PROMISE? ALWAYS...

54ο Κεφαλαιο

Πέρασαν οι μήνες και έχουμε μια εβδομάδα μέχρι τα Χριστούγεννα. Με τον Χρήστο περνάμε πολύ ωραία. Κάθε μερα σχεδόν είμαστε μαζι και βγαίνουμε και μόνοι μας έξω. Και από τότε που μιλήσαμε, δεν ζηλεύουμε άλλο ο ένας τον άλλον τόσο πολύ.
Τώρα είμαι με την Ραφαελα στην πόλη και ψάχνουμε για δώρα. Πήρα ήδη μια κολόνια για τον πατερα μου και κάτι στόλισματα για το δωμάτιο μου. Δεν υπάρχει πρόβλημα για το τι δώρο θα πάρω στην Ραφαελλα.Όμως τι να πάρω στο αγόρι μου; Εδώ και εβδομάδες σκέφτομαι τι να του πάρω αλλά δεν έχω ιδέα.

Μετά από μισή ώρα είπαμε να βρούμε μια καφετέρια για να πιούμε μια ζεστή σοκολάτα. Όταν βρήκαμε, καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι και βάλαμε τις σακούλες δίπλα μας. Μέχρι να έρθουν η σοκολάτες μας μιλούσαμε για διάφορα.
"Και τι σκέφτεσαι να μου πάρεις;" ρώτησα με περιέργεια.
"Να μην σε νοιάζει." απάντησε η Ραφαελα και μου έκλεισε το μάτι. Ξέρει πολύ καλά ότι μιςω της εκπλήξεις. Έτσι πως περνούσε η ώρα γελούσαμε και πίναμε. Μόλις ήπια αλλη μια γουλιά ακούστηκε το κινητό μου. Αλλά όταν διάβασα ποιος μου έστειλε μήνυμα έφυγε το χαμόγελο από τα χείλια μου. Άρχισα να βήχω και η Ραφαελα προσπαθουσε να με ηρεμήσει.
«Σου έλειψα;»
Μου έγραψε ο Νίκος. Ο Νίκος που είπε πως θα μου κάνει την ζωή κόλαση. Αποφάσισα να μην απαντήσω.
"Τι έγινε;" είπε η Ραφαελα ενώ χάϊδεύαι ακόμα την πλάτη μου.
"Τίποτα." απάντησα ψυχρά. Το δεύτερο μήνυμα που πήρα από τον Νίκο ήταν μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία από εμένα πως κάθομαι σε αυτην την καφετέρια και μιλάω με την Ραφαελα. Την έβγαλε πριν κάτι λεπτά. Αμέσως γύρισα το κεφάλι μου ψάχνοντας τον Νίκο. Όμως πουθενά.
"Πρέπει να φύγω." είπα γρήγορα στην Ραφαελα και σηκώθηκα από την θέση μου.
"Δεν θα πας πουθενά, αν δεν μου εξηγήσεις τι έγινε τώρα μόλις." είπε αυστηρά.
"Να η μητέρα μου, μου έστειλε μήνυμα πως δεν είναι τόσο καλά και μάλλον δεν θα έρθει τα Χριστούγεννα.." είπα γρήγορα.
"Γιατί είχε σκοπό να έρθει;" ρώτησε πονηρά η Ραφαελα. Στη Ραφαελα δεν μπορείς να πεις ποτέ ψέματα. Σε καταλαβαίνει αμέσως.
"Ναι μίλησε με τον πατέρα μου." απάντησα πάλι. Όμως δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Όλο κοιτούσα πίσω μου μπας και βρω τον Νίκο.
"Άκου Ραφαελα, πρέπει να πάω σπίτι. Τώρα."
"Καλά θα σε πάω εγώ." Δεν είχα και άλλη επιλογή. Ανεβήκαμε στο αμάξι της και με πήγε σπίτι. Όταν έφτασα στο δωμάτιο μου, εκλεισα της κουρτίνες και κλείδωσα την πόρτα.
Μετά πήρα το κινητό στα χέρια μου και διάβασα κι άλλο ενα μήνυμα του Νίκου.
«Αυτή την φορά αν πάθεις κάτι, δεν θα είναι ο Χρήστος σου να σε σώσει.»
Έπαθα σοκ και αμέσως πήρα τον Χρήστο τηλέφωνο. Μόλις το σήκωσε είπα.
"Χρήστο; Που είσαι; Εισαι καλά;"
"Είμαι σπίτι και ναι  όλα καλά. Τι έπαθες και είσαι τόσο αναστατομένει;"
"Τίποτα.. απλός ήθελα να μάθω τι κάνεις." δεν ήθελα να τον αναστατόσω άδικα. Μόνο αν γίνει κάτι σοβαρό.
"Θέλεις να έρθω σπίτι σου;"
"Όχι καλέ, δεν χρειάζεται να κάνεις τόσο δρόμο..."
"Τι λες κορίτσι μου; Αφού δίπλα σου μένω."
Αχ ναι τι βλακίες λέω; Τελικά τον έπεισα να μην έρθει. Θέλω να ηρεμήσω λίγο. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και αποκοιμήθηκα για μερικές ώρες.
Άνοιξα τα ματια μου τρίβοντας τα ενώ ακουςα χτύπους στην πόρτα μου.
"Καλα ποιος χτυπάει τόσην ωρα;" παραπονέθηκα στον εαυτό μου. Σηκώθηκα βαριεστημένα πηγαίνοντας προς την πόρτα.
"Γαμωτο Αλεξια άνοιξε την ρημάδα την πόρτα!"ακουσα έναν αναστατωμένο Χρήστο να φωνάζει. Αμεσος άνοιξα παρεξηνεμενη.
