overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 44

Koen's POV

Er heerste een rare sfeer tussen mij en Tineke, dat was dus duidelijk de oorzaak waarom het nu ook behoorlijk stil in de auto blijf. Ik had het gevoel dat ze elke keer iets wou zeggen maar op de één of andere manier zweeg ze elke keer. Misschien moet ik de knoop wel doorhakken, tenslotte moesten we van de chef normaal tegen elkaar doen als we onze job wouden behouden. Misschien moet ik iets over het weer zeggen? Het regende pijpenstelen dus dat zou wel tot een gesprek kunnen leiden dacht ik. Nee Koen doe niet zo dom, wie begint er nu ook over het weer wimpelde ik het idee van mezelf af. Doe gewoon zoals je altijd doet. "En hoe gaat het met je?" vroeg ik voorzichtig, pas nadien beseffte ik wat een domme vraag dit eigenlijk wel was maar het was beter dan niets toch? Ze schrok duidelijk van deze vraag want ze aarzelde een beetje voor ze haar antwoord gaf. "Ik heb me al beter gevoelt" antwoordde ze. Ik knikte en focuste me terug op de weg, begin over iets anders Koen. "Het regent zo hard dat het geen naam heeft en wij mogen uitrukken!" zei ik een beetje geërgerd terwijl ik mijn wenkbrouwen fronste. Tineke kon een lachje niet onderdrukken en ze draaide haar hoofd in mijn richting. Dit gaat de goede kant op dacht ik terwijl ik haar ook even aankeek en een glimlach op mijn gezicht toverde. Het ging nu duidelijk al beter dan de voorbije dagen, af en toe kon er al een een grapje af waardoor we alebij wel moesten lachen en zo keerde de stilte ons de rug toe en verdween volledig. Niet lang daarna kwamen we aan op onze bestemming, eigenlijk mocht die van mij wel nog een paar kilometer verder liggen want het werd juist aangenaam. "Daar zijn ze!" riep Tineke terwijl ze haar vinger richte op twee mannen die lawaai stonden te maken in het midden van de straat. "Die hebben duidelijk geen last van de regen" zei ik tegen Tineke terwijl ik naar de mannen toe ging. Ik hoorde hoe ze elkaar begonnen te belediggen en liep er snel naartoe voor dit uit de hand zou lopen. "Mannen stop daar is mee!" zei ik boos toen ik bij hen ging staan.
We stonden hier nog geen vijf minuten of ik was nu al klets nat. "Wa is het probleem hier?" vroeg Tineke die haar boze stem intussen ook bovenhaalde. "Ja hier meneer me zijn gezever altijd, en daarbij moeit u daar nie mee!" riep hij naar Tineke terug. "Meneer kalm!" zei ik tegen hem om Tineke te beschermen. Ze begonnen weer tegen elkaar te roepen en deden alsof we er niet eens bijstonden. "Kom kom het is goes nu geef mij alebij uwe pas maar is!" onderbrak ik hen. Ze keken elkaar aan en schudde hun hoofd in onze richting. "Nee" zeiden ze in koor "zo zit dat dus, nu kunde wel vriendjes zijn" antwoorde Tineke. "Ge moet u niet moeien en maak nu daje weg zijt onozele flik" riep de man naar ons en gaf mij een duw tegen mijn schouder. Ik nam zijn hand vast terwijl Tineke haar handboeien bovenhaalde. Net voor ze hem wou boeien rukte hij zijn hand los en sloeg Tineke recht in haar gezicht waardoor ze op de grond terecht kwam. Even wist ik niet wat ik moest doen maar van zodra ik zag dat ze weg liepen rende im erachteraan. Het lukte me tamelijk goed om ze bijtehouden ookal zag ik bijna niets door de regen. Gelukkig gleed de man uit door één van de vele plassen en kwam met een smak op de grond terecht. Zo snel als ik kon zette ik mijn knie op zijn rug en legde zijn armen erbij. "Nu hebde wel wa minder praat op!" zei ik terwijl ik zijn gezicht nog eens extra goed in de modder duwde. "Van mijn collega blijfde af begrepen?!" snel boeide ik hem en keek nog eens rond om de andere man te vinden , maar helaas was hij al lang verdwenen. Ik trok de man die ik vasthad recht en duwde hem tegen de muur terwijl ik mijn radio bovenhaalde. "Dispach voor alfa 210 over?" lang moest ik niet wachten want ik hoorde de stem van ronald al terug door de radio. "Alfa 210 voor dispach zend u bericht over. "Gelieve een extra ploeg te sturen naar ons laatst gekende adres om hier iemand op te halen over" "Ok ik stuur meteen een ploeg out" kreeg ik als antwoord en stak de radio terug in mijn zak.