overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 21

Koen's POV

Oeps, dit was misschien niet zo een goed idee. Maar ik kon er niet aan weerstaan, ik heb haar zo gemist! We lieten elkaar los en keken om ons heen, we keken vooral naar de collega's. "Zie je wel brigitte, ik had het toch gezegd!" zei eric tegen brigitte met een grote lach op zijn gezicht. "Dit zag ik echt niet aankomen" zei velimir ongelovig tegen Floor die duidelijk geschrokken was. Mijn blik viel op die van de chef die verbaasd naar Tineke en mij keek. "Jullie twee moet ik straks even apart spreken" zei hij met een tamelijk boze stem. één van de zwaar gapantserde mannen kwam naar de chef toe. "We hebben de bom kunnen ontmantelen, alles is veilig nu we nemen de koffer mee om te vernietigen" zei hij. De chef bedankte de mannen en ging nog eventjes mee met hen tot aan hun voertuig om nog een paar dingetjes te bespreken. "Ale mannekes, een koppeltje op de werkvloer dat had ik nu echt niet verwacht" zei brigitte tegen Tineke en mij. "Om eerlijk te zijn, ik had het ook niet verwacht maar je gevoelens kun je niet zomaar aan de kant zetten" zei Tineke terwijl ze in mijn ogen keek. "En hoelang is dat al bezig?" vroeg Floor die ook wel nieuwsgierig was. "nog niet zo lang" antwoorde ik op haar vraag. "En Anna dan?" vroeg Eric die op zijn beurt wachte om een vraag te kunnen stellen. Ik zuchte "we zijn uit elkaar" Tineke keek me ongelovig aan en zette een stap opzij. " Wat is er gebeurt? vroeg ze bezorgd. "Dat leg ik later allemaal wel uit, het belangrijkste is dat wij nu samen zijn en aan onze toekomst kunnen beginnen" zei ik en gaf haar nog een kus die ze met viel plezier aan nam. "Komaan tortelduifjes we moeten naar kantoor" onderbrak brigitte ons met een glimlach. "Ik hoop dat de chef ons niet uit elkaar zet" zei Tineke en keek naar de grond. Ik zette mijn vinger onder haar kin en duwde die zachtjes omhoog zodat onze ogen cntact met elkaar hadden. "Alles komt wel goed" fluisterde ik, "we zijn terug samen en dat is het belangrijkste" er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. "komaan slijmbal we moeten naar kantoor" zei ze lachend en stapte de auto in. Ik starte de auto en volgde de andere twee auto's opweg naar kantoor, ik legde mijn hand op Tineke haar been. "Gaat het wel?" vroeg ik "natuurlijk!" antwoorde ze om me gerust te stellen maar ik zag de angst in haar ogen, een angst die me niet echt gerust stelde...

tijd om nog een beetje huiswerk te maken, dan kan ik morgen (of beter straks) nog een beetje schrijven.  Slaapwel iedereen! :p