PROMISE? ALWAYS...

24ο Κεφαλαιο

~Χρηστος~

Οι μερες περνούσαν και με την Αλεξια ήμασταν μια χαρά. Δεν είχαμε καμία ενόχληση απο κανέναν. Ολα πηγεναν τέλεια. Σημερα θα παω να την πάρω απο το σπιτι της για να πάμε μαζι σχολειο χωρίς να της στείλω μήνυμα για καλημέρα. Ξερω πως θα εκνευριστεί που δεν θα της στείλω μήνυμα, αλλα πιστευω πως θα χαρεί που θα παω απο εκει να την πάρω. Ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για να παω απέναντι. Ειχε ξυπνήσει πιο αργά απο εμενα γιατι πριν βγω απο το δωμάτιο μου την είδα να σηκώνετε απο το κρεβάτι της. Μιας και ο πατέρας της ξέρει για εμενα, βασικά κατάλαβε μόνος του δεν υπάρχει θέμα που πήγενω σπιτι της κάθε μερα.
"Καλημέρα αγόρι μου."
"Καλημέρα κύριε. Η Αλεξια;"
"Πανω ειναι δεν κατέβηκε ακομα."
"Καλα παω να την φωνάξω."πριν ανέβω το πρώτο σκαλί με επιαςε απο το χερι ώστε να γυρίσω να τον κοιτάξω.
"Πρώτον μην μάθω οτι την πληγώσες και δεύτερον πρόσεχε σας ακούω."και μου εκανε νόημα με τα χέρια. Χαμογέλασα και συνέχισα να ανεβαίνω.
"Κάτω θα ειμαι."μου φώναξε ετςι ώστε μονο εγω να τον ακούσω.
"Μάλιστα κύριε!"πηγα εξω απο το δωματιό της και χωρίς να χτυπήσω μπήκα μεςα και την είδα να προσπαθεί να βάλει την μπλούζα της και να αναστενάζει. Ειχε πλατύ προς τα εμενα όποτε δεν με είχε δει.
Πηγα απο πιςω της και την αγκάλιασα φιλώντας της τον λαιμό. Καταλαβε αμεσος ποιος ειμαι. Αναστεναξε απο το άγγιγμα μου και μολις της κατέβασα την μπλούζα, γυριςε χαμογελοντας και με φίλησε.
"Καλημέρα στην πιο όμορφη."
"Υπερβάλεις."ειπε σε στυλ ντίβας. Την κοίταξα με σηκωμένο το φρύδι και αυτή το ίδιο. Μετα απο κατι δευτερόλεπτα αρχίσαμε να γελάμε χωρίς σταματήσω.
"Ελα ετοιμάσου να φύγουμε, θα αργήσουμε."
"Απο ποτε σε νοιάζει αν θα αργήσουμε;"με κοίταξε παράξενα.
"Επειδή μωρο μου θελω να ανέβουμε στην μηχανή και να με σφίξεις στην αγκαλιά σου. Και όταν πηγαίνουμε πιςω απο το σχολειο ή στης τουαλ-"
"Εντάξει κατάλαβα. Αντε πάμε."πήραμε  της τσάντες μας και κατεβήκαμε κάτω. Χαιρετίσαμε τον πατέρα της Αλεξίας και ανεβήκαμε στην μηχανή. Και όπως το ήξερα με έσφιγγε στην αγκαλιά της. Άρχισα να γελάω με την συμπεριφορά της και αυτή με χτυπούσε στον ώμο και μου έλεγε να σταματίσω να τρέχω τοςο. Εγω έτρεχα ακομα πιο πολυ μετα μονο και μονο για να με αγκαλιάζει. Τα χείλη της ακουμπούσαν το σβέρκο μου και με εκανε να ανατριχιάζω. Μολις σταμάτησα την μηχανή άρχισε να μου φωνάζει οτι έτρεχα και για να σταματήσει την φίλησα.Φιλιωμασταν για κάμποση ωρα μέχρι που πήγαμε να βρούμε τα παιδια που για καποιον περιεργω λόγο δεν ηταν εξω. Τοτε εγω με την Αλεξια κατευθυνθήκαμε προς την τάξει μας αγκαλιά. Πριν μπούμε μεςα στην τάξη το κινητό μου δονηθηκε. Το εβγαλα και είδα μήνυμα απο άγνωστο νούμερο.
"Εεε μωρο μου πάνε εσυ μεςα και εγω παω λίγο τουαλέτα και έρχομαι."μου έγνεψε καταφατικά και μπήκε μεςα. Με το που μπήκε μεςα έφυγα και εγω προς της τουαλέτες και άνοιξα να δω το μηνυμα.
«Για σου Χρηστο.»
«Ποιος εισαι;»
«Τοςο γρήγορα με ξέχασες; Απαπα..»
«Σε ξαναρωτάω. Ποιος εισαι;» Το επόμενο μηνυμα ηταν μια φωτογραφία που έγραφε και κατι απο κάτω.
«Δεν πρεπει να αφήνεις το γκομενακι μονο του. Μπορει κάποιος να την πλησιάσει και...Παντός εγκρίνω εγκρίνω..;)» Στην φωτογραφία ηταν η Αλεξια να κάθεται στο θρανίο μας μόνη της και να εχει τα ακούστηκα και να ακούει μουσική. Χωρίς δεύτερη σκέψει έτρεξα προς την τάξη.
Με το που ανήγω την πόρτα τρέχω και την αγκαλιάζω. Αυτη ξαφνιάστηκε και με έσπρωξε κοιτώντας με.
"Τι έπαθες καλε;"
"Εεε..."
"Άστο."χαμογελασε και το ανχος μου, μου έφυγε.
"Γιατι δεν ειναι κανεις εδω;"
"Λείπει ο Μηχαϊλιδεις και εχουμε κενό. Γιαυτο όλοι έφυγαν. Εγω σε περιμενα."μου ειπε γλυκά και την φίλησα χαμογελοντας.