"Τι κανεις εδω;"τον ρωτησα.
"Ηρθα να δω την κοπέλα μου. Γιατι απαγορεύεται;"με ειρωνεύτηκε σηκώνοντας το φρύδι του.
"Τελος παντον. Ελα κάτσε."του έδειξα το κρεβάτι και αμεσος με υπάκουσε πηγαίνοντας προς τα εκει. Μολις έκατσα και εγω, αμεςος μου εδωσε ενα πεταχτό φιλι στο μαγουλο. Γυρισα το κεφάλι μου κοιτοντας τον και αμεσος μου χαμογελασε. Του ανταπέδωσα δίνοντας του ενα πεταχτό φιλι στο στομα. Αμεσος ανταπεδωςε βαθένοντας το φιλι μας.
"Θες να δουμε μια ταινια;"με ρώτησε αγκαλιάζοντας με. Του έγνεψα και αμεσος σηκώθηκα παίρνοντας το λαπτοπ μου στα χέρια. Ξανα κάθισα στην θέσει που ημουν πριν και με εβαλε στην αγκαλιά του. Ολοι την ωρα είχε ενα χαμόγελο χαραγμένο στο προσόπο του. Την περισσότερη ωρα του έργου ήμουν αφοσιωμένη κοιτάζοντας τον. Οταν με αντιλήφθηκε αμεσος γυριςε το βλέμμα του προς εμενα, έχοντας ενα μπερδεμένο βλέμμα.
"Εχω κατι;"με ρώτησε με το σεξι βλέμμα του. Χαμογέλασα και τον κοιταξα στα ματια.
"Γιατι τοςο χαρούμενος;"
"Έρχονται Χριστούγεννα, δεν θα επρεπε να χαίρομαι;"ειπε πονηρά. Τον κοιταξα μπερδεμένη προςπαθοντας να καταλάβω τι εννοούσε. Πριν προλάβω να του απαντήσω με άρπαξε και με φίλησε γλυκά.
"Και τι θα κάνουμε αυριο;"με ρώτησε όταν διακόψαμε το φιλι μας. Πηγα να του απαντήσω ομως σκέφτηκα τα μηνύματα. Αμεσος θυμήθηκα πως πρεπει να εξηγήσω στην Ραφαελλα τη συμβαίνει.
"Μωρο μου αυριο κανόνισα με την Ραφαελλα. Συγνωμη.."ειπα αμιχανα.
"Καλα δεν πειραζει. Τοτε θα πω στα παιδια να βγούμε."του έγνεψα και στρεψαμε ξανα το βλέμμα μας στο λαπτοπ.
Μιςη ωρα αργότερα, ενω βλέπαμε ακομα το έργο που ερχόταν προς το τελος, ακουςα το κινητό μου να δονητε. Βγηκα απο την αγκαλιά του Χρήστου και σηκώθηκα για να παω στο θρανίο μου να πάρω το κινητό μου. Οταν ειδα το όνομα του ατόμου στην οθόνη, γουρλοςα τα ματια μου. Στυγμιαία κοιταξα τον Χρήστο, που ευτυχώς δεν είχε αντιλιφθει τι εγινε, εφοσον είχε απορροφηθεί στην ταινια. Τερμάτισα την κλήση χωρις να το σκεφτώ. Αφησα το κινητό παλι στο κομοδίνο, αλλα ξανα χτύπησε. Αυτην την φώρα ηταν ενα μηνυμα. Απο αυτον.
«Τι εγινε κούκλα και δεν απαντάμε; Ειμαστε απασχολημένη με τον γκόμενο;» έπαθα σοκ και αμεσος το απενεργοποίησα. Πηγα προς τον Χρήστο και έκλεισα το λαπτοπ αποτομα. Με κοίταξε με σηκωμένο φρύδι.
"Αλεξια γιατι το έκλεισες;"δεν του απάντησα και τον εσμπρωξα για να τον παω μεχρι κατω στην εξώπορτα.
"Μωρο μου τι έπαθες;"
"Πρεπει να φύγεις!"του ειπα απότομα. Με ξανακοιταξε με απορία, αλλα δεν τον αφίσα να συνεχίσει. Του εδωςα ενα πεταχτό φιλι στα χειλη και πριν προλάβει να πει λέξει του έκλεισα την πόρτα στα μουτρα φωνάζοντας
"θα τα πουμε" με ενα ψεύτικο χαμόγελο που ηταν χαραγμένο στο τρομαγμένο μου βλέμμα.
"Αλεξια τι έπαθες ετςι ξαφνικα;"τον ακουςα να φωνάζει απο εξω. Αλλα εγω δεν του απάντησα. Τον ακουςα να ξεφυσαει αγανακτισμένος. Μετα τιποτα. Το τελευταίο πράγμα που ακουςα ηταν μονο την δυνατή πόρτα του σπιτιού του να κλείνει. Ξεφυσώντας ετρεξα στο δωμάτιο περνοντας το τηλεφωνώ μου στα χέρια μου. Αμεσος πείρα την Ραφαελλα.
"Ελα τι εγινε και με περνεις τοςο αργά;"παραπονέθηκε.
"Πρεπει να μιλήσουμε. Επειγωντος!"ακριβός την επόμενη στιγμή είχαμε κλείσει ραντεβού αυριο το μεσημέρι στα Starbucks για καφε. Χωρις δεύτερη σκέψει ξαπλωσα στο κρεβάτι ενω σκεφτόμουν ολα αυτα τα μηνύματα. Γιατι τωρα; Ολα κυλούσαν τελεια μεχρι που ξαναεμφανίστηκε αυτός! Η αλήθεια ειναι οτι τον φοβόμουν. Πριν απενεργοποιήσω ξανα το κινητό μου έστειλα ενα μηνυμα στον Χρήστο καληνυχτόντας τον. Μερικα λεπτά αργότερα με είχε παρει ίδι ο ύπνος.

