PROMISE? ALWAYS...

5o κεφαλαιο

Έκανα λίγο πιο αργά βήματα απο αυτόν για να μην με πάρει ειδησει.
'Σε παρακαλώ! Μην γυρίσεις, σε παρακαλώ μην γυρίσεις!'έλεγα μέσα μου.
"Που πας πριγκίπισσα;"ΓΑΜΩΤΟ!
"Σχολείο..."είπα τραυλιστα.
"Είσαι σίγουρη; Και γιατι με ακολουθείς;"μου απάντησε με την βράχια του φωνή που με έκανε και ανατρίχιασα.
"Δεν ξερω που ειναι το σχολείο..γι'αυτο αποφάσισα να σε ακολουθήσω."
"Και εσυ απο που ξέρεις οτι δεν κάνω κοπάνα;"
"Εεε...δεν ήξερα..."είπα ξανά τραυλιζοντας  και παίζοντας με τα μαλλιά μου. Ενιωςα πως με επιασε απο το χέρι και με τράβηξε κοντά του. Αμεσος σταμάτησα να αναπνέω αφήνοντας τα μαλλία μου. Γιατί αντιδρώ έτσι όταν με ακουμπάει; Γιατι χτυπάει η καρδιά μου σαν τρελή και νιώθω πως τα χέρια μου υδρόνουν; Αυτά τα καφέ μάτια με έκαναν να τρελαίνομαι. Ρε Αλεξια δεν βλέπεις πως παίζει μαζι σου; Σε θέλει μόνο για το κρεβάτι και μετά αμεσος θα πάει στην άλλη. Δεν κανει να νιώθω ετςι.
"Είσαι πολυ όμορφη όταν έχεις άγχος."άκουσα πάλι την φωνή του Χρηστου. Πηρε μια τούφα απο τα μαλλιά μου βάζοντας την πίσω απο απο το αυτι μου.
Ξαφνικα ακούστηκε μια κόρνα που με έκανε να γυρίσω απότομα. Ενα μαύρο γνωστό αμάξι ηταν λίγα μέτρα πίσω μου. Ο Πάνος που καθόταν στο αμάξι μου έκανε νόημα να έρθω. Αμεσος απελευθέρωσα το χέρι μου απο αυτόν και έτρεξα στο αμάξι. Εβαλα την ζώνη μου και κοίταξα τον Πανό. Αμεσος ανακάλυψα θυμό στο πρόσωπο του.
"Ενοχλώ;"ειπε με θυμωμένο τόνο.
"Όχι! Μην νομίζεις οτι..εγω και αυτός.."άρχισα να του εξηγώ, αλλά με διεκοψε.
"Ναι, ναι συγνώμη. Συγνωμη που δεν ήρθα να σε πάρω και συγνώμη για εχθές το βράδι."μου ειπε και κατάλαβα πως το εννοούσε. Πάτησε γκάζι και το μόνο που είδα ηταν έναν Χρηςτο να φεύγει θυμομενος.
'Μα τι στο καλό;' είπα απο μέσα μου.
Μετά απο περίπου 7 λεπτά φτάσαμε έξω απο το σχολειο. Αποχαιρέτησα τον Πανο και προχώρησα προς την τάξη μου.

