PROMISE? ALWAYS...

8ο Κεφαλαιο

Δεν ειπα τίποτα. Μονο τον κοιτούσα. Κοκκηνισα ελαφρά και έσκυψα το κεφάλι μου, ώστε να μην με δει. Αλλα που τέτοια τύχη; Ειχε το βλέμμα του καρφωμένο πανω μου και έσκασε ενα γελακι με την έκφραση μου.
" Πάμε μέσα θα μας ψάχνουν και θα ανησυχήσει και ο βλάκας."γέλασα χαμηλόφωνα που ειπε τον καθηγητή μας <<βλάκα>>. Εγω χειρότερα θα έλεγα κιας μου φέρεται εμενα καλα για κάποιον περιεργω λόγο. Ειχα αρχίσει να κρυώνω και ο Χρηστος το κατάλαβε και με έσφιξε πιο πολυ κοντά του. Μόλις μπήκαμε στο σχολειο πήγαμε στο ντουλαπάκι του. Μαλλον ήθελε κατι να πάρει. Εβγαλε το βρεγμένο jacket του και για καλή του τύχη η ζακέτα που φορούσε δεν έγινε μούσκεμα. Εβαλε το jacket του στο ντουλαπάκι και αμεσος έβγαλε την ζακέτα του και μου την έδωσε για να ζεσταθω. Χωρις σκέψει την πήρα και την φόρεσα και αυτός έμεινε με το κοντομάνικο. Καλα εγω τρέμω απο το κρύο και αυτός με το κοντομάνικο χαλαρός.
"Στο τέλος στην ντουλάπα μου μονο ρούχα σου θα εχω."ειπα για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα. Αυτός γελαςε με αυτό το τέλειο  χαμόγελο, ενω εγω τον κοιτούσα για κατι δευτερόλεπτα. Όταν το κατάλαβε γυριςε να με κοιτάξει και αυτομάτως γύρισα το κεφάλι μου άλλου κοκκινιζοντας. 'Τι προτοτιπο' λέω μεςα μου.
Όταν μπήκαμε στην τάξη όλοι μας κοιτούσαν, γιατι πρώτον είμασταν μούσκεμα και δεύτερον όλα τα κορίτσια με κοιτούσαν με μισώ μάτι. Δεν κατάλαβα γιατι. Δεν τοις έδωσα καν σημασία. Όχι μόνο αυτό τωρα με κοιτούσαν και τα αγόρια. Ωραια ρεζίλι και παλι. Δεν ειπα τίποτα, πήγα στο τελευταίο θρανίο και μαζευτικα στην θέσει μου κουμπώνοντας την ζακέτα του. Οπα! Λες να με κοιταν όλοι για την ζακέτα; Αλλά γιατι; Το μάτι μου έπιασε τον Χρηστο να μιλάει στον κύριο, αλλά αντί να κοιτάει αυτόν κοιτούσε εμενα. Λογικα του εξήγησε τι είχε συμβεί και είμαστε μούσκεμα. Μετά πήγε στην θέσει του να κάτσει κοιτώντας με παλι όλοι την ώρα. Η αλλη η τςουλα που καθόταν απέναντι του, του έλεγε διαφορά αλλά αυτός δεν της εδεινε σημασια. Αυτη σε καπια φαςη με κοίταξε απο πανό μέχρι κάτω με αιδια και νεύρα. Όπως και οι υπόλοιπη απλός οι αλλη με κοιτούσαν ας το πούμε φυσιολογικά όχι σαν αυτήν που έβγαζε καπνούς. Έσκυψα το κεφάλι μου και είχα γίνει κατα κόκκινη απο την ντροπή μου για αλλη μια φορα.

