overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 20

Koen's POV

"Dit is Tineke niet" zei ik geschrokken. Iedereen keek me ongelovig aan. Geen idee wie de vrouw is die voor me zit maar dat zochten we later wel uit ze was veilig nu. Ik stond op "waar is Tineke!" schreeuwde ik tegen één van de mannen terwijl ik mijn wapen naar hem richte. "Koen geen fouten maken" riep de chef achter mij. De man lachte uitdagend, hij keek op zijn horloge "die vliegt binnen exact 1uur en 5 minuten de lucht in" zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. De chef kwam naar me toe "heb je een bom geplaatst?" vroeg hij ongelovig. "Wat had je anders gedacht dat we ze zomaar zouden laten gaan?" "Mannen! maak het u nu niet moeilijk en vertel nu gewoon waar ze is !" riep Floor en hield haar wapen stevig vast. Nog steeds keken ze ons lachend aan en losten geen woord. Ik begon mijn geduld lichtjes te verliezen. "Ik geef u nu nog één kans, vertel nu waar Tineke is!" "of anders wat?" vroeg hij uitdagend. Ik nam de riem van Barry die vast zat aan zijn nekband en klikte hem los. Zonder dat ik ook maar iets moest zeggen liep hij op de man af die het dichtste bij ons stond en greep zijn been stevig vast. Met een klap viel hij op de grond en schreeuwde het uit van de pijn. "ga je nog steeds niks vertellen?" vroeg brigitte "anders laten we hem nog eventjes doorbijten!" "Ok ok ze bevind zich in het bos bij de molenstraat in het leegstaand huisje! laat hem nu ophouden." schreeuwde hij. "Barry los!!" riep ik naar hem en meteen liet hij zijn been los dat ondertussen al bloede. De andere twee mannen keken hem kwaad aan "loser!!" riep één van hen. "Ok mannen inrekenen!" zei Eric tegen een paar collega's. "Breng ze maar naar het commissariaat we nemen later wel een verhoor af en neem die vrouw ook mee, zoek uit wie ze is en wat er is gebeurt ze is veilig nu dat is het belangrijkste." zei de chef en ze vertrokken meteen richting kantoor. "Ok Koen, Brigitte, Eric, Floor en Veli wij gaan nu meteen naar dat leegstaand pand maar contacteer eerst de mannen van DOVO als daar echt een bom licht hebben we geen tijd te verliezen" zo snel als we konden reden we naar het bos. gelukkig wisten we dat huisje liggen dus dat was ook al een zorg minder. In welke toestand zullen we Tineke wel niet aantreffen. Met drie auto's en loeiende sirenes reden we door de straten. "alles komt wel goed Koen!" zei de chef die naast mij in de auto zat. Niet veel later stopten we voor het bos en liepen naar het pand, naar Tineke...