PROMISE? ALWAYS...

70ο Κεφαλαιο

Όταν ξύπνησα το πρωί, με ειχε ακομα στην αγκαλιά του και κοιμόταν. Βγηκα αθόρυβα απο την αγκαλιά του και πηγα στο σαλόνι. Εκει βρήκα την Ραφαέλα.
"Πες τα μου ολα."αρχιςα να της λεω το τι εγινε εχθες. Μετα αρχισαμε μια αλλη συζήτηση.
"Κοιτα εμάς κανονικά μας έμεινε ακομα αυτή η εβδομάδα και μετα τελειώνουμε. Δίνουμε την Τετάρτη και Πέμπτη τα τελευταία μας μαθηματα και μετα τελος. Εγω παντός σου λεω απο τωρα πως γυρνάω Ελλαδα. Βγαζω για Σάββατο εισιτήριο."της έγνεψα και εγω πως συμφωνώ. Η Ραφαέλα απο πριν καν έρθουμε το έλεγε πως, με το που τελειώσει γυρνάει πιςω Ελλαδα. Εγω δεν ξερω τι να κανω ακομα. Τα παιδια έχουν ακομα τρεις μήνες περιπου μεχρι να τελειώσουν.
"Εσυ τι θα κανεις; Θα έρθεις τελικα ή θα μείνεις;"με ρωτηςε η Ραφαέλα.
"Δεν ξερω. Ειλικρινά θα σου πω τελευταία στιγμή."

Η μερες πέρασαν και δώσαμε και το τελευταίο μας μάθημα. Σημερα ειναι Παρασκευή και μαζευτήκαμε ολοι στο σπιτι το δικο μου του Χρήστου και της Ραφαελας για να την αποχαιρετίσουμε.
Με τον Χρήστο απο τοτε δεν ξανα κοιμηθήκαμε μαζι. Λογικα δεν θυμάται καν πως βρέθηκε εκει, μιας που ηταν τοςο μεθυσμένος. Δεν μου μίλησε ουτε για το φιλι μας ουτε τιποτα. Σαν να μην εγινε ποτε τιποτα.
Αυτην την στιγμή εγω με την Ραφαέλα και την Αλίκη ήμαστε στην κουζινα φτιάχνοντας πιτσες, ενω τα αγορια κάθονται στο σαλόνι. Την ωρα που παω να βγω απο την κουζινα, ακουςα την συζήτηση που είχαν τα αγορια άθελα μου.
"Και τι εγινε ρε φίλε; Θυμήθηκες τιποτα;"τον ρωτηςε ο Αλέξης.
"Οχι ρε φίλε τιποτα. Ουτε μετα το φιλι που ανταλλάξαμε, ουτε όταν κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Δεν θυμάμαι τιποτα γαμωτο. Και δεν νομίζω να θυμηθώ."ακουςα να λεει με απογοητευμένη φωνή.
"Ελα μην ταραζεσαι. Ο γιατρός ειπε πως σιγά σιγά ολα θα τα θυμηθείς."
"Επρεπε ειδη να ειχα θυμηθεί ομως ρε Τάσο."ειπε αγανακτισμένος.
"Την λυπαμε να την βλεπω να παλεύει για εμάς και απο εμενα να πέρνει το απολιτό τιποτα."με λυπάται. Τα δάκρυα μου κύλησαν, ομως αμεσος τα σκούπισα. Γυρισα παλι πηγενοντας προς την Ραφαέλα και με σιγουριά της ειπα.
"Βγάλε και αλλο εισιτήριο. Ερχομαι μαζι σου."

