PROMISE? ALWAYS...

13ο Κεφαλαιο

"Τίποτα..." απάντησα χαμηλόφωνα.
"Δεν σε πιστεύω" μου είπε παρατηρώντας την θάλασσα. Το βλέμμα του ακολουθούσε τα κύματα.
"Οι γονείς μου έκαναν πολλές φορές ταξίδια με πλοίο. Και οταν γύριζαν, μας έφερναν διάφορα κοχύλια και μας έλεγαν ποσο ωραία ηταν η θέα στην απέραντη θάλασσα." Χαμογελασα με την ανάμνηση μου.
Είχαμε περίπου μισή ώρα στο πλοίο.
"Και περίμενα να μου περιγράψει η μητέρα μου, πως είδε της γοργόνες και τα δελφίνια."
"Χαχα, πιστεύεις στης γοργόνες;" εσκασε στα γέλια.
"Οχι καλε, τότε είμουν 4 ετών. Αλλά πλέον αυτή η μάνα δεν υπάρχει. Πέθανε, εδώ και καιρό για μένα."
Έσφιξα το σαγόνι μου, κάθε σκέψη για αυτήν με προκαλούσε θυμό.
"Έλα θα τα καταφέρεις, θα περάσει ο καιρός, και η πληγές σου θα γιατρευτούν."
"Οχι Χρήστο, δεν θα γιατρευτούν. Απλός θα της ξεχάσω." ειπα ήρεμα.
Κατάλαβε πως τώρα είμουν πολυ αδύναμη και με πήρε σφιχτά στην αγκαλιά του.
"Αλεξία, κοίτα. Κοίτα γρήγορα!" είπε με έναν ενθουσιασμό στην φωνή του.
"Δελφίνια! Πρώτη φορά τα βλέπω!" φώναξα χαρούμενη. Άμεσος ήρθε η Ραφαελα και κατι αλλα παιδιά. Τα κοιτούσα και χαμογελουςα. Ακουγα κατι ψυθιρους απο πιςω μου και γυριςα και είδα τον Χρηστο να λεει κατι στην Ραφαελλα και αυτή να του κουνάει καταφατικά. Μετα η Ραφαελλα ειπε κατι στον Αλέξη, αλλά δεν εδωςα και πολυ σημαςια. Γυριςα το βλέμμα μου παλι προς στην θαλαςςα και παρατηρούσα τα πανέμορφα δελφίνια. Τα δελφίνια κολυμπούσαν δίπλα απο το πλοίο και έβγαζαν κατι παράξενους ήχους. Απότομα ήρθε ο Αλέξης και με σήκωσε.
"Αλέξη! Άσε με κάτω!"
"Γιατί; Τι θα με κάνεις;"
"Χρήστο! Χρηστο! Βοήθεια!" Ξεκαρδιστικά απ'τα γέλια. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Αλλα αντί να με βοηθήσει, με πηρε απο τα πόδια.
"Ελα να την ρίξουμε στην θάλασσα." είπε απειλητικά ο Αλέξης.
"Αλέξανδρε! Μην τολμήσεις!" τσίριξα. Ο Χρήστος με κρατούσε ακόμα γελώντας.
Επιτέλους με άφησαν παλι κάτω στα πόδια μου γιατί τους έκανε παρατήρηση ο καθηγητής μας. Ευχαριστώ θεε μου!
"Δεν θα την γλυτώσεις τόσο εύκολα!" μου είπε ο Αλέξης και με χτύπησε φιλικά στον ώμο.
Μετά απο λίγο βρισκόμασταν στο μπαρ του πλοίου. Ευτυχώς οι δυο καθηγητές μας που μας συνόδευαν, μας άφησαν να κάνουμε οτι θελουμε. Καθομουν δίπλα στην Ραφαελλα και συζητούσαμε. Η Ραφαελλα τα είχε ίδι φανταστεί όλα.
