PROMISE? ALWAYS...

9ο Κεφαλαιο

Ηταν πανέμορφο.
Ηταν μαύρο με φούξια. Το πανω μέρος ηταν μαύρο με ανοίγματα και το κατω μέρος ηταν μια φούστα η οποία ηταν μπροστά κοντή και πιςω μακριά.
"Εε.. και θα μου πάει;"της ειπα τραυλιζοντας.
"Κοιτα, αν το φορουσες, θα σε ερωτευόμουν κιόλας εγω ως κορίτσι!"ειπε με γεμάτο ενθουσιασμό. Με εκανε και γελαςα. Ας το πάρω ως ενα 'Ναι'.
"Δεν εχει αντιρρήσει, θα πάμε αύριο στο μαγαζί που το πουλάνε και θα το δοκιμάσεις."
"Καλα, με έπεισες.. θα πάμε όμως τωρα να δούμε ταινία; Δεν αντέχω άλλο, εδω και 2 ώρες κοιτάμε για φορέματα..."κλαψούρισα.
Ούτε 5 λεπτά αργότερα, βάλαμε την ταινία <<twilight>>. Η Ραφαελλα κάθε λίγο και λιγάκι συγκηνοταν.
Στης 01:20 αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο, γιατι την αλλη μερα είχαμε σχολειο. Επειδη είχε μεγάλο κρεβάτι, χορεσαμε και οι δυο άνετα. Ειμουν πολυ κουρασμένη γι'αυτο αποκοιμήθηκα αμεσος. Το πρωί όταν ξύπνησα βρήκα την Ραφαελλα διπλα μου να κοιματε. Το ξυπνητήρι της χτύπησε γύρο στις τρεις φορές και η Ραφαελλα ακόμα να ξυπνήσει.' Θα δει τωρα αυτή'. Σκευτικα και πείρα το μαξιλάρι μου. Οταν της το πέταξα στο πρόσωπο, ξύπνησε αναστενάζοντας. Εγω γελώντας ειπα:
"Έλα σήκω!"μισό κοιμισμένη μισόθυμωμενη έπιασε και το δικό της μαξιλάρι και το πέταξε προς το μέρος μου. Ομως επειδη ηταν ακόμα πολυ κοιμισμένη, δεν πέτυχε τον στόχο της. Γελώντας πια σηκώθηκε όρθια και με κοίταξε με τα πράσινα μάτια της. Μετα απο 15 λεπτά ήμασταν έτοιμες στην κουζίνα και πίναμε τον καφέ μας. Μόλις τελειώσαμε πήγαμε προς το σχολειο. Οταν φτάσαμε έψαχνα να τον βρω, αλλά πουθενά. Αμεσος πήγαμε προς την τάξη γιατι ακούσαμε το κουδούνι που μόλις είχε χτυπισει.

