PROMISE? ALWAYS...

52ο Κεφαλαιο

"Τι κανεις εσυ εδω;"τον ρωτηςα.
"Σε ειδα καπως στο νοσοκομείο και ειπα να ερθω να παμε καμια βόλτα να ξεχαστείς. Νομιζω πως την χρειάζεσαι."για λιγα λεπτά δεν έλεγα τιποτα. Απλα σκεφτόμουν. Αν παω μπορεί να το μετανιώσω, αλλα αν οχι θα βαριέμαι την ζωή μου και θα σκέφτομαι τον Χρήστο χωρις να μπορω να κανω κατι. Απο της σκέψεις μου με έβγαλε ο Μαρκος.
"Και τι λες; Παμε αυτην την βόλτα;"Του έγνεψα χαμογελοντας και του ειπα.
"Περίμενε εδω, παω να πάρω την ζακέτα μου και φύγαμε."αμεσος ανέβηκα στο δωμάτιο, πείρα την ζακέτα μου και περπάτησα προς το σαλόνι για να ενημερώσω την μητέρα μου οτι φεύγω, αλλα τωρα θυμήθηκα πως κοιμόταν είδη εδω και ωρα.
"Φύγαμε."του ειπα και ξεκινήσαμε να παμε την βόλτα.
"Μήπως πείνας;"με ρώτησε λιγο αμήχανα. Του έγνεψα καταφατικά συνεχίζοντας το περπάτημα.
"Τι θα ήθελες να φάμε; Κανονικά ή θες μήπως τιποτα γλυκό;"αμεσος μου ήρθε ενα τελειο γλυκό στο μυαλό.
"Εννοείτε γλυκό. Βάφλες παρακαλώ."του ειπα με αστείο τροπο. Γέλασε μαζι μου και ξεκινήσαμε να παμε σε ενα μαγαζι με βάφλες. Μιση ωρα αργότερα είχαμε φυγει απο το μαγαζι και τωρα ήμασταν σε ενα πάρκο κάνοντας κούνια.
"Θες να μου πεις τι σε βασανίζει;"με ρώτησε σοβαρά. Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοιταξα. Ξεφυσιξα και αρχισα να του τα λεω ολα.
"Να πας να τον βρεις και να του εξηγήσεις. Ειναι κρίμα να χωρίσετε για μια παρεξήγηση. Ναι ωραια μπορεί να μου αρέσεις, αλλα εφόσον εχεις σχεσει δεν μπορω να κανω τιποτα. Γιαυτο πανε βρες τον να τα βρείτε."του έγνεψα καταφατικά και τον αγκάλιασα ευχάριστοντας τον.

Κατα της 23:30 έφτασα σπιτι και ειδα στο κινητό μου πως ειχα δυο κλείσεις απο την Ραφαελλα. Αμεσος την πείρα μιας και σίγουρα δεν θα κοιμόταν.
"Ελα κοριτσι μου που χάθηκες;"με ρώτησε αμεσος.
"Ραφαελλα ποτε έρχεστε πιςω Αθήνα απο Κρήτη;"
"Αυριο το πρωί. Γιατι τι εγινε;"Αναστεναξα ενω προσπαθουσα να κρατήσω τα δάκρυα μου απο το να πέσουν.
"Σε παρακαλώ όταν φτάσεις Αθήνα πες τον Πανο να σε φέρει εδω. Σε χρειάζομαι."
Αμεσος μου απάντησε θετικά και μου ειπε πως το πολυ στης 12:00 θα ηταν εδω. Εφοσον ειμουν πολυ κουρασμένη έπεσα αμεσος για ύπνο.

~Πρωί~

"Κοριτσάκι μου ξυπνά..ελα Αλεξια μου..ελα βρε κοριτσάκι μου..ΑΛΕΞΙΙΑ ΓΑΜΩΤΟ."ακουγα την κολλητή μου να με φωνάζει πανω απο το κεφάλι μου.
"Τωρα τωρα.."ειπα αγουροξυπνημένη.
Εικοση λεπτά αργότερα ειμασταν στην κουζινα και τρώγαμε πρωινώ μαζι με την μητέρα μου. Το μεσημέρι αποφασίσαμε να παμε μια βόλτα και να φάμε εξω, ενω το απογευμα ήμασταν στην πλατιά τρώγοντας παγωτό. Καθομασταν σε ενα παγκάκι και της τα εξήγησα ολα. Μου ειπε πως ειναι υπερβολικός και οτι πρεπει να του εξηγήσω. Και αποφασίσαμε οτι αυριο το μεσημέρι να ξεκινήσαμε για να φύγουμε να γυρίσουμε στην Θεσσαλονίκη.
"Πως και την συγχώρεσες τοςο γρήγορα;"με ρώτησε ξαφνικα.
"Δεν ειναι οτι την συγχώρησα. Δεν θα μπορουσα να το κανω άλλωστε μετα απο ολα αυτα. Αλλα το να την χάσω και αυτην, οχι δεν θα το άντεχα."
"Ναι αλλα εισαι εδω αυτήν την στιγμή."μου ειπε μπερδεμένη.
"Ειμαι εδω μεχρι να γίνει καλα. Ετσι και αλλιος αυριο φεύγουμε και παλι ολα οπως πριν. Το πολυ να την περνώ ενα τηλεφωνώ στο τοςο να δω πως ειναι με την υγεία της. Ξερω μπορεί να με πεις εγωίστρια, αλλα δεν μπορω να ξεχάσω ολα αυτα που εκανε στην οικογένεια μας."μου έγνεψε καταφατικά και ευτυχώς άλλαξε θέμα.