~Χρήστος~

Πω ρε π* μου, πάντα αυτός ο μαλάκας μας το κόβει στην μέση. Που θα πάει κάπου θα την βρω μόνη της και μετα επιτέλους θα την φιλήσω. Μετά βλέπουμε. Δεν ξέρω γιατί, αλλα όταν είμαι μαζί της τα ξέχναω όλα. Όλες της μαλακίες που κάνω. Όσο τα σκεφτόμουνα αυτά αντιλήφθηκα πως είχα φτάσει στο σχολείο. Την είδα απο μακριά που τον χαιρέτισε και έφυγε. Δεν με είδε ευτυχώς. Δεν θέλω να με βλέπει σε αυτα τα χάλια. Πηγαίνοντας και εγώ στην τάξη μου θυμήθηκα οτι έχουμε το ίδιο μάθημα σήμερα. Βιολογία! Μόλις μπαίνω στην τάξη αργοπορημένος όπως πάντα, πετάγεται ο βιολόγος και άρχισε να μου φωνάζει.
"Μπα μπα πώς και μας επισκέφτηκες κύριε Θεοδωρίδη; Μου φαίνεται ξέχασες οτι έχεις και σχολείο;" Μου είπε εκνευρισμένως.
"Απλά είπα να περάσω και σήμερα! Σπίτι ειναι βαρετά." Είπα χαλαρός.
"Εε τότε παιδί μου σε ενημερώνω πως πρέπει να κάνετε ομαδική εργασία και επειδή και η Παπασταύρου άργησε στο μάθημα και είστε οι τελευταίοι που δεν έχετε κάποιο ζευγάρι, θα την κάνετε μαζί!" Πλάκα κάνει; Εγώ με αυτήν θα σφαχτούμε! Οχι οτι δεν θέλω, αλλα και πάλι. Με διέκοψε μια φωνή απο της σκέψης μου.
"Τι; Κύριε όχι. Δεν θέλω με αυτόν! Αν είναι θα την κάνω μόνη μου. Το προτειμώ!"
"Είπα κάτι και τέλος Αλεξία! Πρέπει να μάθετε να συνεργάζεσται!"
"Εντάξει, κανένα πρόβλημα! Καλά θα περάσουμε." είπα με ενα στραβό χαμόγελο και άρχισε να μου φωνάζει.
"Ορίστε; Πας καλά αγοράκι μου; Εγώ μαζί σου σε ενα δωμάτιο δεν μένω!" Πάω να μιλήσω, αλλα μας διέκοψε ο καθηγητής μας.
"Παιδιά ηρεμήστε! Μια εργασία θα κάνετε!"
"Ασε μας ρε γέρο! Δεν βλέπεις πως συζητάμε;" ειπα με νεύρα, χωρίς καν να αντιληφθώ τι είπα όταν το πηρα χαμπάρι ηταν αργά.
"Πως τολμάς να μιλάς έτσι στον δάσκαλό σου; Δεν σου έμαθαν οι γονείς σου να έχεις τρόπους; Θα πάρεις αποβολή για τρεις μέρες και μετά ελα να σε δούμε κύριε Θεοδωρίδη αν θα ξαναμιλησεις με  αγένεια στους δασκάλους σου!!!" Το περίμενα είναι η αλήθεια. Μετα από αυτά που είπα λογικα κατι θα μου έκανε. Μια απουσία, μια τιμωρία.
"Γαμώτο! Εσύ φταις!" της είπα δείχνοντας προς το μέρος της και βγήκα έξω από την τάξη χτυπώντας την πόρτα. Πήγα πίσω απο το κτίριο του σχολείου και άρχισα να καπνίζω εφόσον είχα βγάλει το πακέτο από την τσέπη μου. Περίμενα μέχρι να τελειώσει το μάθημα για να δω την Αλεξία! Οταν χτύπησε το κουδούνι μπήκα πάλι στο σχολείο και την περίμενα.