Μετά απο μια ώρα επιτέλους χτυπισε το κουδούνι για να φύγουμε. Συνεχια σκευτομουν το φιλί. Ηταν λάθος! Αυτος παίζει με τοις γυναίκες και δεν θελω να ειμαι μια απο την λίστα του. Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε η Ραφαελλα.
"Αλεξια τι έγινε; Γιατι εκλαιγες; Ποιος ηταν στο τηλέφωνο; Τι έγινε με τον Χρηστο και γιατι εχεις αυτό το χαζό χαμόγελο; Και η ζακέτα; Έχεις καπιες ερωτήσεις να μου απαντήσεις μαντάμ!"χαμόγελασα.
"Μια μια η ερωτισεις.."
"Χαχα ναι σορρυυ. Έχουμε πολυ ώρα μπροστά μας. Να σου πω, μιας και ειναι Πέμπτη θες να έρθεις να κοιμηθης σε εμενα σήμερα και να πάμε αύριο μαζι σχολειο; Έτσι θα μου απαντήσεις στης ερωτισουλες μου και θα δούμε και καμία ταινία..μεςα;"
"Ναι για όχι. Απλός θελω να πάρω λίγο τον πατέρα μου τηλέφωνο και έρχομαι.."
"Σε περιμένω εξω!"μόλις είδα την Ραφαελλα να απομακρύνετε πήρα των πατέρα μου τηλέφωνο.
"Έλα αγάπη μου, τι κανεις;"
"Καλα μπαμπά μου εσυ; Ποτέ ερχεσε;"
"Την Κυριακή το μεσημέρι θα ειμαι σπίτι μην ανησυχείς σου εχω αφήσει καλή παρέα σωστά;"
"Ναι ναι, αλλά  μπαμπά μου μήπως θα μπορουσα να κοιμηθώ σε μια φίλη μου σήμερα;"
"Ναι αγάπη μου δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν χρειάζεται καν να με ρωτάς αφού ξέρεις ετςι και άλλιος την απαντηςη μου γλυκιά μου. Πρεπει να σε κλήςω τώρα θα τα πούμε όλα απο κοντά. Τα λέμε  Σ'αγαπαω!!"μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο πήγα προς τα εξω για να βρω την Ραφαελλα. Ηταν εξω απο το προαύλιο και ασχολιόταν με το κινητό της. Ετςι όπως προχωρούσα για να παω στην Ραφαελλα εντόπισα τον Χρήστο να ειναι με την παρέα του και να συζητάνε. Με κοιτούσε τοςο έντονα που οι φίλοι του τον σκούντηξαν για να συνέλθει. Δεν έδωσα άλλο σημασία και συνέχισα να παω στην Ραφαελλα μέχρι που ενα χερι με έπιασε απο τον καρπό μου και με γύρισε. Φυσικα πιος άλλος θα ήταν εκτός από τον Χρήστο.
"Τι θες;"τον ρώτησα με λίγη ειρωνία στην φωνή μου.
"Ξέρεις τι θελω Αλεξια!"με κοιτούσε μες τα μάτια. Δεν έλεγα τίποτα μόνο τον κοιτούσα!
"Αλεξια γιατι αργ-οο συγνώμη διέκοψα κατι;"Ραφαελλα ευτιχος.
"Όχι όχι εε.. πρεπει να φύγω." ειπα κοιτώντας τον Χρηστο. Η Ραφαελλα με σκουντηξε χωρίς να το καταλάβει ο Χρηστος και αμεσος συνήλθα. Πήγε να πει κατι, αλλά δεν πρόλαβε γιατι φύγαμε άμεσος.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι της Ραφαελλας εκανα πρώτα ενα μπανάκι και μετά της τα ειπα όλα. Αυτη μου ειπε πως σίγουρα του αρέσω, αλλά εγω της ειπα οτι δεν νομίζω και οτι ειμαι μια απο την λίστα του. Αυτη μου ειπε πως ηταν σίγουρη οτι έστω και λίγο κατι νιώθει και ειδικά επειδή μου έδωσε την ζακέτα του, γιατι σε κανέναν και καμία δεν έδινε τίποτα δικό του. Λογικα γι'αυτο με κοιτούσαν όλοι ετςι. Παραξενω, αλλά παλι της απάντησα το ίδιο.
"Πας καλα; Έχεις δει πως σε κοιτάει;"
"Μα.."
"Δεν εχει μα! Ακου εχω ενα σχέδιο για να δούμε αν του αρέσεις!"Μου εξήγησε το σχέδιο και μου ειπε πως το Σάββατο ένας φίλος της κανεις πάρτυ και οτι κάλεσε όλο το σχολειο.
"Θα ψάξουμε το πιο ωραίο φόρεμα για να τον τρελάνεις και δεν ακούω κουβέντα!"Μου έδειξε ενα πολυ κοντό φόρεμα και αμεσος της απάντησα:
"Όχι με τίποτα!"
"Γιατι; Δεν σου αρέσει; Ειναι τέλειο! Θα εισαι θεά!"
"Δεν νομίζω να..."τραυλισα.
"Θα τον τρελάνεις με την ομορφιά σου ή δεν θέλεις;"
"Θελω! Αλλα όχι σαν αυτές της π** που ρίχνει κάθε μερα!"τωρα πια ύψωσα την φωνή μου.
"Μήπως κατι πιο νορμαλ;"ρώτησα.
"Καλα, καλα εχεις δίκαιο!"μου ειπε η Ραφαελλα ήρεμα.

Πέρασαν περίπου 2ωρες και ακόμα δεν βρικαμε ενα φόρεμα. Μεχρι που...
"Αλεξιιαα!!!"τσιριξε η Ραφαέλλα. Κατα τρομαγμένη άφησα το περιοδικό με τα φορέματα που κρατούσα στα χέρια και φώναξα.
"Τι έγινε;"
"Κοιτα! Ειναι καταπληκτικό! Αλεξια ειναι..ειναι απλός WOW!"άρχισε να τσιρίζει σαν τρελή δείχνοντας μου με το δάχτυλο σε μια φωτογραφία.

----------------------------------------------

Να και ενα ακόμα κεφάλαιο.Ευχομαι να σας αρέσει.. Αν ναι κάντε σχόλια και likes.. Σορρυυ που αργήσαμε ευχόμαστε να σας αρέσει !!❤️