PROMISE? ALWAYS...

50ο Κεφαλαιο

Χαμογέλασα και κάθισα πάλι. Τότε ο Μάρκος κοίταξε προς το μέρος της μητέρας μου και είπε.
"Θα τα καταφέρει." Θυμήθηκα πόσο την μισούσα. Νόμιζα πως η ζωή μου έγινε καλύτερη από τότε που έφυγε. Όμως όχι. Μου έλειψε πάρα πολύ.
"Θα σε αφήσω λίγο μόνη σου." είπε ο Μάρκος και έφυγε. Η αλήθεια ήταν πως ήμουν πολύ κουρασμένη.
"Καληνύχτα" ψιθύρισα και σηκώθηκα και εγώ.
Βγήκα έξω και κατέβηκα κάτω στο ισόγειο. Αμέσως έστειλα ένα μήνυμα στον Χρήστο.
«Μπορείς να έρθεις να με πάρεις;♥»
Μετά από κάτι λεπτά ήρθε και η απάντηση του.
«Ναι, είμαι στον δρόμο»
Όταν πέρασαν 10 λεπτά εμφανίστηκε μπροστά μου ο Χρήστος. Αμέσως με πήρε στην αγκαλιά του και με φίλησε στο μέτωπο. Χαμογέλασα και τον κοίταξα στα μάτια.
"Βρήκα ένα ξενοδοχείο εδώ κοντά. Είναι ένα μικρό δωμάτιο, αλλά για μερικές μέρες θα μας φτάσει πιστεύω."

~Στο ξενοδοχείο~

Το δωμάτιο ήταν όντως μικρό, ομως δεν με πείραξε. Είχε και ένα μικρό μπάνιο. Μπήκα μέσα και έκανα το ντουζάκι μου. Όταν τελείωσα βγήκα έξω και είδα τον Χρήστο ήδη να κοιμάται. Έβαλα γρήγορα μια μπλούζα και ένα αναπαυτικό σορτσάκι και ξάπλωσα. Ξαφνικά ένιωσα την αναπνοή του στο σβέρκο μου και ανατρίχιασα. Με πήρε στην αγκαλιά του και με έσφιξε κοντά του.
"Νόμιζα πως κοιμάσαι." Γύρισα για να τον δω στα μάτια. Με κοιτούσε με αυτό το στραβό χαμόγελο.
"Έγινε κάτι;" ρώτησα. Όμως ο Χρήστος δεν απάντησε. Απλός πλησίασε τα χείλη μου. Περίμενα να με φιλήσει στα χείλη, ομως  ξαφνικά γύρισε πλευρά χωρίς να πει κάτι.
"Εει!" παραπονέθηκα χαμηλόφωνα. Δεν απαντούσε όμως. Πλησίασα το μάγουλο του και τον φίλησα. Και έτσι αποκοιμήθηκα.
Το πρωί σηκωθήκαμε μαζί να ετοιμαστούμε. Όταν τελειώσαμε βγήκαμε έξω για πρωινό.
Βρήκαμε ένα ωραίο καφέ και παραγγείλαμε.
"Σε πειράζει αν επισκεφτούμε πάλι την μητέρα μου;" ρώτησα.
"Όχι μωρό μου, κανένα πρόβλημα. Αφού για αυτό τον λόγο ήρθαμε εδώ." απάντησε. Μόλις τελειώσαμε, ο Χρήστος κάλεσε ένα ταξί. Έτσι φτάσαμε σε 10 λεπτά στο νοσοκομείο. Μπήκα μέσα και βρήκα πάλι το ασανσέρ. Στο πρώτο όροφο ψάξαμε πάλι το δωμάτιο με το νούμερο '156'. Όταν έφτασα πρόσεξα έναν γιατρό και μια νοσοκόμα να συζητάνε μπροστά από το δωμάτιο της μητέρας μου.
"Πρέπει να ειδοποιήσω την οικογένεια της. Ήταν δυνατή γυναίκα και πάλεψε ως το τέλος." είπε στεναχωριμένα ο γιατρός. Τι; Όχι!Δεν μπορούν να εννοούν τη μητέρα μου. Δεν κάνει να το εννοούν. Άμεσος άρχισε να χτυπάει η καρδιά πολύ γρήγορα. Ο Χρήστος δίπλα μου να προσπαθεί να με ηρεμήσει. Μόλις έφυγαν ο γιατρός και η νοσοκόμα έτρεξα μέσα στο δωμάτιο όπου ήταν μέχρι χθες η μητέρα μου. Όμως το δωμάτιο ήταν άδειο. Εκεί που είχαν τοποθετήσει το μεγάλο κρεβάτι δεν ήταν τίποτα πια. Τότε άρχισαν να κυλάνε τα δάκρυα. Όλο και ποιο πολλά δάκρυα κυλούσαν. Ένιωσα τον Χρήστο να με αγκαλιάζει. Τώρα είχα κρύψει το πρόσωπο μου μέσα στο στήθος του. Έκλαιγα όλο και ποιο πολύ. Ο Χρήστος δεν έλεγε τίποτα απλός με κρατούσε γερά στην αγκαλιά του, γιατί αλλιώς θα έπεφτα κάτω.
"Τι κάνετε εδώ μέσα;" φώναξε μια νευριασμένει, ανδρική φωνή. Ο Χρήστος απάντησε.
"Που είναι η κυρία Αναστασία Αθανασιαδου;" Τότε πήρε κάτι χαρτιά που ήταν στο τραπέζι και είπε
" Δωμάτιο 344. Για εξετάσεις." Χρειαζόμουν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω τι είπε. Όταν όμως κατάλαβα τι έγινε, ετρεξα και αγκάλιασα από χαρά τον γιατρό. Αυτός ξαφνιασμένος με έσπρωξε πάλι ελαφρά.
"Ευχαριστώ!" φώναξα και τράβηξα τον Χρήστο για να βγούμε από αυτό το δωμάτιο.
Όταν φτάσαμε εξω απο το δωμάτιο που της έκαναν εξετάσεις περιμενα με αγωνία να την δω. Ο Χρήστος με είχε μεςα στην αγκαλιά του και εγω ειχα ενα χαζό χαμόγελο.
"Είδες που τσάμπα ανησυχησες βρε χαζο μου; Ειναι μια χαρά η μητέρα σου."του χαμογελασα και γυριςα το κεφάλι μου ωστε να τον φιλήσω. Το φιλι μας κράτησε λιγα λεπτά μεχρι που ακούσαμε καποιον να βηχαει και αμεσος ξεκολλησαμε τα χειλη μας. Μπροστα μας ηταν ο Μάρκος, ο γιατρός την μητέρας μου.
"Πως ειναι η μητέρα μου;"τον ρωτηςα αμεσος κοιτοντας τον στα ματια. Ο Χρήστος με εβαλε πιο πολυ στην αγκαλιά του λες και ηθελε να με προστατέψει. Τον ένιωθα σφιγμένο, αλλα δεν εδωςα και πολυ σημαςια.
"Μια χαρά ειναι μην ανήσυχης. Σε λιγο θα την μεταφέρουν στο δωμάτιο 233. Μπορεις να πας να την δεις οτι ωρα θες."του έγνεψα και ξαπλωσα πιςω στον Χρηστο περιμενοντας να βγάλουν την μητέρα μου απο το δωμάτιο που της έκαναν της εξετάσεις και να την πανε στο κανονικό της δωμάτιο.