Ειμαι με την Ραφαελλα στα Starbucks πίνοντας καφε. Επρεπε να της τα πω ολα να ξαλαφρώσω.
"Λοιπόν θα μου πεις ή θα με σκάσεις;"την ακουςα να μου λεει, ενω εγω επανήλθα στην πραγματικότητα μιας που το μυαλό μου ταξίδευε.
"Ναι ναι θα σου πω.."πείρα μια βαθια ανασα και ξεκίνησα.
"Ο Νίκος..."
"Τι εγινε παλι με αυτον; Καλα δεν είχαμε ηρεμηση απο αυτον; Τι τον αναφέρεις;"την κοιταξα με σοβαρό βλέμμα, ενω την κάρφωνα στα ματια.
"Μου έστειλε μηνυμα."δειλωσα. Και εκει κοκαλοσε. Με κοιτουςε με γουρλομενα ματια.
"Τι εννοείς;"ρώτησε σοκαρισμενη.
"Τι να εννοώ ρε Ραφαελλα; Το αυτονόητο."της απάντησα.
"Να κοιτά και μονη σου."της εδωςα το κινητό μου για να δει τα μηνύματα.
"Οο Θεέ μου."ειπε ψυθιριστα, ενω εβαλε το χερι της στο στομα. Αμεσος της πείρα το κινητό απο τα χέρια, εφοσον το ακουςα να χτυπάει. Στην αρχή δίσταζα να απαντήσω, ομως επρεπε να τελειώσει αυτή η ιστορια.
"Τι θες Νίκο;"ειπε αποτομα.
"Μωρο μου γιατι αυτο το υφάκι;"με ειρωνεύτηκε.
"Άκου να σου πω-"πηγα να του τα χώσω ομως με διεκοψε.
"Οχι εσυ άκου να σου πω επειδη πολυ αέρα πήρες πιτσιρίκι και δεν θα τα παμε καλα.."τον ακουςα να μου λεει με την βαριά φωνή του. Ξεφυσώντας του απάντησα:
"Τι θες Νίκο;"Εντομεταξη η Ραφαελλα μου εκανε νόημα για να βάλω ανοιχτή ακρόαση για να ακούει και αυτή.
"Τι θελω.."αρχισε να γελάει με έναν τρομαχτικο ηχώ.
"Ξερεις πολυ καλα τι θελω Αλεξια.."μου ειπε. Αυτοματα κοιταξα την Ραφαελλα η οποία είχε ενα τρομαγμένο βλέμμα. Δεν απάντησα.
"Να συναντηθούμε θελω."ξαναείπε.
"Αυτο αποκλείεται!"δειλωσα.
"Δεν νομίζω να θες το όμορφο αγοράκι σου και η όμορφη κοπελίτσα δίπλα σου να πάθουν κατι.."ξανακοιταξα τρομοκραριμενη την Ραφαελλα. Ηταν έτοιμη να κλάψει. Κοιταξα τριγύρο μπας και τον δω αλλα τιποτα.
"Δεν τολμάς.."του απάντησα.
"Τι κανει ο πατέρας σου Αλεξια;"και εκει ειναι που τα πείρα.
"Ποτε και που;"του ειπα αποφασισμένη. Η Ραφαελλα με κοίταξε με γουρλομενα ματια, ενω πηγε να πει κατι ομως της εκλεισα το στομα, οπως και την ανοιχτή ακρόαση, ενω απομακρύνθηκα.

----------------------------------------------
Ενα ακομα κεφαλαιο ήρθε στο τελος του.Ελπίζω να το απολαύσετε..💓