PROMISE? ALWAYS...

28ο Κεφαλαιο

Στο αυτοκίνητο άνοιξα το ραδιόφωνο. Ο Νίκος δίπλα μου συγκεντρώνονταν στο δρόμο. Όταν άκουσα το αγαπημένο μου τραγούδι άρχισα να τραγουδάω. Ξαφνικά χωρίς να καταλάβω έκλεισε η μουσική.
"Εεε. Γιατί το έκλεισες;" άρχισα τα παράπονα.
Ο Νικος απλός γέλασε και άνοιξε πάλι το ραδιόφωνο.
"Ήθελα απλός να ακούσω την φωνή σου." απάντησε. Στριφογύρισμα τα μάτια μου και συνέχισα να τραγουδάω.
"Φάλτσο τραγουδάς." είπε κοροϊδευτικα.
"Ευχαριστώ πάρα πολύ!" απάντησα ειρωνικά και γύρισα την πλάτη μου σε αυτόν.
Έκλεισε την μηχανή. Είμαι σίγουρη ότι με κοιτάει αυτή την στιγμή. Με γύρισε ώστε μπορούσα να τον δω στα μάτια.
"Τώρα με πίστεψες;"
"Όχι...." είπα με μια στεναχωρημένη φατσουλα. Μετά είχε ησυχία. Κοιτιωμασταν και οι δύο στα μάτια χωρίς να πουμε τίποτα. Ξαφνικά έβαλε τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Το φιλί αυτό ηταν άγριο, αλλα και γλυκό ταυτόχρονα. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και μπήκαμε μεσα στο σπίτι. Εκεί ακόμα με φιλούσε. Τότε είπα μέσα από το φιλί.
"Στοπ. Αν ειναι ο πατέρας μου σπίτι;" γύρισα για να δω αν όντος δεν στέκετε πίσω μας. Πήγα σε όλα τα δωμάτια.  Αλλα πουθενά ο μπαμπάς μου.
"Μήπως θέλεις να δούμε μια ταινία;" ρώτησα τραυλιζωντας. Ο Νίκος κούνησε καταφατικα το κεφάλι του και ξάπλωσε στο κρεβάτι μου ενώ εγώ εψαχνα κάποιες ταινίες.
"Έχουμε...Twilight, Tiranic, Το λάθος αστέρι..."
"Αλεξία.. γιατι έχεις τόσες ταινίες για κλάματα;"
"Δεν είναι για κλάματα, είναι ρομαντικά." είπα.
"Σε παρακαλώ Αλεξία, μην με πιέζεις να δω τέτοιες ταινίες."
Και έτσι αρχίσαμε να μαλώνουμε για το πια ταινία θα δούμε. Στο τέλος με έπεισε να δούμε μία ταινία τρόμου. Δεν μου αρέσουν ειδικά η ταινίες τρόμου, αλλά έτσι βρήκα την ευκαιρία να τον αγκαλιάσω οταν φοβόμουν. Και αυτό έκανα. Κάθε φορά όταν πετάγονταν αίματα, κολλούσα όλο και πιο πολύ πάνω του. Είδαμε παρα πολλά έργα. Μέχρι που αποκοιμηθήκαμε και οι δύο.

Όταν ξύπνησα το πρωί με έπιασε πανικός. Γιατί πήγε ήδη 09:15. Έχασα την πρώτη ώρα. Δίπλα μου κοιμόταν ακόμα ο Νίκος. Έβγαλα τα μαλλιά του από το πρόσωπο του για να τον δω καλύτερα. Τι γλυκός που ήταν. Τότε θυμήθηκα τις μέρες οταν ο Χρήστος κοιμόταν δίπλα μου. Κούνησα το κεφάλι μπας και σοβαρευτω λίγο. Ο Χρήστος φταίει για όλα, οχι εγώ. Και όταν ένιωθα χάλια, ήταν ο Νίκος διπλα μου. Τέλος πάντων. Σηκώθηκα και πηγα να κάνω πρωινό. Σήμερα έτσι κι αλλιώς έχουμε μόνο Ιστορία, Γυμναστική και Φυσική. Άρα θα μείνω σπίτι. Έκανα κρέπες και καφέ. Όταν έβγαλα δύο κουτάλια για τον καφέ μας με αγκάλιασε κάποιος από πίσω. Αμέσως απλώθηκε μια ζεστασιά γύρο μου. Γύρισα και φίλησα τον Νίκο παθιασμένα στα χείλια. Τότε κατάλαβα ότι δεν φορούσε μπλούζα. Είχε ωραίο γυμνασμένο σώμα.