~Χρηστος~

Τωρα σελιγο εχουμε το μεγάλο διάλειμμα και εγω ακόμα να εμφανιστώ στην τάξη. Προχωρούσα προς την πόρτα της αίθουσας μου. Εκριψα γρήγορα το πακέτο με τα τσιγάρα στην τσέπη μου και μπήκα χωρίς να χτυπήσω την πόρτα. Η κυρία τον αγγλικών στέκονταν στον πίνακα και δεν πείρε καν χαμπάρι πως μπήκα μεσα. Αυτη η γυναίκα θα έπρεπε ίδι να πάρει σύνταξη. Καθησα στο θρανίο μου και περίμενα τα υπολυπα 10 λεπτά που περίσσεψαν χωρίς να κοιτάξω κανέναν συμμαθητή μου. Χαλαρα έβγαλα το κινητό μου και περίμενα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Οταν χτύπησε για το μεγάλο διάλειμμα σηκώθηκα και πήγα να ψάξω την Αλεξια. Καθως περπατούσα στους διαδρόμους, ενιωθα της ματιές των κοριτσιών να καρφώνονται πάνω μου. Χαμογελασα πονηρά, όμως μου έφυγε αμεσος το χαμόγελο, όταν είδα την Μελινα να προχωράει πρως το μέρος μου.
"Χρηστο μου!"φώναξε με την ψεύτικη ψιλή φωνή της. Της έριξα ενα αδιάφορο βλέμμα και συνέχισα τον δρόμο μου. Ουτε 5 δευτερόλεπτα αργότερα στέκονταν μπροστά μου.
"Μου ελειψες..."ειπε με το ψεύτικο χαμόγελο της.
"Τι θες;" Της απάντησα με νεύρα.
"Εδω και μέρες δεν μου δείνεις σημασία, απλός ανησύχησα!"μου ειπε και ανοιγοκλείσε τα μάτια της.
"Παρατάμε ρε Μελινα! Δεν εχω όρεξη γι'αυτο φύγε άλλιος δεν ξερω και εγω τι θα γίνει!"ειπα ενώ έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές. Ομως δεν ηθελε να με ακούσει και έβαλε τα χέρια της στο στήθος μου.
"Ειμαι σιγουρη πως αυτή την στιγμή θα ήθελες να με φιλήσεις. Γιατι δεν παραδέχεσαι τα συνεσθειματα σου για μένα;"μου ψυθίρισε και ήρθε πιο κοντά μου. Ενιωσα τον κρύο τοίχο πισο στην πλάτη μου και κατι δευτερόλεπτα δεν μπορουσα να κουνηθώ. Δεν μπορουσα να πιστέψω τι εχει πει. Ηρθε πιο κοντά μου και επειδή ένιωθα άβολα γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά βλέποντας την Αλεξια να με κοιτάει με ενα πληγωμένο βλέμμα. Γυρισα το κεφάλι μου στην Μελινα και επίστρεψα το βλέμμα μου παλι στην Αλεξια. Αργα κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά για να καταλάβει πως δεν ειναι ετςι όπως φαίνονται τα πράγματα, αλλά γύρισε και έφυγε. Εφυγε με μια κρύα μάτια. Νευριασμενος εσμπρωξα την Μελινα απο πάνω μου.
"Ούπς..."μου ειπε πονηρά και γύρισε να φύγει.
"Μελινα! Τι παιχνίδι παίζεις;"πριν προλάβη να κανει το πρώτο βήμα την έπιασα απο τον καρπό. Χαμογελασε και μου ψυθίρισε:
"Μυστικό ..."
"Πες γαμωτο!"φώναξα.
"Αν θα σου το έλεγα, δεν θα ηταν πια μυστικό."απάντησε κλείνοντας μου το μάτι και απελευθερώθηκε απο το χερι μου. Μολις έφυγε χτύπησα με δύναμη το χερι μου στον τοίχο.
"Γαμωτο!"φώναξα χωρίς να με νιαζει πως στέκονταν κάποιος πιςω μου.
"Τι θες;!"Φώναξα άγρια και το αγόρι που με κοιτούσε έφυγε γρήγορα. Καλα εκανε. Αλλιος θα άφηνα όλο το θυμό μου πάνω του.
Έτρεξα για να μπω στην τάξη. Ευτυχος δεν είρθε ο κύριος. Την είδα να έρχεται προς την τάξη βουρκομενη. 'Γαμωτο!' Μολις με είδε έσκυψε το κεφάλι και με προσπέρασε για να μπει στην τάξη. Φυσικά και δεν την αφίσα. Την κράτησα απο το χερι  και την γύρισα για να με κοιτάξει. Ουτε με κοίταξε ούτε τιποτα. Με εσμπρωξε και πήγε και έκατσε με την Ραφαελλα. Τι της εκανα; Τι εχει; Γιατι ηταν έτοιμη να κλάψει; Πηγα έκατσα και εγω στην θέση μου. Της έριξα μια τελευταία μάτια. Ειχε κατεβασμένο το κεφάλι. Δεν θελω να την βλεπω ετςι. Η Ραφαελλα κατάλαβε οτι την κοιτουςα και την σκουντιξε. Αυτη γύρισε και την κοίταξε. Της εκανε νόημα να κοιτάξει προς τα έμενα. Γυρισε και η ματιές μας βρέθηκαν. Ειχα χαθεί να την κοιτάω, όταν η Μελινα ήρθε ακριβός μπροστά μου και έσκιψε ώστε να φαίνονται όλα. Οχι οτι δεν φαινόταν αφού πάντα σαν ξεκολλο ερχετε και μου γύρισε το κεφάλι να την κοιτάξω. Η Αλεξια απο οτι πρόλαβα να δω βουρκοσε περισσότερο και εσκιψε παλι το κεφάλι της.
"Πάνε κάτσε κοπέλα μου και παραταμας."Ολοι εβγαλαν διάφορες κραβιες όπως 'Οο..' και κοκκινησε απο τα νεύρα της. Ευτιχος μπήκε ο κύριος μεςα γιατι δεν άντεχα άλλο.

