PROMISE? ALWAYS...

19ο Κεφαλαιο

Ενώ πήγα να κάνω ένα ντουζάκι, ο Χρήστος περίμενε στο κρεβάτι μου. Άφησα το ζεστό νερό να πέφτει πάνω μου. Μόλις τελείωσα στέγνωσα το σώμα μου με την πετσέτα. Μετά έψαχνα τα ρούχα μου για να ντυθώ. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ξέχασα τα ρούχα μου! Πως μπορούσα να βγω έξω χωρίς ρούχα; Με όλο το θάρρος που είχα του είπα:
"Χρήστο; Μήπως μπορείς να μου κάνεις μια χάρη;"
"Εξαρτάται." απάντησε πονηρά.
Κόλλησα για λίγο ομως μετά είπα με σταθερή φωνή.
"Μπορείς να ανοίξεις το πρώτο συρτάρι δίπλα από το κρεβάτι μου;" Άκουσα πως το άνοιξε και φανταζόμουν ήδη το στραβό χαμόγελο του.
"Και τώρα;" είπε σιγά.
Νομίζω πως κατάλαβε οτι μόλις άνοιξε το συρτάρι με τα εσώρουχά μου.
"Βγάλε κάτι και δώστο μου, και μετα δώσε και το σορτσακι με την μπλούζα που είναι στο κρεβάτι." είπα όσο γρήγορα μπορούσα. Περίμενα να πει κανένα παράξενο σχολείο αλλα δεν ακούστηκε τίποτα.
Ακριβώς όταν το σκέφτηκα είπε ο Χρήστος:
"Ενδιαφέρον.. εμένα προσωπικά μου αρέσει το μπλε με τα κόκκινα κεράσια!" είπε γελώντας.
Έγινα ρεζίλι! Για τα καλά! Μου ήρθε να ουρλιάξω. Ήθελα η γη να με καταπιεί απο την ντροπή μου.
"Τελείωνε και φερτα επιτέλους!!" φώναξα.
Ούτε 5 δευτερόλεπτα αργότερα χτύπησε την πόρτα από το μπάνιο. Κρύφτηκα με την πετσέτα γύρο από το σώμα μου πίσω από την πόρτα και του άνοιξα σιγά. Μόλις είδα τα ρούχα τα άρπαξα. Τόσο γρήγορα που άρπαξα τα ρούχα τόσο γρήγορα έκλεισα και την πόρτα. Έβαλα τα ρούχα μου, έπλυνα τα δόντια και στέγνωσα λίγο τα μαλλιά μου. Όταν βγήκα έξω δεν τόλμησα να τον κοιτάξω στα μάτια. Ξαφνικά με αγκάλιασε απο πίσω και ψιθύρισε.
"Ξέρεις οτι είσαι πολύ γλυκιά; Ειδικά όταν ντρέπεσαι." Με φίλησε στο μάγουλο και γέλασε. Δεν ένιωθα αλλο άβολα. Και ούτε ήθελα να με καταπιεί η γη.
"Θες να δούμε καμία ταινία;" ρώτησα ενώ με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του. Δεν αρνήθηκε και ξαπλώσαμε στο κρεβάτι. Έπαιζε μια ωραία ταινία στην τηλεόραση και έτσι μείναμε μέχρι να αποκοιμηθώ. Το τελευταίο που ένιωσα ήταν ότι κάποιος με κάλυψε με την κουβέρτα.
Το πρωί όταν ξύπνησα δεν ήταν κάνεις δίπλα μου. Σηκώθηκα και ξεκίνησα με την ρουτίνα μου. Είχα πλυθεί, έκανα τα μαλλιά μου και βάφτηκα. Ήταν 9:15 γιαυτό έπρεπε να βιαστώ. Αλλιώς δεν θα υπήρχε τίποτα για μένα στο πρωινό. Όταν έφτασα κάτω κάθισα δίπλα από την Ραφαελα. Και αμέσως άρχισε να με ρωτάει.
"Και; Τι κάνατε με τον Χρήστο χθες το βράδυ;"
"Τι να κάναμε;" ρώτησα πίσω ενώ ήπια  μια γουλιά από τον καφέ μου.
"Αυτό σε ρωτάω και εγω! Πρέπει να μου τα πεις όλα!" είπε και κούνησε τα φρύδια της. Ενα πράγμα που έκανε μόνο η Ραφαελα οταν υπονοεί κάτι. Γέλασα και απάντησα.
"Είδαμε μια ταινία."
"Τι; Μόνο αυτό; Τίποτα άλλο; Δεν τον φίλησες; Δεν σε φίλησε; Δεν έγιναν και άλλα πράγματάκια;" Από εχθές που της είπα οτι τα έχουμε, περιμένει πολλά από μένα.
"Οχι τίποτα άλλο."
"Δεν σε πιστεύω Αλεξία. Έχεις το αγόρι τον ονείρων σου και-"
Την διέκοψε ο κύριος Μιχαηλίδης.
"Παιδιά! Σήμερα θα δούμε ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Σαντορίνης. Το παλάτι του...."
Και ήδη σταμάτησα να τον ακούω. Εμένα με ενδιαφέρει τώρα που είναι ο Χρήστος. Δεν τον είχα δει πουθενά. Έριξα ενα βλέμμα σε όλα τα άτομα αλλά πουθενά ο Χρήστος.