Την αλλη μερα τα αγορια αποχαιρέτησαν την Ραφαέλα στο σπιτι. Θα πηγεναν να βρουν καινούριο αμάξι για τον Τάσο, μιας που ειχε διαλυθεί στο ατύχημα, οποτε ειπα πως θα την παω εγω στο αεροδρόμιο. Δεν ήθελα να μάθει κανεις οτι φεύγω και εγω. Δεν ήθελα να του ειμαι αλλο βάρος. Οσο τον εβλεπα ετςι, να προςπαθει, να ζορίζεται για να θυμηθεί, τοςο και πιο πολυ πληγονομουν.
"Ελλαδα σου ερχόμαστε."ειπε η Ραφαέλα με ενα τεραςτιο χαμογελο χαραγμένο στο προςωπο της και με επιαςε απο το χερι, για να μπούμε στο αεροπλάνο.
"Στειλε ενα μηνυμα ομως γιατι αλλιος θα ανησυχήσουν."μου ειπε στα γρήγορα. Της έγνεψα και εβγαλα το κινητο μου στέλνοντας στον Αλέξη ενα μηνυμα. Δεν άντεχα να στείλω σε αυτον.
«Φευγω! Μην ρωτήσετε το γιατι, απλος ήθελα να ξεσκασω και να ηρεμήσω. Μιας που δεν με θυμήθηκε ακομα δεν νομίζω πως θα το κανει και ποτε. Τον αγαπάω. Να τον προσέχετε.
Φιλία πολλα Αλεξια..»
Αμεσος μετα εκλεισα τέλειος το κινητο μου, μιας που θα απογειωνόμασταν. Το ταξίδι θα κρατούσε αρκετές ωρες και αυτο μου έδινε την δυνατότητα να κοιμηθώ, εφοςον όλο το βραδυ δεν το εκανα.

~Ραφαέλα~

Όταν φτάσαμε Ελλαδα αμεσος πήγαμε η κάθε μια στα σπίτια μας. Ειχαμε πει με την Αλεξια πως σημερα θα ξεκουραστουμε και θα περαςουμε λιγο χρονο με τους γονείς μας και πως αυριο θα παω απο το σπιτι της, για να παω να την πάρω να παμε για καφε.
Όταν έφτασα στο σπιτι, οι γονείς μου αμεσος ηρθαν να με χαιρετίσουν. Αγκαλιες, φιλία, κλάματα χαράς. Καθομασταν επι ωρες στο σαλόνι συζητώντας.
Κατα της έντεκα το βραδυ αποχαιρέτησα τους γονείς μου και πηγα προς το δωμάτιο μου για να παω να ξαπλώσω.

Το πρωί έφαγα πρωινω με τους γονείς μου και με ενημέρωσαν πως θα πανε για μια εβδομάδα στο χωριό για να δουν τους παππούδες. Τους αποχαιρέτησα και κατα της δυο το μεσημέρι αποφάσισα να παω στην Αλεξια.
Όταν έφτασα απο εξω, χτύπησα αμεσος το κουδούνι. Αλλα όταν άνοιξε η πόρτα αυτο που αντίκρισα με τάραξε.
"Ραφαέλα;"
"Πανο;" ειπαμε ταυτοχρονα. Ειχαμε μείνει να κοιτάμε ο ενας τον άλλον. Δεν ηξερα τι να πω και προφανώς ουτε αυτός ήξερε τι να πει.
"Πανο ποιος ειναι; Αα Ραφαέλα ελα μεςα."με επιαςε απο το χερι και με εβαλε μεσα.
"Παντε στο σαλόνι και ερχομαι σε πεντε λεπτά για να φύγουμε."μας ενημέρωσε. Και οι δυο καθήσαμε σε διαφορετικούς καναπέδες. Εγω κοιτουςα το πάτωμα, ενω αυτός εμενα.
"Ομορφηνες.."τον ακουςα να ψυθιριζει. Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοιταξα. Με κοιτουςε είδη. Έριξα το βλέμμα μου παλι κατω.
"Και εσυ.."ψιθύρισα και εγω. Την ωρα που πηγε να πει κατι ο Πάνος, εμφανίστηκε η Αλεξια.
"Αντε παμε Ραφαέλα. Πανο εσυ περίμενε τον πατέρα μου. Σε δεκα λεπτά ειναι εδω για να τον βοηθήσεις καλα;"του ειπε και αυτός της έγνεψε, ενω με κοιτουςε ακομα. Το βλέμμα του με έκαιγε. Ειχα να τον δω πανω απο ενάμιση χρόνω. Και τωρα συνειδητοποίησα πως ποτε δεν τον ξεπέρασα.

----------------------------------------------
Ενα μικρο κεφαλαιο αυτην την φορα!!Τι εχετε να πείτε για Αλεξια-Χρηστο;Πως θα αντιδράσει ο Χρήστος όταν συνιδιτοποιηση πως η Αλεξια λείπει;Η Ραφαέλα με τον Πανο;Θα έρθουν ξανα κοντά ή θα υπάρχει μια κόντρα αναμεςα τους που θα τους φέρει πολλα προβλήματα στην συνέχεια;Τα σχολεία δικά σας..💓