PROMISE? ALWAYS...

67ο Κεφαλαιο

Κάτι βήματα με ξύπνησαν. Σημερα ηταν Σάββατο και δεν είχα καμία όρεξη να σηκωθώ. Μέχρι που κάποιος τράβηξε της κουρτίνες ώστε να μπει φως μέσα στο δωμάτιο. Αυτός ο κάποιος ήταν ο Χρήστος. Πήγα να ανοίξω τα μάτια, αλλα ο ήλιος με τύφλωσε. Τότε φώναξα:
"Μη! Όχι, κλείσε της κουρτίνες!"
"Πρέπει να σηκωθείς..." ακούστηκε η φωνή του. Ξαφνικά βρέθηκε δίπλα μου και με φίλησε γλυκά στο στόμα. Αμέσως χαμογέλασα.
"Έλα μείνε λίγο ακόμα μαζί μου στο κρεβάτι." είπα και πήγα να τον αγκαλιάσω. Με τα μάτια ακόμα κλειστά, άπλωσα το χέρι μου, αλλά δεν βρήκα κανέναν δίπλα μου. Τότε άνοιξα τα μάτια και ένιωσα κάτι χέρια να με σηκώνουν. Ο Χρήστος με κράτησε σε στυλ νύφης και εγώ άρχισα να γελάω. Φτάσαμε έως το σαλόνι και με έβαλε να καθίσω στον καναπέ. Έσκυψε και με φίλησε παθιασμένα. Τότε κατέβηκαν τα χέρια του από το μάγουλο μου κάτω στη μπλούζα μου. Την σήκωσε λίγο, ομως τον διέκοψε η φωνή της Ραφαελας.
"Φτιάξατε είδη πρωινό;" έκανε μια μικρή παύση και συνέχισε αυτή τη φορά φωνάζοντας:
"Ωωω! Σορρυ δεν ήθελα να σας διακόψω, εε.. συνεχίστε δεν είδα τίποτα." έγινε κατακόκκινη η καημένη. Ο Χρήστος απλός κοίταξε ντροπιασμένος κάτω, ενω γελαςε χαμηλόφωνα και εγώ ανάποδογύρισα τα μάτια μου. Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα. Η Ραφαελα αμέσως έτρεξε πίσω μου και είπε:
"Μην με αφήνεις με αυτόν εκεί μέσα μόνη μου!"
Είχε για κάτι λεπτά μια αμήχανη ησυχία μέχρι που συνέχισε η Ραφαελα να λέει:
"Έγινα τόσο ρεζίλι. Δεν θα μπορέσω να τον κοιτάξω πότε αλλο στα μάτια."
"Ραφαελα ηρέμησε, δεν έγινε τίποτα. Ελα πιες πρώτα κάτι." της είπα και της έδωσα μια κούπα με καφέ που μόλις έφτιαξα.
Εφόσον ήταν Σάββατο ήθελε ο Χρήστος να με πάει μια βόλτα. Ετοιμάστηκα γρήγορα και όταν τελείωσε και ο Χρήστος φύγαμε. Πήγαμε μέσα στο κέντρο για φαγητό. Σε ένα ελληνικό μαγαζί. Ο σερβιτόρος ήταν και αυτός Έλληνας, όπως μάλλον όλοι οι σερβιτόροι εδώ μέσα. Με έκανε να νιώθω έστω και λίγο να είμαι πάλι στην Ελλάδα.
Μετά από το υπέροχο φαγητό είχα την ιδέα να επισκεφτούμε το άγαλμα της ελευθερίας. Φυσικά το έχουμε επισκεφτεί ήδη, αλλά δεν ανεβήκαμε πότε μόνο εμείς οι δυο πανω. Περίπου 40 λεπτά αργότερα φτάσαμε. Ηταν λιγο μακρια, μιας που επρεπε να παμε και με το καραβάκι μεχρι εκει, εφοσον το άγαλμα της ελευθερίας ειναι χτισμένο μεςα σε ενα νησάκι. Τότε άρχισε να βρέχει και ο Χρήστος μου έδωσε τη ζακέτα του. Και έτσι καθόμασταν αγκαλιά. Είμασταν οι μοναδικοί πάνω στο άγαλμα, γιατί έβρεχε. Και πάλι είχα ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλια μου. Ήταν από της πιο ωραίες στιγμές που έχω ζήσει ποτέ μαζί του. Η θέα ήταν απίστευτη από εδώ πάνω. Γύρισα για να τον κοιτάξω και αντιλήφθηκα πως αυτός με κοιτούσε ήδη. Δεν είχε καμία έκφραση στο πρόσωπο του. Απλός με κοιτούσε και εγώ άκουγα την ανάσα του. Τότε έπεσε το βλέμμα του κάτω στα χαμογελαστά χείλια μου. Αμέσως μετά χαμογέλασε και αυτός. Πηγα στης μύτες και τον φίλησα γλυκά. Ανταπέδωσε στο φίλη μου και έτσι μείναμε για κάτι λεπτά.
Όταν ξεκολλησαμε ο ενας απο τον άλλον με ξανα κοίταξε στα ματια.
"Χαρούμενη επέτειος."αμεσος το χαμογελο ξαναεμφανίστηκε στο προςωπο μου.
"Το θυμήθηκες.."του ειπα κάπως ψιθυριστά.
"Δεν θα μπορουσα να το ξεχάσω."έσκιψε και με φίλησε ξανα στα χείλη. Οταν τελείωσε το φιλι μας, με αγκάλιασε απο πίσω και συνεχίσαμε να απολαμβάνουμε την θέα.
"Λέω να φύγουμε σιγά σιγά, μην παγώσουμε.." είπα και αυτός κούνησε θετικά το κεφάλι. Κατεβήκαμε και πήγαμε στον ευγενικό κυριούλι που μας έφερε μεχρι εδω. Ανεβήκαμε και μετα απο περιπου 25 λεπτά ήμασταν είδη στο αμάξι του Τάσου, το οποίο δανείστηκε ο Χρήστος για σήμερα. Και ναι, επιτελους μετα απο τοςο καιρο καποιος απο εμάς αξιώθηκε να παρει αμάξι. Κάθισα στη θέση του συνοδηγού και άνοιξα το ραδιόφωνο. Ήταν περίπου έξι το απόγευμα. Κάθισε και ο Χρήστος και έβαλε μπρος. Έπιαςα το χέρι του και του είπα:
"Πρόσεχε, ο δρόμος γλιστράει.." απλός γέλασε και φίλησε το χέρι μου.
"Αυτός ειναι ένας τρόπος σου να λες σ'αγαπώ;" είπε και με κοίταξε.
"Μάλλον." απάντησα. Γυρισε το βλέμμα του πάλι στο δρόμο.
"Σ'αγαπώ." ψιθύρισα.
"Και εγώ." είπε και έσκυψε να με φιλήσει. Τα χείλη μας ενώθηκαν μέχρι που ξαφνικά άνοιξα τα μάτια και είδα πως πλησιάζαμε με μεγάλη ταχύτητα έναν τοιχο.
"Χρήστο!!!" ήταν το τελευταίο που μπορούσα να πω, πριν τα δω όλα μαύρα.

