PROMISE? ALWAYS...

43ο Κεφαλαιο

Η Ραφαελλα αγκαλιά με τον Αλέξη να βγάζουν σελφις και να την γαργαλάει. Ναι, θα τους περνούσες για ζευγάρι.
"Εεεμ βασικά δεν ειναι μαζι, φίλη ειναι."ειπα καπως μπερδεμένη.[...]

Όταν κατεβήκαμε απο το σκάφος ο κύριος Μανολης μας ειπε να τον συναντήσουμε εδω σε μια ωρα. Το νησί Σπιναλόγκα ηταν σαν ενα μικρο χωριό. Ο Τάσος άρχισε να μας λεει την ιστορία για την Σπιναλόγκα, ενω περπατούσαμε κοιτώντας και βγάζοντας φωτογραφιες τα κατεστραμμένα σπίτια. Ειχα ανατριχιάσει ολόκληρη απο αυτά που ακουγα. Η Ραφαελλα μετα απο λιγο άφησε το χερι του Αλέξη και ήρθε και με πείρε απο τον Χρήστο περπατώντας πιο μπροστά απο τα αγόρια.
"Δεν ειναι λιγο παράξενο πως εχουμε γίνει όλοι μια παρέα. Εννοώ δυο κορίτσια και ποσά αγόρια.."ειπε σκεπτόμενη.
"Ναι ειναι, αλλα εχουμε φίλους τα πιο γεμάτα παιδια."της απάντησα. Συνεχίσαμε να μιλάμε μεχρι που ο Πάνος την πείρε τηλεφωνώ.
"Παω λιγο και ερχομαι."μου ειπε ενω συνέχισε πιο μπροστά μου. Εγω πηγα να βγάλω λίγες φωτογραφιες μιας και σε δέκα λεπτά θα φύγουμε.
"Μωρο μου πάμε;"ακουςα τον Χρήστο να μου φωνάζει.
"Ναι, τωρα ερχομαι."του φώναξα και την ωρα που γυρνούσα έπεσα πανω σε καποιον.
"Οπα κοπέλια πρόσεχε που πας."ειπε το αγόρι μπροστά μου. Τι αγενής Θεέ μου.
"Οριστε; Εσυ δεν βλέπεις που πας και λες εμενα; Ασε μας μωρε.."ειπα ενω τον προσπέρασα. Αυτος ομως με επιαςε απο τον καρπό μου. Αμεσος πείρα το χερι μου μακρια.
"Οκευ κοπέλια σορρυ."Χωρις να του απάντησω έφυγα προς τον Χρήστο ο οποίος είδε όλοι αυτή την σκηνή, αλλα ευτυχώς δεν εκανε τιποτα.

Τρεις ώρες αργότερα φτάσαμε επιτελους σπιτι.
"Παιθενω της πείνας."ειπε ο Τάσος, ενω καθησαμε όλοι στον καναπέ. Εγω καθομουν πανω στα πόδια του Χρήστου σε μια πολυθρόνα, ενω οι αλλη στους δυο καναπέδες δίπλα μας.
"Εγω να δεις. Δεν παραγγέλνουμε καμια πίτσα;"ρώτησε ο Αλέξης. Ολοι συμφώνησαν όποτε εγω έφυγα με την Ραφαελλα να κάνουνε το μπανάκι μας. Σαραντα λεπτά αργότερα καθόμασταν όλοι στο σαλόνι τρώγοντας και βλέποντας τηλεωραση.
"Παιδια νύσταξα παω πανω."τους ενημέρωσα και σηκώθηκα φιλώντας τον Χρήστο στα χείλη του.
"Να ερθω και εγω;"με ρώτησε η Ραφαέλα, ενω περπατούσα.
"Οχι μείνε. Καληνύχτα παιδια."με καληνυχτισαν και εγω πηγα αμεσος στο κρεβάτι για ύπνο. Μεσα στην ύπνο μου ένιωσα  καποιος να μου δίνει ενα φιλι στο μέτωπο. Αμεσος άνοιξα τα ματια μου.
"Χρήστο;"ειπα ενω σήκωσα το σώμα μου ωστε να τον δω. Ηταν στην πόρτα έτοιμος να φύγει.
"Μωρο μου, σορρυ που σε ξύπνησα δεν το.."πηγε να συνεχίσει αλλα τον σταμάτησα.
"Σσς...ελα εδω." του εκανα νόημα πηγαίνοντας πιο εκει για να εχει χώρο δίπλα μου να ξαπλώσει. Με το που ξάπλωσε με αγκάλιασε και αμεσος αποκοιμήθηκα.[....]