PROMISE? ALWAYS...

68ο Κεφαλαιο

Τα λόγια του ηταν σαν να μου καρφώνουν την καρδιά μου. Τον κοιταξα σαστισμένη.
"Χρη-Χρήστο.. δεν με θυμάσαι;"τον κοιτουςα με ανοιχτό στομα, χωρις να το πιστευω στα ματια μου. Με κοίταξε με ενα κενο βλέμμα.
"Συγνώμη.."ηταν το μονο που ειπε.
"Αλεξια όταν σου λεω πως δεν ειναι η κατάλληλη στιγμή να με ακούς γαμωτο.."ακουςα την φωνή της Ραφαελας να λεει αγανακτισμένα, ενω έμπαινε στο δωμάτιο. Εγω ειχα κολλήσει να τον κοιτάω με ανοιχτό το στομα. Τα δάκρυα μου ηταν έτοιμα να ξεχειλίσουν, μεχρι που ένιωσα το χερι της Ραφαελας να με τραβάει εξω.
"Συγνώμη γι'αυτο.."ειπε στον Χρήστο και αυτός, της έγνεψε σαν να της λεει πως δεν πειράζει. Οταν με έβγαλε εξω απο το δωμάτιο την κοιταξα σοκαρισμενη.
"Αυτός..αυτός δεν ειναι ο Χρήστος μου. Το καταλαβενεις; Δεν με θυματε! Μπορεις να το διανοηθείς;"της φώναξα κλαίγοντας πλεων. Χωρις να πει τιποτα με εβαλε μεςα στην αγκαλιά της.
"Σσς κοριτσι μου. Ολα ειναι προσωρινά. Θα δεις πως σε λιγο καιρο θα τα θυμόμαστε ολα αυτα και θα γελάμε.."αρχιςα να κλαιω πιο πολυ, ενω ακουγα τα παρηγοριματα της λόγια που προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Ξαφνικα τα ειδα ολα μαυρα μπροστά μου.

~Ραφαέλα~

Όταν λιπόθυμησε στα χέρια μου, αμεσος φώναξα βοήθεια. Δυο νοσοκόμες με βοήθησαν να την μεταφέρουμε στο δωμάτιο της. Μου είπαν πως λιποθύμησε απο την πολυ πιέσει ουτε ειχε φαει τιποτα και αυτή η απότομη κυνισει που εκανε με το που ξύπνησε, την εκανε να ζαλιστεί αρκετά.

Δυο ωρες αργότερα που ξύπνησε, της εδωςα με το ζόρι να φαει κατι και να πιει. Μου ζητούσε να της εξηγήσω τι συνέβη, μιας που δεν θυμόταν και καλα. Την εξήγησα οτι ηξερα και εγω. Της ειπα στο τελος πως ο Χρήστος, εφοσον ηταν μπροστά απο αυτην στο ατύχημα, χτύπησε πιο πολυ. Τα γυαλιά που έσπασαν τους άφησαν και τους δυο γρατσουνιές. Αλλα αυτο που ειναι το σημαντικότερο ειναι πως ο Χρήστος, χτύπησε πολυ το κεφαλι του, γι'αυτο και προέκυψε η αμνησία.
"Και ποτε θα γίνει καλα;"με ρωτηςε, ενω ηταν παλι βουρκομενη.
"Επειδη ξερεις πως δεν θελω να σου λεω ψέματα μπορεί και αυριο, μπορεί σε μια εβδομάδα, σε έναν μηνα, έναν χρονο. Κανεις μας δεν ξερει."όταν τα ακουςε αυτα πείρε μια βαθια ανασα και με κοίταξε.
"Ο γιατρός ειπε ομως πως με την βοήθεια μας θα τον κανουμε να θυμηθεί."τοτε εμφανίστηκε ενα μικρο χαμογελο στο προςωπο της.

