PROMISE? ALWAYS...

1ο Κεφάλαιο

Και πάλι εδώ. Ξανα στο ίδιο μέρος. Η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα να το κάνω κάθε λίγο και λιγάκι, αλλά δεν έχω και άλλη επιλογή.
Ήμουν τόσο απορροφημένη στης σκέψεις μου που δεν έδεινα σε κανέναν γύρο μου σημασία. Γι'αυτο τρόμαξα όταν με φώναξε ο πατέρας μου.
"Αλεξία! Συμφωνείς;"
"Εεε; Τι είπες; Δεν σε άκουσα." απάντησα αναστατωμένη.
"Βρε Αλεξία μου πάλι στον κόσμο σου είσαι;"
Γύρισα και τoν κοίταξα χαμογελαστά.
"Όταν φτάσουμε Θεσσαλονίκη ο Πάνος θα σε πάει στο σπίτι. Εγώ θα πάω για να κάνω κάτι δουλίτσες και μετά θα έρθω και εγώ. Συμφωνείς;"
"Καλά μπαμπά όπως θες" του απάντησα και περπατούσαμε για να πάμε στην είσοδο του αεροπλάνου.[..]
Μετά από δυο ώρες πείνας ήρθε επιτέλους το φαγητό μας. Μια ξανθιά αεροσυνοδός με μπλε μάτια μου χαμογέλασε και μου έδωσε το γεύμα μου. Αυτό το χαμόγελο, αυτά τα μάτια, μου θυμίζουν ένα άτομο. Ενα άτομο που δεν θα ήθελα να σκεφτώ αυτήν την στιγμή. Την μητέρα μου. Μονο στην σκέψη ότι είχε κάνει αυτό στον πατέρα μου την μισούσα ακόμα περισσότερο. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι έχει απατήσει τον πατέρα μου με το αφεντικό της από την δουλειά. Δεν είναι μόνο αυτό, μας κατάστρεψε την οικογένεια μας και έχασα τον αδελφό μου. Τον μοναδικό αδελφό μου που ηταν τα πάντα για εμένα. Μετα από όλα αυτά που συνέβησαν μου ζήτησε κι όλας να πάω να μείνω μαζί τους. Εννοείτε πως αρνήθηκα. Δεν της έφτανε που διέλυσε τον πατέρα μου; Που έχασε τον γιο της τέλος πάντων;! Το μόνο που την ένοιαζε ηταν να μείνει σε ένα σπιτι μόνη της με αυτόν.. Φτάνει! Δεν κάνει να τα σκέφτομαι άλλο.
Ξαφνικά το αεροπλάνο είχε μικρές αναταράξεις και από το κούνημα του, έπεσε το ποτήρι με το νερό που κρατούσε η κυρία πάνω μου. ΓΑΜΩΤΟ! Δεν είναι η μέρα μου σήμερα.
"Συγνώμη! Δεν το ήθελα. Μια στιγμή να σας φέρω χαρτοπετσέτα να καθαριστιτε."είπε σοκαρισμένη η ξανθιά αεροσυνοδός.
"Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να μου φέρεται τίποτα."είπα και προσπάθησα να χαμογέλασω για να μην ανησυχεί η γυναίκα. Τελικά μετά από μισή ώρα αποκοιμήθηκα.[..]
Ενα ελαφρό κούνημα με ξύπνησε. Ο πατέρας μου με κοίταξε με άγχος. Ημουν πολύ κουρασμένη γι'αυτο σηκώθηκα αργά αργα από την θέση μου και τον κοίταξα στα μάτια.
"Αλεξία ξυπνά κορίτσι μου. Πρέπει να πάρουμε της αποσκευές μας, γιατί ο Πάνος ήδη μας περιμένει." Χασμουρήθηκα και έβαλα το σακάκι μου. Οταν βγήκαμε από το αεροπλάνο και είχαμε ήδη πάρει της αποσκευές μας περπάτησα προς την έξοδο με ένα γρήγορο ρυθμό.
"Επιτελους ξανάήρθα στην Ελλάδα!"
Τόσα χρόνια που ήμουν χωρισμένη απο την πατρίδα μου είχα ξεχάσει πως είναι να αναπνέεις ελληνικό αέρα. Απλά αισθάνθηκα απελευθερωμένη, σαν να μου έλειπε τοσο καιρό ενα μέρος μέσα μου. Ο πατέρας μου ηταν λίγα μέτρα πίσω μου, επειδή έκανα πιο γρήγορα βήματα από αυτόν.
Έξω από το πάρκινγκ, κοίταξα γύρο μου για να βρω τον Πάνο. Αλλά δεν έβλεπα κανέναν. Ξαφνικά ένιωσα ενα χέρι να καλύπτει τα μάτια μου.
"Μάντεψε!" άκουσα μια αγοριστική φωνή.
Άρχισα να γελάω και έπαιζα την ανήξεροι.
"Μμμ.. Νίκο ;"
"Όχι.." απάντησε γελώντας η αγοριστική φωνή.
"Μιχάλη;"
"Πάλι λάθος!"
"Εεμ..τότε Δημήτρης !"
Γελώντας ασταμάτητα έβγαλε τα χέρια από το πρόσωπο μου και με γύρισε, ώστε μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια. Μόλις γύρισα τον αγκάλιασα σφιχτά.
"Χάθηκες!" του είπα ενώ ένιωθα την ανάσα του στο λαιμο μου. Δεν μπορούσα να τον δω, αλλα και πάλι ήξερα πως χαμογελούσε.
"Με έψαχνες;"
"Εδώ και 3 χρόνια δεν σε είδα." είπα με παράπονο και ελευθέρωσα τον εαυτό μου από την αγκαλιά του. Τώρα μπορούσα να τον δω καλύτερα. Τα καστανά του μάτια άστραψαν από χαρά. Ηταν πολύ πιο γυμνασμένος απ'οτι τον θυμάμαι. Τον ξέρω από όταν ήμουν μικρό παιδί. Συναντιόμασταν σχεδόν κάθε μέρα. Και έτσι όπως τον έβλεπα μπροστά μου...WOW!Ήταν πραγματικά πολύ όμορφος!
"Είσαι ωραία.." είπε και μου έκλεισε το μάτι.
Αυτόματα η καρδιά μου έκανε άλμα και κόκκινισα ελαφρώς.

-------------------------------------------------------

Αυτό ηταν το 1ο κεφάλαιο. Αν σας άρεσε κάντε μου σχόλια και like η να ακουςω την γνώμη σας και μην είστε τόσο αυστηρή μαζί μου γιατί είναι το πρώτο μου βιβλίο;/❤️