overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 41

Tineke's POV

Intussen was het al terug maandag, een nieuwe week, een nieuwe werkdag en om eerlijk te zijn, ik had er niet echt veel zin in. Ik zou veel liever gewoon thuis in mijn bed liggen en niets doen, het zit me niet echt allemaal mee zover is duidelijk. Maar helaas was dat niet mogelijk. Zuchtend liep ik dan ook het kantoor binnen terwijl ik iedereen zo vriendelijk mogelijk probeerde te begroeten. Iets wat natuurlijk wel erg moeilijk was na zo een zware dag, tenminste op emotioneel gebied dan. Ik plofte me neer in mijn stoel en sloeg meteen achterover terwijl ik mijn handen zuchtend op mijn ogen legde. Het was echt moeilijk om mijn tranen in bedwang te houden en zeker niet toen ik de foto van mij en Koen op onze bureau zag staan. Die was trouwens genomen in de eerste weken van ons partnersschap. Brigitte haalde me weg uit mijn gedachten door een grote tas dampende koffie voor mijn neus te zetten. "Gaat het wel Tineke?" vroeg ze op een bezorgde toon terwijl ze zich half op mijn bureau zette en me aanstaarde. Spontaan knikte ik zo overtuigend mogelijk in de hoop dat ze er niet verder zou op in gaan. Maar helaas, bij brigitte werkt dit nooit en zeker niet als je met waterigge ogen voor haar zit. "Vertel het maar" stelde ze me gerust terwijl ze haar hand op mijn arm legde. Ik kon natuurlijk niet anders dan vertellen wat er gisteren was gebeurt en dat het allemaal één grote leugen is. Alleen Koen wou me niet geloven, hij gaf me niet eens de kans om het uit te leggen."Vertel het gewoon aan Koen" stelde ze voor. Koen...ik kon een rilling niet onderdrukken bij het horen van zijn naam, elke seconde van de dag moest ik de neiging onderdrukken de deur uit te lopen en me in zijn armen te storten. "Tineke...?" hoorde ik brigitte zeggen die met haar hand hevig voor mijn ogen zwaaide. Ik kneep mijn ogen even dicht en keek meteen terug naar Brigitte. "Ik kan het niet vertellen want aan hem want hij is op dit moment echt niet voor reden vatbaar als je begrijpt wat ik bedoel" ze knikte begrijpend en staarde voor zich uit. Een teken dus dat ze aan het nadenken is. "Heb je enig idee van wie die foto's komen?" vroeg ze na enkele seconden. Deze vraag had ik toch even niet zien aankomen, ik heb er zelf ook nog niet echt bij stil gestaan. Kort trok ik mijn schouders op "geen idee..." mompelde ik terwijl ik nog eens dronk van mijn intussen al lauwe koffie. "Het is allemaal nog al toevalig vind je niet, Maarten die je kust net op de moment dat er foto's worden genomen" deze keer ging er bij mij ook een lampje branden, ik trok meteen grote ogen en keek Brigitte aan. "Maar natuurlijk, hoe kon ik nu zo dom zijn... Anna natuurlijk" Brigitte begreep meteen welke weg ik wou inslaan en knikte overtuigend terwijl ze met haar vingers knipte. "Maar de vraag is hoe gaan we Koen hiervan overtuigen..."