heb nog een afspraak met een vriendin, als ik dat had geweten had ik die niet gemaakt" gebruikte ik als excuus , begrijpend keek hij me aan "dan doen we morgen toch iets?" zei hij terwijl hij zich klaar maakte om te gaan. Natuurlijk vond ik het jammer dat hij naar huis moest. Hij trok zijn jas terug aan en ging aan de deur staan "dan zie ik je morgen?" vroeg hij. Ik knikte overtuigend, snel gaf ik hem nog een kus en keek toe hoe hij de deur uitliep. Het voelde vreselijk om tegen hem te moeten liegen. Maar het laatste dat ik wilde was ruzie met Koen dus liegen leek me in dit geval wel het beste. Snel ging ik me een klein beetje opfrissen en vertrok kort nadien ook de deur uit. Ok ik ga het proberen uit te leggen tegen Maarten en zeggen dat er niets meer is tussen ons , hij moet het gewoon begrijpen. Misschien is het ook wel beter als we terug onze eigen gang gaan, ik was nu net zo goed bezig.. Niet lang daarna kwam ik aan in het park. Ik zag Maarten al zitten op het bankje aan de vijver. Ik snap wel waarom hij wou dat ik hier naartoe zou komen, vroeger hebben we daar nog uren samen doorgebracht. Steeds wandelde ik dichter en dichter. Net voordat ik aankwam zette ik een kleine halt in en ademde diep in en uit. "Komaan Tineke je moet het doen!" sprak ik mezelf moed in. Hij draaide zijn hoofd en zag me meteen staan, in een snelle beweging stond hij op en kwam dichter naar me toe gewandeld. "Hey Tineke!" zei hij terwijl hij me een kus op mijn wang gaf. Ik ging naast hem op de bank zitten en wou net beginnen praten toen hij me onderbrak. "En ? waarover wou je het hebben" vroeg hij nieuwsgierig. "wel ik wou het eens hebben over die roos voor mijn deur." "je houd toch van rozen?" vroeg hij met gefronste wenkbrauwen. "ja maar ik hou niet van de manier waarop" zei ik een beetje afstotend. Hij keek me tamelijk verdrietig aan, "begrijp je dan niet wat ik bedoel Tineke?" alweer klonk er een zucht. "ja en dat is nu net het probleem" hij staarde verdrietig naar de grond. "je kunt ons toch nog een kans geven, ik zal er alles aan doen om het terug te laten werken?" ik schudde zachtjes mijn hoofd. "Dat gaat niet Maarten" ging ik verder. Hij schoof zijn hand dichter tegen mijn hand en nam het uiteindelijk vast. "Maar ik zie u graag" fluisterde hij. Snel trok ik mijn hand terug weg. "Er is helemaal niets meer tussen ons, laat het los alstublieft" ongelovig bleef hij me aankijken. "Maar ik weet dat jij mij ook nog steeds graag ziet." "Je vergist je, ik zie Koen graag" zei ik in de hoop dat hij het zou opgeven en me zou geloven, maar helaas geloofde hij me niet. "probeer het dan tenminste, ik heb er zoveel spijt van!" Ik stond op. "Sorry maar er valt niets meer te zeggen" ik wou net wegwandelen maar net op dat moment stond hij ook op en trok me terug. Nog voor ik iets kon zeggen nam hij mijn hoofd vast en drukte zijn lippen op de mijne. Dit gaat er dan weer over dacht ik. In een snelle reactie duwde ik hem van mij af. "Doe dat nooit meer!" zei ik boos tegen hem "Het is echt beter als we elkaar niet meer zien" zo snel mogelijk vertrok ik richting huis om dit moment te vergeten.