~Αλεξια~

Αυτές της μερες ο Χρηστος ειναι πολυ παράξενος. Δεν βρισκόμαστε συχνά. Και όταν τον βλεπω παντα ειναι στο κινητό. Συνέχεια στέλνει μηνύματα. Και αν εχει αλλη; Αν με βαρέθηκε; Μου ειπε πως θα πάει τρεις μερες με τον πατέρα του Αθήνα για κατι δουλειές.
"Μωρο μου να προσεχείς παρά πολυ. Και μην κυκλοφορείς μόνη σου."
"Να με περνεις και κανα τηλέφωνο."του ειπα με λυπημένη φατσούλα. Με φίλησε παθιασμενα. Λες και θα ηταν το τελευταίο μας φιλί. Με κοίταξε στα ματια.
"Οτι και να γίνει μα οτι και να γίνει να ξέρεις. Εγω Σ'αγαπαω!" και μετα έφυγε ψιθυρίζοντας μου 'Όλα θα φτιάξουν στο υπόσχομαι.' πριν προλάβει να κλείσει την πόρτα του σπιτιού μου έτρεξα και τον αγκάλιασα. Με αγκάλιασε και δώσαμε αλλο ενα φιλι.
"Και εγω."μου χαμογελασε λυπημένα και έφυγε.[...]

Αύριο έρχεται ο Χρηστος απο Αθήνα. Χαίρομαι που θα τον δω παλι. Μιλουςαμε στο τηλεφωνώ πολυ λίγο και μου έστελνε και κανένα μηνυμα. Ειναι απόγευμα και η Ραφαελλα προσπαθεί να με πείσει να παω μαζι της σε ενα καινούργιο κλαμπ. Της ειπα πως δεν θελω γιατι θελω να ξυπνήσω νωρις και θα περιμένω τον Χρηστο και ειπε οκ, αλλα αν θελω να παω μετα να την πάρω τηλ.
[...]
Καθόμουν και παρακολουθούσα στο λαπτοπ μου μια ταινία γιατι βαριόμουν μέχρι που το κινητό μου δονηθηκε.
"Ελα Ραφαελλα τι εγινε;"
"Αλεξια δεν θα το πιστέψεις..."
"Τι έγινε;" ρώτησα περίεργη.
"Μπες μεσα στο Facebook! Και δες τι..αχχ δες μόνη σου." την έπιασε πανικός.
"Καλά, καλά ηρέμησε. Κάτσε να μπω..δεν μπορώ να σε καταλάβω τι ειναι τοςο συμαντικ-" κόπηκε η ανάσα μου. Αυτό που είδα πάγωσε το αίμα στης φλέβες μου. Με κάθε βαριά ανάσα που έπαιρνα ένιωθα την καρδιά μου να τσακίζεται σε χίλια κομμάτια.
"Αλεξία όλα καλά; Αλεξία ελπίζω να μην κάνεις καμιά βλακια!!" φώναξε η Ραφαελα. Όμως δεν απάντησα.
Είχα ακόμα το βλέμμα μου πάνω σε αυτή την φωτογραφία. Κάποτε δεν μπορούσα άλλο να μείνω ήρεμη. Τα έβγαλα όλα από μέσα μου. Κάθε δάκρυ που κύλισε στο δέρμα μου πονούσε. Πονούσε στην ψυχή μου.
"Εγώ φταίω! Δεν θα έπρεπε να σου το πω." είπε η Ραφαελα.
"Όχι Ραφαελα. Καλύτερα που μου το είπες." είπα μέσα από τα κλάματα.

----------------------------------------------

Και;Τι λέτε να ηταν αυτή η φωτογραφία;Τι εχει πανω αυτή η φωτογραφία;Τι λέτε να γίνει μετα;Γιατι ο Χρηστος απομακρύνετε απο την Αλεξια;
Όλα θα τα μάθετε μην βιάζεστε.😏
Συγνώμη που ειναι μικρό το κεφαλαιο αλλα θα μπουν παρά πολλα ακομα και θα γίνουν και πολλα.. Καλο διάβασμα 😉