overspel de buurtpolitie

Hoofdstuk 60

Koen's POV

3 weken later.

Eindelijk thuis! Dat waren de eerste woorden die door mijn hoofd heengingen nadat de taxi mij voor mijn huis had afgezet. Hij haalde zorgvuldig mijn koffer uit de auto en zette die vlak voor de deur neer. "Dat is dan 35 euro" zei de taxichauffeur na een tijdje. Ik haalde mijn portefeuille uit mijn broekzak en overhandigde hem het geld. Ik wandelde langzaam mijn huis binnen en zette de koffer in de gang. Wat voelde het raar om hier terug te zijn, ondanks dat ik een deel van mijn geheugen kwijt was kon ik me mijn huis nog perfect herinneren. Maar ja dat is misschien wel normaal, ik woon hier dan ook al een hele lange tijd. Barry stormde meteen kwispelend op me af en ik gaf hem dan ook meteen een uitgebreide knuffel. Ik had hem dan ook verschrikkelijk hard gemist de komende drie weken. "Ik ben ook blij je terug te zien" zei ik lachend tegen Barry die ik nog steeds in een speelse omhelzing hield. Gelukkig kon ik steeds op Eric rekenen en kon hij Barry verzorgen terwijl ik in het ziekenhuis lag. Nadat Barry eindelijk een stuk rustiger was plofte ik me neer in de zetel. Geloof het of niet maar voor mij was die hele weg naar hier al een hele inspanning. Ik heb nog steeds nog verschrikkelijke hoofdpijn en legde me dan ook meteen uitgestrekt neer in de zetel waar ik niet veel later in slaap viel.

Een heerlijke geur kwam uit de keuken vandaan, ik hoorde hoe mijn buik gromde van enkel al het ruiken van de geur. voorzichtig stond ik op uit de zetel, wacht? ik was toch alleen thuis. Hoe kan het dan dat er iemand in de keuken aan het koken is. Ik stapte naar de keuken en bij elke stap werd de heerlijke geur van het eten sterker en sterker tot ik plots de keuken in zicht kreeg. Er stond een vrouw in mijn keuken rustig in de potten te roeren, maar ik kende haar wel. "Tineke?" de vrouw draaide zich om en mijn vermoeden werd dan ook meteen bevestigd, het was Tineke. "Hey Koen, je bent eindelijk wakker" ze stapte op me af en gaf me meteen een kus. "Hoe ben je hier binnen geraakt?" vroeg ik nadat we elkaar loslieten. "Gewoon via de voordeur,ik heb toch een sleutel" niet begrijpend keek ik haar aan terwijl ze terug in één van de potten ging roeren. Ik wandelde op haar af. "Ik herinner me daar niets meer van?" ze staakte haar handeling en draaide zich naar me toe. "Dat maakt niet uit, het belangrijkste is toch dat we samen zijn?" ze legde haar handen op mijn wangen en trok me dichter tot haar toe waardoor er een lange kus volgde, eentje die warm en vertrouwd voelde. "Koen?" hoorde ik iemand achter mij roepen. In een vluchtige beweging liet ik Tineke los en draaide me om. Anna stond vlak achter mij en keek me woedend aan, ik begreep er helemaal niets meer van. "Hoe kom jij binnen?" was de eerste vraag die ik op haar afvuurde. "Met de sleutel, hoe anders!" kreeg ik als antwoord. Ik keek van Anna naar Tineke een terug en zag hoe ze elk een stap in mijn richting zetten. Het zweet begon te druppelen van mijn hoofd terwijl er verschillende gedachten rond stormden in mijn hoofd. "Koen herinner je je het niet meer? wij twee?" zei Tineke terwijl ze dichter kwam. "Je moet haar niet geloven koen! Ze liegt!" zei Anna dan weer. Ik probeerde me alles te herinneren maar het lukte me niet. "Koen hoort bij mij!" schreeuwde Anna naar Tineke en ze trok hard aan mijn arm waardoor ik wakker werd uit deze nare droom.

Ik schrok meteen wakker nadat Anna begon te schreeuwen. Het zweet parelde op mijn voorhoofd terwijl ik voelde hoe sommige drupjes hun weg langs mijn hoofd naar beneden volgden. Voorzichtig stond ik op uit de zetel en voelde meteen een helse steek door mijn hoofd gaan. Het koste me veel moeite om naar de badkamer te gaan want die bevond zich op de eerste verdieping en mijn ribben werkten verschrikkelijk tegen. Toen ik er eindelijk was ging ik voor de spiegel staan en keek mezelf zorgvuldig aan. "Koen, Koen Koen toch..." fluisterde ik tegen mezelf terwijl ik bleef staren naar het beeld dat zich in de spiegel bevond. Ik liet het kraantje dat zich onder de spiegel bevond lopen en liet het koude water in contact komen met mijn gezicht. Wat voelde dit goed dacht ik in mezelf terwijl ik zag hoe het water van mijn gezicht sijpelde. De gsm in mijn broekzak begon hevig te trillen, een teken dus dat ik gebeld werd en zo vlug mogelijk nam ik hem uit mijn broekzak. Anna verscheen er op het scherm maar een twijfelachtig gevoel ging door mijn lichaam en voor ik goed en wel besefte stopte de gsm met trillen. Ik legde hem voorzichtig op het kastje en hoorde daarna de bel gaan. Deze keer was het niet mijn gsm maar de deurbel. "Wie is dat nu weer" zei ik geërgerd terwijl ik moeizaam naar beneden probeerde te gaan. Ik stapte voorzichtig van de treden terwijl ik mijn hand onder mijn borst legde om mezelf een beetje te ondersteunen. Tevergeefs natuurlijk want voordat ik het goed en wel besefte miste ik een trede en kwam met een smak op de harde houten trap terecht waardoor ik na een paar treden op de grond onderaan terecht kwam. "Koen?" hoorde ik de persoon aan de deur zeggen die waarschijnlijk de harde klap zal gehoord hebben. Maar ik kon nu niet antwoorden, ik kon enkel maar kermen van de pijn die door me heen ging...