"Όταν θα φτάσουνε στο ξενοδοχείο θα τακτοποίησουμε πρώτα τα ρούχα μας και μετά θα παραγγείλουμε μια πίτσα. Ύστερα θα μαζέψουμε όλα τα παιδια και θα πάμε κατα της 23:00 για κανένα ποτακι, αφού πρεπει να γιορτάσουμε λίγο την αρχή μιας καταπληκτικής πενταήμερης εκδρομής! Ετσι δεν ειναι;"
"Ναι, ναι εχεις δίκαιο.."της απάντησα λίγο αδιάφορα γιατι παρατηρούσα μια απίστευτη σκηνή. Η Μελινα να φλερτάρει με ενα αγόρι που δούλευε στο μπαρ. Καλα αυτό το κορίτσι δεν μπορεί ούτε μια στιγμή να συκρατηθη; Οχι μάλλον δεν μπορεί.
"Και την αλλη μερα θα πάμε να κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα! Και θα μαυρίσουμε και..εεε! Αλεξια γιατι δεν με ακούς;"
"Μμμ; Τι είπες; Ναι, ναι σε ακούω."της απάντησα και γυριςα το κεφάλι μου πρως τα δεξιά για να δω καλύτερα την Μελινα. Ομως η Ραφαελλα μου απέσπασε την προσοχή μου.
"Δεν μου λες..γιατι ασχολείσαι με αυτήν, εφόσον δεν την πας;"ειπε δείχνοντας με το δάχτυλο προς το μέρος της διακριτικά.
"Ανησυχώ απλός, να μην κανει παλι τέτοια βλακεία όπως με το μήνυμα."
"Μην ανησυχείς! Χαλάρωσε απλός και απολάμβανε αυτές της 5 μέρες μαζι με την κολλητή σου στην Σαντορίνη."Γελασα και την αγκάλιασα. Ποσο την αγαπώ αυτή την κοπέλα; Δεν περιγράφετε.
Μείναμε αρκετές ώρες στο μπαρ και όταν βαρεθήκαμε, πληρώσαμε τα ποτά και ανεβήκαμε παλι πάνω στο κατάστρωμα. Επαιζαν μουσική και η ατμόσφαιρα χαλάρωνε. Πισω σε μια γωνία καθόταν το ζευγαράκι της τάξης αγκαλιασμένο. Η Αφροδίτη και ο Αχιλλέας. Καθε κορίτσι θα ήθελε τέτοια σχέση. Ολες τους θαυμάζουμε. Δεν θυμάμαι ούτε μια μερα αυτούς τους δυο αχώριστους. Ξαφνικα φώναξε μια κοπέλα απο την τάξη μας, η Ναταλια.
"Παιδια! Κατω γίνετε καραόκε!"τα περισσότερα παιδια σηκώθηκαν και ακολούθησαν την Ναταλια. Τα μάτια της Ραφαελλας γουρλωσαν και σχηματίστηκε ενα πονηρό χαμόγελο στα χείλι της.
"Έλα πάμε και εμείς!"
"Εγω δεν θα τραγούδισω!"της ειπα αμεσος.
"Έλα Αλεξια! Αφου εχεις φωνάρα!"επέμεινε και με τράβηξε για να έρθω μαζι της.
"Δεν εχω φωνάρα και δεν...κάτσε! Ποτε με εχεις ακούσει να τραγουδάω;"τωρα ήμουν περίεργη.
"Στο μπάνιο."μου έκλεισε το μάτι και γέλασε. Τελικα με έπεισε και κατεβήκαμε και εμείς. Στην σκηνή στέκονταν η Μελινα και η δήθεν καλύτερη της φιλενάδα. Δεν εχω ασχοληθεί και πολυ με την κολλητή της. Αλλα όπως μου εξήγησε η Ραφαελλα, λέγεται Χριστίνα. Ναι, δήθεν κολλητή γιατι ειμαι 100% σίγουρη πως την εκμεταλλεύεται. Καθήσαμε με την παρέα μας σε ενα τραπεζάκι και περίμενα ανυπομονεί μέχρι να τραγουδήσουν.