~ Μερικές ώρες αργότερα~

Ενας ενοχλητικός ήχος με ξύπνησε. Ήθελα να αλλάξω πλευρά όμως κάτι καλώδια με εμπόδισαν. Τότε άνοιξα τα μάτια και κοίταξα που ήμουν. Βρισκόμουν σε ενα άσπρο δωμάτιο και ξάπλωνα σε ένα μικρό, επίσης άσπρο κρεβάτι. Κοίταξα πρως τα αριστερά μου και είδα εκεί να στέκεται η Ραφαελα.
"Ξύπνησες! Πως είσαι; Ολα καλά;" ρώτησε χαρούμενη.
"Νομίζω ναι απλός με πονάει το κεφάλι." είπα και το έπιασα. Ένιωσα έναν επίδεσμό να ειναι δεμένος στο κεφαλι μου. Τα δύο μου χέρια, είχαν επίσης επίδεσμό. Τότε τα θυμήθηκα παλι όλα. Πήγα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ομως η Ραφαελα δεν με άφησε.
"Που είναι;" την ρώτησα αρκετά ήρεμη ακόμα.
"Που είναι τι;" έπαιζε τη χαζή. Αλλά όχι μαζί μου.
"Που είναι ο Χρήστος;" είπα τώρα ποιο δυνατά.
"Λέω καλύτερα να τον αφήσεις δεν είναι τόσο εύκολο-" Όμως δεν τι άκουςα, έβγαλα τα καλώδια από πάνω μου και σηκώθηκα. Απότομα ζαλίστηκα και πιάστηκα από ένα τραπέζι που ήταν δίπλα από το κρεβάτι.
"Αλεξία σοβαρέψου! Δεν έχει ούτε 3 λεπτά που ξύπνησες και το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να τριγυρνάς εδώ πέρα." Μόνο τα μισά κατάλαβα γιατί ήμουν συγκεντρωμένει στο να κρατήσω τη ισορροπία μου. Κάπως κατάφερα να βγω από το δωμάτιο. Έστριψα δεξιά και μπήκα στο πρώτο δωμάτιο. Εκεί μέσα καθόταν ενας ηλικιωμένος κύριος.
"Ποιον ψάχνεις κορίτσι μου;" ρώτησε και σήκωσε τα φρύδια του. Εγώ απλός τον κοίταξα για κάποια δευτερόλεπτα χωρίς να αντιδράσω. Μέχρι που γύρισα και βγήκα πάλι από το δωμάτιο. Στο επόμενο δωμάτιο αντίκρισα τον Χρήστο. Ο καημένος ήταν ξαπλωμένος και είχε σηκωμένο το σπασμένο του πόδι. Όπως και εγώ, είχε γύρο από το κεφάλι του επίδεσμό. Όταν τον είδα να με κοιτάει, διέσχισε στα χείλη μου ένα χαμόγελο. Τότε ξέσπασα σε κλάματα. Έκλαψα από χαρά, αλλά και με πονούσε να τον βλέπω έτσι. Πήγα κοντά του και τον αγκάλιασα. Αμέσως ένιωσα πάλι αυτή την υπέροχη ζεστασιά γύρο μου. Ξαφνικά με έσπρωξε από πάνω του. Μπερδεμένει τον κοίταξα και ένιωθα πως τα δάκρυα μου, άρχισαν πάλι να κυλάνε.
"Συγνώμη κοπελιά, σε ξέρω;"

----------------------------------------------

Τα σχόλια δικά σας..
Το επόμενο δεν ξερω ποτε θα μπει.
Ευχομαι να σας αρεσε το κεφαλαιο..💓