overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 68

Koen's POV

Langzaam en vooral moeizaam opende ik mijn ogen. Het felle zonlicht dat langs mijn raam naar binnendrong verstoorde mijn diepe slaap en zorgde er dus voor dat ik vroeger dan verwacht wakker werd. Ik hield mijn ogen halfopen door het licht dat voor een brandend gevoel zorgde en keek vermoeid om me heen. Mijn blik viel op Tineke die zich nog in een vaste slaap bevond. Ik moest lachen door de manier waarop ik haar aantrof. Haar ene been bevond zich niet meer in de zetel terwijl het zachte dekentje nog maar half over haar lag. Ook haar haren lagen verwilderd voor haar ogen waardoor het dus moeilijk was om haar gezicht te zien. Eigenlijk was het toch nog wel gezellig geworden gisteren dacht ik terwijl ik naar haar keek. Ik zette me rechtop in de zetel en bekeek nadien de woonkamer. Op zich viel de rommel nog wel mee, dat was al een hele opluchting. Ik zette me recht uit de zetel en slenterde door naar de keuken waar ik meteen begon met koffie zetten. Dit heb ik nu echt wel nodig dacht ik en ik nam een grote tas uit de kast. Nadat ik mijn tas en de thermos had gevuld begon ik met het ontbijt klaarzetten. Een koffiekoek zou er bij mij toch ook wel in kunnen  dacht ik terwijl ik met mijn hand over mijn buik wreef.  "Perfect Koen" fluisterde ik tegen mezelf zodat ik Tineke niet kon wakker maken. Gelukkig was de bakker hier om de hoek en moet ik dus niet ver lopen. Ik nam mijn jas van de kapstok trok mijn schoenen aan en vertrok. Fluitend wandelde ik over straat terwijl ik de warme gloed van de zon op mijn gezicht voelde. De tas koffie heeft mij volledig wakker gemaakt en dat merk ik bij elke stap die ik zet. Zelfs van een kater had ik geen last en dat was pas luxe. Ik wandelde de bakkerij binnen en kocht een paar koffie koeken voor mij en Tineke en een groot wit brood. Ik had eigenlijk liever bruin maar ik wist dat Tineke liever wit brood at dus kocht ik dat voor de verandering. Ik overhandigde de vrouw het geld en vertrok na een kort gesprek terug naar huis. Ik wandelde door de paar straten terug naar huis en hield ondertussen de buurt een beetje in de gaten. Ik was tenslotte nog steeds een agent en die houden namelijk alles in de gaten, ook buiten hun dienst. Maar terwijl ik me naar huis haastte voelde ik hoe elke stap zwaarder en zwaarder werd, mijn zicht werd steeds waziger en een helse steek ging door mijn hoofd. Ik zette me meteen neer op een muurtje voor een huis en liet de zak met eten door mijn handen glijden zodat deze op de grond terecht kwam. Ik legde mijn handen op mijn hoofd en sloot mijn ogen zodat ik even kon bekomen. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik dit al eens had meegemaakt...

Ik opende de deur van mijn huis en zette de zak met koffie koeken op de tafel. Ik nam ze één voor één uit de zak en legde die in een mandje dat naast het vers geperst fruitsap stond op een rijkelijk gevulde tafel.  Vlug legde ik nog een mooie rode roos op het tweede bord en begon met het bakken van een eitje. En net toen ik ook de pan met het gebakken eitje op de tafel zette hoorde ik iemand de trap afkomen. Tineke die zich al had gewassen en aangekleed verscheen door de deuropening. Ze schrok kennelijk toen ze de gevulde ontbijttafel zag en begon dan ook spontaan te lachen. "Oh Koen dit ziet er allemaal overheerlijk uit" zei ze en drukte een lange kus op mijn lippen. "Dit is voor jou, omdat ik je graag zie" antwoordde ik terwijl ik haar nog steeds in een omhelzing hield. Ze wandelde naar haar stoel en nam de roos in haar handen. Opnieuw verscheen die eeuwige glimlach op haar gezicht. Ze hield de roos op een kleine afstand van haar neus en rook er heel even aan. "Ruikt echt heerlijk, dankje" zei ze kort en gaf me nog een kus, alleen deze was veel intenser dan de eerste. "Ik zie je graag" zei ze toen ze me eindelijk losliet....

Voorzichtig zette ik me terug recht terwijl de beelden door mijn hoofd raasden. Het leek allemaal zo echt maar al snel besefte ik dat het niet zo was. Ik nam de zak terug in mijn handen en wandelde terug naar huis. Ik had nog steeds hoofdpijn maar dat ging ook steeds beter. Misschien had ik toch beter naar de dokter geluisterd en moest ik inderdaad veel rusten. Ik dacht na over wat ik net had gedroomd. Het was toch wel behoorlijk raar dat zoiets ineens naar boven kwam. Zou dit echt een droom geweest zijn? Of was het deze keer een herinnering...
Ik zette de zak op de keukenkast en ging naar de woonkamer, gelukkig had ik Tineke niet wakker gemaakt want die lag nog steeds te slapen in de zetel. Ze had het blijkbaar nodig want ik ben toch een half uurtje weg geweest. Even ging ik ook zitten en liet mij naar achter vallen. Van dat kleine afstandje was ik toch al behoorlijk moe geworden want ik voelde hoe mijn hart sneller sloeg, het voelde net alsof ik had gelopen. Ik ademde diep in en uit en na twee minuten  kwam er eindelijk wat beweging in Tineke. ze opende haar ogen en keek vragend naar antwoorden in het rond. Nog voordat ze iets kon zeggen legde ik haar meteen uit hoe het kwam dat ze in mijn zetel had geslapen. Ze moest lachen na mijn woorden. "Dat verklaart de hoofdpijn" zei ze schuldig. Even bracht ik ook een lach op mijn gezicht maar die vervaagde als ik dacht aan wat er daarnet was gebeurd. Hoe Tineke in mijn woonkamer verscheen en me meteen kuste. Ik moest er gewoon achter komen of dit echt was gebeurd of niet. "Ik heb verse koffie gemaakt en ben daarnet ook naar de bakker geweest" enthousiast draaide ze haar hoofd in mijn richting. "Oh, dat klinkt heerlijk...Ik heb namelijk zo veel honger" ze zette zich recht om richting de keuken te gaan. "Tineke.." na het horen van haar naam stopte ze en draaide zich terug om. "Voordat we aan tafel gaan wil ik je eerst iets vragen, iets wat ik daarnet heb meegemaakt..."