Δεν άρχισαν ούτε η δυο πρώτες νότες του τραγουδιού και αμεσος κατάλαβα ποιο ειναι.
Ηταν το «stay» της Rihanna.
Πρεπει να πω πως η Μελινα δεν τραγουδάει άσχημα, όμως το παράκανε λίγο. Οπως η Μελινα ετςι και η Χριστίνα. Σε κάποιες στιγμές λίγο φάλτσο βέβαια όμως δεν τραγουδούσαν άσχημα. Οταν τελείωσαν χειροκροτούσαν κιόλας μερικά άτομα. Το μόνο που δεν μου άρεσε ηταν η τελευταία μάτια που μου έριξε.
"Βάζουμε στοίχημα πως η Αλεξια το μπορεί καλύτερα;"ειπε η Ραφαελλα. Οχι δεν το ειπε τωρα μόλις σωςτα; Ουτε δυο δευτερόλεπτα  αργότερα άρχιζαν όλοι να φωνάζουν.
"Αλεξια! Αλεξια!"
"Μα δεν μπορώ.."
"Έλα που δεν μπορείς! Αν δεν το κανεις θα το μετανιώσεις!"μου εδωςε θάρρος η Ραφαελλα. Εχει δίκαιο παλι. Πηγα στο Dj  και ζήτησα το τραγούδι «Πιο ψηλά» απο τους Vegas. Οταν άρχισε η μελωδία αγχώθηκα. Ολα τα μάτια σε αυτό το δωμάτιο ηταν καρφωμένα επάνω μου. Στους πρώτους στοίχους εχασα λίγο τον ρυθμό όμως μετα πηρα φορα. Πρωτη φορα τραγουδάω μπροστά απο τόσα άτομα. Μεσα απο το πλήθος ξεχώριζαν δυο πανέμορφα μάτια που με κοιτούσαν. Σαν υπνωτισμένη τα παρακολουθούσα ενώ τραγουδούσα. Μου έδιναν δύναμη. Ειχα ξεχάσει οτι τα υπόλοιπα παιδια με κοιτούσαν. Εγω κοιτουςα μόνο αυτόν. Ολοι την ωρα. Μεχρι να τελιωσω να τραγουδάω. Τα λόγια του τραγουδιού ηταν λες και γράφτηκαν για εμενα. Ελεγαν οτι ένιωθα για τον Χρηςτο. Οτι δεν μπορουσα να του πω κατάματα το έλεγα απο αυτό το τραγούδι.

~Χρηςτος~

Όταν σηκώθηκε η Αλεξια για να τραγουδήσει έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Σαν αγγελούδι ηταν η φωνή της. Και όταν με κάρφωσε με αυτά τα υπέροχα μάτια. Κοιταζόμασταν αρκετή ωρα. Μολις τελείωσε χειροκρωτήσαμε όλοι.
"Αφού νομίζεις πως εισαι καλύτερη, έλα να κάνουμε battle!"ξαφνικά εμφανίστηκε η Μελινα.
"Όχι, δεν είμαστε σε νηπιαγωγείο  Μελινα."απάντησε η Αλεξια.
"Φοβασε! Αυτο κανεις παντα!" Φώναξε απολίτικα.

----------------------------------------------

Και ενα ακόμα κεφάλαιο τελιωσε.Αν σας άρεσε κάντε μου σχόλια και ψηφίστε την ιστορία μου.Σας αγαπααω και χαίρομαι που μεςα σε ενα τοςο μικρό διάστημα 1.007 άτομα έχετε διαβάσει την ιστορία μου. Πείτε μου αν σας αρεσει ❤️ ταλεμε σε κατι μέρουλες παλι..💓