"Καλημέρα.." δεν ήξερα ακριβός τι να πω.
"Καλήμέρα όμορφη." Έτσι όπως τον παρατηρούσα, ξαφνικά χτύπησε ενα κινητό.      "Σορρυ. Εχω μήνυμα." είπε και πήρε το κινητό του. Απάντησε γρήγορα και γύρισε πάλι σε εμένα.
"Τι έφτιαξες;" ρώτησε και κοιτούσε με μεγάλα μάτια της κρέπες.
Καθίσαμε μαζί και φάγαμε. Όμως κάθε λίγο και λιγάκι έπαιρνε ένα μήνυμα. Δεν ζήλευα, απλός αυτές της μέρες έπαιρνε παρά πολλά μηνύματα. Όταν τελειώσαμε είπε ο Νίκος:
"Πειράζει αν κάνω εδώ ενα μπανιο;"
"Και βέβαια όχι. Ο πατέρας μου δεν είναι σπίτι." απαντησα ενώ έπλυνα τα πιάτα μας. Τελείωσα και πήγα πάνω στο δωμάτιο μου. Κάθισα έξω στο μπαλκόνι και περίμενα να τελειώσει ο Νίκος. Έτσι πως περίμενα είδα τον Χρήστο στο δωμάτιο του απέναντι. Πήγα να σηκωθώ και να μπω μέσα γιατί δεν είχα όρεξη να πιάσουμε κουβέντα.
"Αλεξία! Περίμενε."
"Τι θέλεις;" απαντησα με έναν κρύο τόνο.
"Σήμερα είδα τον Νίκο στο κρεβάτι σου. Κοιμήθηκε σε σενα;"
"Συγγνώμη, με παρακολουθείς; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κοιτάς στο δωμάτιο μου οπότε γουστάρεις;"
"Όλα καλά όμως;" ρώτησε με άγχος.
"Τι να γίνει; Θα αρχίσεις πάλι να μου λες οτι ο Νίκος είναι επικίνδυνος; Άκου λίγο, εγώ δεν φταίω σε αυτά που έγιναν! Και επειδή ζηλεύεις δεν χρειάζεται να λες τέτοια πράγματα για τον Νίκο!" φώναξα θυμωμένη.
"Αλεξία! Για σκέψου λίγο. Γιατί είναι ο Νίκος όλοι την ώρα στο κινητό και απαντάει σε κάτι μηνύματα; Εγώ στην θέση σου θα τσέκαρα το κινητό του." Τι λέει τώρα αυτός; Μάλλον τον έβλαψε η πολύ παρέα με την Μελίνα.
"Δεν μας παρατάς λέω εγώ;" φώναξα και χτύπησα την μπαλκονόπορτα δυνατά πίσω μου. Έκλεισα και της κουρτίνες για να μην μπορεί να δει τίποτα. Όμως ο Νίκος είναι όντος πολύ ώρα στο κινητό. Με ποιον θα μπορούσε να γράφει;
Ξαφνικά άρχισε να χτυπάει το κινητό του Νίκου. Το πήρα στα χέρια μου. Άγνωστο νούμερο. Σιγά πήγα μπροστά από το μπάνιο και τον ρώτησα.