~Αλεξια~

Όταν είδα την σκηνή με τον Χρηςτο και την Μελινα, με έπιασε θυμός. Ειχε δίκαιο η Ραφαελλα, που πάει και κοροϊδευει το μισώ σχολειο. Ειχα την ανάγκη να κλάψω, όμως δεν εύγενε κανένα δάκρυ. Την αλλη ώρα θα είχαμε γυμναστική. Πηρα τα πράγματα μου και προσπαθούσα να αγνοήσω της ματιές που μου έριχνε ο Χρηστος. Στα αποδυτήρια είχα χρόνο να βγάλω λίγο το κινητό μου. Ειχα ενα μήνυμα. Σε παρακαλώ! Απο όλα όσα έγιναν σήμερα, σε παρακαλώ να μην ειναι η μητέρα μου για να μου χαλάσει εντελώς την μερα. Αλλα όχι. Δεν ηταν της μητέρας μου. Ηταν του Χρηστου.

«Λοιπόν κοπέλια,άκου να δεις γιατι πολυ ασχολήθηκα μαζι σου.Πρώτον μην μου ξαναμιλισεις και όταν με βλέπεις εξω οπουδήποτε μην με χαιρετήσεις. Μου χαλάς την φήμη μου και δεν μαρεσει αυτό. Τι νομίζεις οτι εισαι καμία γκομεναρα που θα γυρνούσα να σε κοιταξω εχω βρει καλύτερες και πολλές ακόμα!!!"»

Είχα μείνει άφωνη με αυτό το μήνυμα. Δεν το περίμενα με τίποτα. Ειχα βουρκοσει και προσπαθούσα να πάρω ανάσες. Δεν είχα καταλάβει οτι είχα πέσει στο πάτωμα και εκλεγα. Ακουσα την πόρτα απο τα αποδυτήρια να ανοίγει, αλλά δεν έδωσα σημασία. Ειχα βάλει τα γόνατα μου στο προσόπο μου.
"Αλεξια, γιατι κλαις;"ήρθε και με αγκάλιασε.
"Παραταμε!"ειπα και προσπάθησα να φύγω απο την αγκαλιά του.
"Όχι, Αλεξια κοιτάμε!"δεν κουνήθηκα. Κοιτούσα το πάτωμα.
"Κοιτάμε ειπα! Αλεξια!!"παλι τίποτα. Ξεφυσηξε αγανακτισμένος και με τα χέρια του μου σήκωσε το κεφάλι για να τον δω. Τον κοιτούσα, αλλά δεν έλεγα τίποτα. Σκούπισε τα δάκρυα μου.
"Αλεξια, πες μου τι έγινε..."μου ειπε ήρεμα. Τα πείρα στο κρανίο. Κανει λες και δεν έγινε τίποτα.
"Σοβαρά; Πως γίνετε να εισαι τοςο μαλακας μου λες; Γιατι μου το κανεις αυτό και μετά έρχεσαι να με παρηγορήσεις; Γιατί; Πες μου ενα γαμημενο λόγο γιατι;"
"Αλεξια τι..."
"Άστο Χρηστο! Φυγε! Ασε με μόνη μου!Παραταμε!"
Οι υπόλοιπες ώρες πέρασαν βασανιστικά. Δεν μιλήσαμε καθόλου με τον Χρηστο και ούτε ήθελα. Οταν προσπαθούσε να μου μιλήσει έφευγα.

----------------------------------------------

Συγνώμη για τα ορθογραφικά μας😁.
Καινούργιο κεφάλαιο!Αν σας αρέσει κάντε σχόλια και likes.Το επόμενο δεν θα αργήσει.💓