PROMISE? ALWAYS...

49ο Κεφαλαιο

Με το που φτάσαμε Αθήνα, πήραμε το πρώτο ταξί που βγήκαμε και ξεκινήσαμε να παμε προς το Ναύπλιο.
Σε ολοι την διαδρομή δεν ειπα ουτε μια λέξει. Ο Χρήστος με είχε στην αγκαλιά του και προςπαθουςε να με ηρεμήσει, ενω μου χάιδευε τον ωμο. Μετα απο λιγο ένιωσα τα ματια μου να κλείνουν και αμεσος αποκοιμήθηκα.

~Στο νοσοκομείο~

"Παρακαλώ τι θα θέλατε;" είπε η κυρία πίσω απο το γραφείο.
"Θα ήθελα να επισκεφτώ την μητέρα μου." απάντησα βιαστικά.
"Όνομα;" είπε σαν να βαριέται την ζωή της.
"Αναστασία Αθανασιάδου."
Εν το μεταξύ ο Χρήστος μου κρατούσε το χέρι. Πληκτρολόγεισε γρήγορα κάτι στον Υπολογιστή της και μετά απο κατι δευτερόλεπτα σήκωσε το κεφάλι της.
"Είστε μέλος της οικογένειας;"
"Αφού είπε ότι είναι η μητέρα της." απάντησε ο Χρήστος λίγο θυμωμένος.
"Και εσείς είστε;" ρώτησε η κυρία όταν των παρατήρησε καλά.
"Ο φίλος της." είπε δείχνοντας πάνω μου.
"Συγνώμη δεν μπορώ να σας αφήσω μέσα, εφόσον δεν είστε μέλος της οικογένειας."
"Ναι όμως την κόρη της μπορείτε!" πήγε να φωνάξει. Επιτέλους μου έδωσε το νούμερο από το δωμάτιο που ήταν η μητέρα μου. 156. Όταν φτάσαμε στο πρώτο όροφο ψάχναμε το δωμάτιο. 154....155.....156. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Τότε ήρθε μια νοσοκόμα κάπου στα τριάντα.
"Συγνώμη είστε μέλος της οικογένειας;"
"Είμαι η κόρη της." είπα με βαθιές ανάσες, ενώ ο Χρήστος κούνησε αρνητικά το κεφάλι.
"Εσεις μπορείτε να περιμένετε εδω εξω." απάντησε ευγενικά η νοσοκόμα και του έδειξε της θέσεις πιςω μας. Με δυσκολία τον άφησα από το χέρι, γιατί αυτή την στιγμή χρειαζόμουν κάποιον να με υποστήριξη. Μου έδωσε ενα πεταχτό φιλί και μου ψιθύρισε ότι θα με περιμένει απο εξω. Όταν έφυγε άνοιξα τη πόρτα και μπήκα μέσα. Μπροστά μου είχε ένα σχετικά μεγάλο κρεβάτι. Από τα μεγάλα παράθυρα έμπαινε φως. Τότε πήγα να δω την μητέρα μου. Κοιμόταν σαν αγγελος. Είχε παντού σωληνάκια για να μπορεί να αναπνεύσει καλύτερα. Κάθισα δίπλα της σε μια καρέκλα και την παρατηρούσα. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Τα ξανθά μαλλιά της έκρυβαν το πρόσωπο της.
Ξαφνικα άνοιξε η πόρτα και μπήκε μεςα ένας νεαρός γύρω στα 20-25. Πολύ γυμνασμένος με γαλανά μάτια και καστανά μαλλιά. Νόμιζα πως στέκεστε κάπιος άγγελος μπροστά μου. Ήταν απλά θεός. Ξεροκατάπια και παρατήρησα  το σώμα του. Καταλαβα πως ήταν ο γιατρός, εφοσον φορούσε αυτή την άσπρη στολή οπως ολοι οι γιατροί.
"Γειά σας, είμαι ο κύριος Μάρκος Στεφανιδης."είπε και μου έδωσε το χέρι του για την τυπική χειραψία.
"Αλεξία Παπαστάυρου" απάντησα και του έδωσα το χέρι μου.                  
"Μου είπαν πως είστε η κόρη της κυρίας Αναστασίας."
"Σωστά." απάντησα και κοίταξα την μητέρα μου.
"Λοιπόν η μητέρα σας είναι εδώ και μερικες ωρες σε κώμα. Ακόμα δεν ξέρουμε συγκεκριμένα πως λιποθύμησε, αλλά υποψιάζομαι ότι έχει πάρει μια υψηλή δόση από υπνωτικα χάπια."Έμεινα αμείλικτη.
"Τι μπορώ να κάνω;" ρώτησα κατι δευτερόλεπτα μετα, ενώ μου κύλησε ενα δάκρυ.
"Να περιμένετε εδώ γιατί όταν ξυπνήσει είναι καλύτερα να έχει ένα άτομο δίπλα της που το γνωρίζει καλά." Κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Τότε έβγαλε ένα χαρτάκι και έγραψε γρήγορα κάτι πάνω. Μου το έδωσε και είπε.
"Αν υπάρχει κανένα πρόβλημα, μπορείτε να με πάρετε τηλέφωνο." Άνοιξα τα μάτια μου διαβάζοντας τα νούμερα και από δίπλα το όνομα 'Μάρκος'. Γιατί μου έδωσε το νούμερο του; Πρώτη φορά ακούω ότι πρέπει να πάρω τον γιατρό τηλέφωνο στο κινητό του. Κάτι δεν πάει καλά.
"Πότε πρέπει να φύγω;" ρώτησα και έβαλα το χαρτάκι στην τσέπη μου.
"Καθίστε όσο θέλετε. Είμαι σίγουρος πως χρειάζεστε λίγο χρόνο για σας." είπε και βγήκε έξω.