PROMISE? ALWAYS...

39ο Κεφαλαιο

"Τι; Γιατι; Πως βρέθηκες στο νοσοκομείο; Εισαι Καλα;;"ανησύχησαχ
"Μην ανησυχείς. Δεν έπαθα τιποτα αγαπη μου. Απλος ηρθα να εμπιστευτώ το αγόρι απο εχθες."Ευτυχώς μου μιλούσε παλι όπως παντα.
"Και τον βρηκες;"
"Ναι του ζήτησα συγνώμη και έμεινα λιγο εκει για να μιλήσουμε. Δεν το άντεχα αλλο, ειχα και εχω τόσες τύψεις και επρεπε καπως να επανορθώσω."χαμογελαςα γιατι αυτή η πράξη ηταν πολυ γλυκιά. Αποχαιρετηθηκαμε και είπαμε να συναντηθούμε μετα το σχολειο.[....]

Η μερες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η μερα που θα μας πουν σε πια πόλη περάσαμε. Αυτες της μερες προσπαθουσα να κανω τον Χρηστο να ξεχνιέται απο ολα. Το αγόρι που το λένε Δημήτρη συγχώρεσε τον Χρήστο λέγοντας του πως θα εκανε και αυτός το ίδιο αν άκουγε να λένε διαφορα για την κοπέλα του. Τελικα έγιναν φίλοι. Ειχε και αυτός το ίδιο θέμα με τον Χρήστο. Ναρκωτικά! Ομως και αυτός τα ξεπέρασε. Πιστεύω πως γι'αυτο έγιναν φίλη, μιας και έχουν κατι τοςο κοινό να τους ενώνει. Εννοείτε πως και εγω του ζήτησα συγνώμη, εδοσων για εμενα αρχισε ο καυγάς.

Εμάς δεν μας πολυ νιαζει που θα περάσουμε μιας και αποφασίσαμε θετός να πάμε Νέα Υόρκη, γιατι ο Χρηστος βρηκε ενα πανεπιστήμιο που πρεπει να ξέρει καλα αγγλικά, γιατι εκανε της προηγούμενες χρονιες πολλες κοπάνες και έχασε πολλα μαθηματα. Όπως και εγω με την Ραφαελλα θελουμε να μάθουμε καλυτερα την γλωςςα γιατι όπως όλοι λένε θα μας χρειαςτει οτι δουλειά και να κάνουμε.

"Καλημέρα μωρο μου."ειπε με ενα χαμόγελο καθώς τον πλησίαζα με την Ραφαελλα.
"Καλημέρα και σε εσενα."ειπα και εγω με ενα χαμόγελο και τον φίλησα πεταχτά αγκαλιάζοντας τον.
"Εεε παιδια ήμαστε και εμεις εδω." παραπονέθηκαν οι αλλοι και εμεις σκάσαμε στα γέλια.
"Αχχ Παναγία μου. Λες να περάσαμε; Και αν οχι τι κάνουμε;"αρχισε να με βομβαρδιζει με ερώτησης η Ραφαελλα ανχομενη.
"Εε γιατι αγχώνεσαι; Δεν είπαμε πως του χρόνου ξεκινάμε;"
"Ναι, αλλα και πάλι.."Χασκογελασα με την γκριμάτσα που εκανε και την αγκάλιασα.
"Ξερεις ποςο Σαγαπω εσενα;"της ειπα με χαμόγελο.
"Εγω ομως οχι.."ειπε με  παιδική φωνή βγάζοντας μου την γλώσσα.
"Τιι;"ειπα δήθεν σοκαρισμένη. Αρχισε να γελάει και με χτύπησε στον ώμο.
"Εειι αυτό πόνεσε.."ειπα και εγω με παιδική φωνή κάνοντας την στεναχωρημένη. Και τωρα αργήσαμε και η δυο μας να γελάμε.
"Εεε μωρο μου μην αγχώνεσαι αν δεν σαγαπαει αυτή. Εχεις εμενα!!"ήρθε και με αγκάλιασε απο πιςω ο Χρηστος. Του χαμογελαςα και γυριςα να τον κοιταξω. Τον κοιτουςα στα ματια όπως και αυτός. Κατι δευτερόλεπτα αργότερα έσκιψε και μου ψυθίρισε:
"Πανέμορφη μου!"[....]