"Νίκο; Το κινητό σου χτυπάει, να το σηκώσω;"
"Όχι, όχι! Οποίος και να ειναι μην το σηκώσεις!" είπε με πανικό. Τώρα μου έδωσε ακόμη έναν λόγο να τσεκάρω το κινητό του. Δεν ήθελα να το κάνω, αλλα η συμπεριφορά του ηταν πολύ παράξενη. Άρα πήγα να ακούσω αν τρέχει ακόμα το νερό. Τότε είχα την ευκαιρία να δω τα μηνύματα. Αλεξία, το κρατάς στα χέρια. Είναι τόσο εύκολο να το ξεκλειδώσεις και να πατήσεις το κουμπί για τα μηνύματα. Τελικά το άνοιξα και πήγα να τα δω. Αλλά το μόνο που βρήκα ήταν κάποια μηνύματα από την Μητέρα του, από κάτι φίλους, Οικογένεια και ένα άγνωστο νούμερο. Με έτρωγε η περιέργεια. Αλλά δεν βρήκα τίποτα εκτός από έναν αριθμό.
<<2312>>
Σοβαρά Αλεξία; Μόνο γι'αυτό τον λόγο ήσουν τόσο ανήσυχει; Μόνο για 4 κόλο αριθμούς δεν άκουσα τον Νίκο; Και τι πάω και ακούω τον Χρήστο; Ο Νίκος είναι αυτός που θα έπρεπε να εμπιστευτώ οχι τον Χρήστο. Προσεκτικά αφίσα το κινητό του στο κομοδίνο, εκεί που
το βρήκα. Κάτι δευτερόλεπτα πιο μετά βγήκε από το μπάνιο. Με κοίταξε παράξενα.
"Όλη την ώρα εδώ στέκεσαι;" με ρώτησε.
"Εεε όχι. Απλός περίμενα να βγεις για να πάω τουαλέτα." απάντησα.
Νε φίλησε γρήγορα και βγήκε έξω. Τώρα κατάλαβα πως φοράει μόνο μια πετσέτα γύρο απο την μέση του. Του έριξα μια γρήγορη ματιά και μπήκα μέσα στο μπάνιο. Έκανα και εγώ γρήγορα ντουζ. Οταν τελειωςα γύρισα στον Νίκο, ξάπλωσα δίπλα του και μιλούσαμε.
"Ποιος σε παίρνει όλοι την ώρα τηλέφωνο;" ρώτησα προσεκτικά. Είχα ενα παράξενο προαίσθημα και είπα να τον ρωτήσω.
"Ο πατέρας μου. Θέλει βοήθεια για την μετακόμιση. Οι γονείς μου θέλουν να πάρουν μικρότερο σπίτι εφόσον εγώ και η αδερφή μου φύγαμε." είπε χαλαρά.
Να τον πιστέψω; Ακουγόταν πολύ σίγουρος. Ήταν σαν να έκατσε και έμαθε απέξω αυτά τα λόγια. Εγώ απλός κούνησα καταφατικα το κεφάλι μου. Μετά από 2 ώρες έπρεπε να φύγει. Άρα πείρα την Ραφαελα τηλέφωνο για να συναντηθούμε. Ήρθε και βάλαμε μια πίτσα στο φούρνο. Της είπα κι όλας αυτά με τον Νίκο και τα παράξενα μηνύματα.
"Μην ανησυχείς. Μάλλον αλήθεια βοηθάει τον πατέρα του." είπε.
Η Ραφαελα έμεινε μέχρι της 22:00 το βράδυ.
Την άλλη μέρα πηρα τηλέφωνο τον Πανο να με πάει αυτός σχολειο. Έχω να τον δω πολύ καιρό.  Χάρηκα πολύ και αποφασίσαμε να πάμε το Σάββατο στο κινηματογράφο. Σήμερα έπρεπε να αντέξω πάλι τα ηλιθια σχόλια της Μελίνας. Αλλά και ο Χρήστος με κοιτούσε παράξενα.