~Αλεξια~

Ειναι πολυ δύσκολο να τον βλεπω ετςι. Μερικες μερες αργότερα, τον αφηςαν να βγει απο το νοςοκομειο. Ολοι προςπαθουςαμε να του φερθούμε όςο πιο καλα γινόταν, αςχετα αν δεν μας θυμόταν.
Μια εβδομάδα αργότερα, ακομα δεν θυμάται  τιποτα. Αυτο που με κανει να απογοητεύουμε περισσότερο ειναι πως δεν με θυμάται και με αποφεύγει. Αποφευγει να μένουμε μονη και αυτο με σκοτώνει. Δεν του εχουμε πει ακομα της σχέσεις που εχουμε μαζι του. Μονο ο Τάσος του ειπε πως ηταν κολλητή απο μικρά παιδια. Εμενα την Ραφαέλα και τον Αλέξη μας ξερει σαν απλή φιλη του Ταςου. Ο γιατρός ειπε να το παμε σιγά σιγά, να μην τον πιέζουμε και αυτο ειναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κανω. Για να μην νιώθει άβολα, πρότεινα στον Τάσο να μείνει στο διαμέρισμα τους με τον Αλέξη. Εννοείτε πως σύμφωνησαν με την πρώτη.
Όταν μπήκαμε στο σπιτι μετα απο την βόλτα που πήγαμε για να του δείξουμε το μέρος, αμεσος έκατσα στον καναπέ, βάζοντας τα χέρια μου στο προςωπο μου. Ένιωσα την Ραφαέλα να κάθεται δίπλα μου. Αμεσος με αγκαλιασε.
"Σε παρακαλώ! Μην στεναχοριεσε."Μολις σήκωσα το κεφαλι και είδε πως παλι αρχιςα να κλαιω με αγκαλιασε σφιχτά.
"Ακομα να θυμηθεί. Δεν το αντέχω αλλο αυτο. Με σκοτώνει!"Δεν ειπε τιποτα, απλος συνέχισε να με αγκαλιάζει. Καθίσαμε για λιγα λεπτά, μεχρι που το κινητο μου αρχισε να χτυπάει. Βγηκα απο την αγκαλιά της Ραφαέλας και το πηρα στα χέρια μου. Όταν ειδα πως με καλούσε ο Πάνος, ενιωσα λιγο αμήχανα, μιας που η Ραφαέλα ηταν δίπλα μου και με κοιτουςε. Την κοιταξα και εγω με δυσπιστία.
"Δεν με πειραζει. Αληθεια μιλά του."της έγνεψα και πάτησα την αποδοχή.
"Ελα Πανο."ειπα χαμηλόφωνα. Τοτε ειδα πως και η Ραφαέλα αρχισε να βουρκωνει. Ένιωσα άσχημα. Οταν της επιαςα τον ωμο, μου σήκωσε το χερι δείχνοντας μου πως ειναι καλα και σηκώθηκε, πηγαίνοντας προς την κουζινα. Εγω συνεχισα να μιλάω με τον Πανο.
"Καλα βρε κοριτσι μου. Πως το πάθατε αυτο;"αρχιςα να του εξηγώ τα παντα.
"Και δηλαδή δεν θυμάται τιποτα;"
"Οχι..τιποτα σου λεω."ειπα ξεφυσώντας και επεςα πιςω στον καναπέ. Ξαφνικα το κουδούνι αρχισε να χτυπάει. Σηκώθηκα να ανοίξω, συνεχίζοντας να μιλάω με τον Πανο. Ξαφνικα μπροστα μου ειδα τον Χρήστο με τα παιδια.
"Εεε Πανο σε κλείνω. Θα σε πάρω αυριο παλι."το εκλεισα αμεσος και τους εκανα χώρο να περάσουν.
"Πως και απο εδω;"ειπα παρεξενεμενη.
"Δεν είχαμε τιποτα να φάμε και ειπαμε να έρθουμε εδω να σας κανουμε παρέα."ειπε ο Τάσος, ενω εσμπρωξε τον Χρήστο κάνοντας του νόημα προς τα εμενα. Τον κοιταξα παράξενα.
"Εεε ναι γι'αυτο."ειπε ψιθυριστά.
"Ααα οκ..καθήστε. Παω στην κουζινα να φωνάξω την Ραφαέλα."μου γνεψανε ολοι και πηγα μεςα.