~Αλεξία~

Σε όλο το μάθημα προσπαθούσα να προσέχω τα λόγια του καθηγητή μας. Αλλά η σκέψης μου, δεν με άφηναν να συγκεντρωθώ. Δεν έπρεπε να του φωνάξω. Τώρα φταιω εγώ που πήρε αποβολή. Ξαφνικά άκουσα μια άγνωστη φωνή να λέει:
"Εεε! Σύκο η θέλεις να σε κλειδώσει ο καθηγητής μεσα στην τάξη;"
"Συγνώμη, δεν κατάλαβα πως τελείωσε ήδη το μάθημα." απάντησα γυρνώντας για να δώ ποιος μου μίλησε.
Ενα αγόρι με μαύρα μαλλιά και μπλέ μάτια στεκόταν μπροστά μου χαμογελώντας. Τα μάτια του ελαμπαν και αμέσως μου χάρισαν ενα χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Ήταν ωραία, αλλά όχι τόσο ωραία σαν τα μάτια του Χρηςτου. Τι σκέφτομαι; Γιατί τον συγκρίνω μαζί του;
"Αλεξια, σωστά;"με ρώτησε ενώ μου έδινε τα βιβλία μου για να τα μαζέψω.
"Ναι, εμμ.. δεν χρειάζεται να με βοηθήσεις"του είπα και αυτός μου χάρισε ενα πλατύ  χαμόγελο. Αμεσος έκανα το ίδιο.
"Ωραίο όνομα, εγω είμαι ο Αλέξης είμαστε και συνονόματοι είδες; Όποτε εννοείτε πως ειναι ωραίο."χαμογέλασα ακόμα πιο πλατιά και άμεσος μου ειπε:
"Σε έκανα να γελάσεις και το χαμόγελο σου πάει πολυ."Ξαφνικά έγινα κατακόκκινη και άρχιζα να χαμογελάω ακόμα πιο χαζά. Δεν πέρασαν ούτε δυο δευτερόλεπτα και αρχίσε και ο Αλέξης να γελάει σαν τρελός.
Οταν τα μάζεψα όλα, πήγαμε προς την έξοδο της τάξης. O Αλέξης άνοιξε την πόρτα και με άφησε να περάσω πρώτη, ενώ έκανε υπόκλιση σαν να ήμουν μια επίσημη κυρία ή κάτι τέτοιο.
"Μήπως θες να πάμε μαζι στην καφετέρια;"με ρώτησε.
"Δεν θα πάτε πουθενά τώρα!"ακούστηκε μια άγρια φωνή απο πίσω μας.
"Συγνώμη που πρέπει να χωρίσω εσάς τα δυο ερωτευμένα αλλά Αλεξια πρέπει να σου μιλήσω."Γύρισα και βλεπω έναν Χρηστο με θυμωμένο βλέμμα να μας κοιτάει. Ξαφνικά αρχίσε να αγριεύει. Εσμπροξε τον Αλέξη προς τα πιςω και αυτός άμεσος σήκωσε τα χέρια σαν να του έδειχνε οτι παραδίνεται. Ηθελα να του αντιμιλήσω, αλλά ήδη με άρπαξε απο το χέρι και με τράβηξε σε μια γωνία που δεν μας έβλεπε κανεις.
"Πας καλα; Δεν μπορείς να με τραβάς και να με πας όπου θέλεις! Ποιος νομίζεις οτι εισαι;"αλλά με διέκοψε.
"Ακούσεμε προσεκτικά κούκλα, θα κανω οτι θελω και εσυ πως τολμάς να μου μιλάς ετςι;"εντομεταξει με είχε κολληση στον τοίχο και ένιωθα την αναπνοή του στο προσόπο μου. Να τον νιώθω κοντά μου ηταν ενα εντυπωσιακό συναίσθημα. Με κρατούσε με τα χέρια του και με πατούσε με όλη του την δύναμη προς τα πιςω. Τωρα πια ψιθύριζε.
"Δεν σε καταλαβαίνω, έρχεσαι μπροστά απο την πόρτα μου και φεύγεις σχεδόν κλαίγοντας, ούτε μισή ώρα αργότερα σε βλεπω με τον γκόμενο να φιλιοσαστε.."
"Δεν ειναι γκόμενος!"τον διέκοψα και εγω πλεων αγριεμένη. Αλλα ο Χρηστος έβαλε το χέρι του στο στόμα μου ώστε δεν μπορούσα να συνεχίσω τα παράπονα μου.
"Άκου κούκλα, εδώ παίζουμε με τους δικούς μου κανόνες!"