overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 30

Tineke's POV

Het was wel even schrikken toen ik Maarten terug zag. Hij is echt nog steeds geen haar veranderd. Het was intussen al 2 jaar geleden dat ik hem nog gezien hab. Om eerlijk te zijn hij zag er wel goed uit. "Tineke?" Hoorde ik iemand zeggen. Ik keek op en zag Floor voor mij staan. "Je bent aan het dromen" zei ze lachend. Ik gaf haar een zwak glimlachje terug. "Oei, je kijkt zo triest scheelt er iets?" ik keek even rond om te kijken of er niemand in de buurt was, gelukkig had ik me eventjes alleen in de vergaderzaal gezet om een pauze te nemen. "Wel je kent Maarten toch nog wel?" ze knikte en keek me vragend aan. " Wel ik ben hem terug tegengekomen." aan haar reactie en ogen te zien schrok ze duidelijk. "Hoe? Wat? Weet Koen het al?" ze vuurde meteen een heleboel vragen op me af. "Koen weet het al, ik heb het hem heel kort uitgelegd het was voor hem ook wel even schrikken." begrijpend keek ze mij aan. " Je kunt het weer achter je laten, je hoeft hem nu nooit meer te zien" zei ze terwijl ze me een schouderklopje gaf. Snel dronk ik mijn koffie uit en bedankte ik Floor. Samen liepen we de vergaderzaal uit om zo ons werk te hervatten. De laatste uurtjes en dan kon ik weer naar huis gaan. "Kom je vanavond bij mij ?" vroeg Koen toen ik me neerplofte in mijn stoel. Ik keek hem aan. "Als je me met die ogen aankijkt kan ik toch geen nee zeggen" zei ik zo lief mogelijk. Ik probeerde nog snel een beetje door te werken zodat we daarna naar huis mochten.

Ik keek op de klok, het was eindelijk tijd. We stonden samen op en liepen naar de kleedkamer. Ik voelde hoe mijn gsm begon te trillen in mijn zak. "Onbekend" ik staarde naar het schermpje van mijn gsm. Wie nu weer? Dacht ik. Nieuwsgierig opende ik het bericht.

Het was fijn om je nog eens terug te zien, kunnen we niet eens praten? Maarten.

Waarom moet hij mij weer een sms sturen net nu ik hem volledig vergeten was... Ik keek naar Koen die achter mij stond om zich te kleden. Hij is degene die ik graag zie. Ik liep op hem af en omarmde hem meteen. Hij had dit duidelijk niet verwacht, want hij schrok een beetje toen ik mijn handen op hem legde. Ik gaf hem een lange knuffel. "Gaat het wel Tineke?" vroeg hij bezorgd. Ik legde mijn hand in zijn nek en streelde met mijn duim aan de onderkant van zijn haar. "Ik zie u graag" fluisterde ik uit het niets en trok hem dichter naar me toe. Een lange zachte kus volgde, dit voelde zo perfect aan. Ik wou hem nooit meer loslaten. "Kom we gaan naar huis" fluisterde hij na een tijdje terwijl hij mij nog een kus gaf. Ik knikte en liet hem terug los. Snel kleede ik me om en ging daarna mee naar huis, of beter gezegd bij Koen thuis...

Stem als je ook zo veel werk voor school hebt...
Groetjes...