PROMISE? ALWAYS...

18ο Κεφαλαιο

Οταν ξύπνησα βρισκόμουν στο δωμάτιο μας. Ούτε που πρόλαβα να άνοιξω τα μάτια μου άρχισε η Ραφαελα να μιλάει σαν καταρράκτης.
"Ρε Αλεξία! Ξέρεις ποςο τρόμαξα οταν σε είδα κάτω στο πάτωμα; Είσαι τουλάχιστον καλά; Σε πονάει κάτι; Περίμενε θα σου φέρω depon...-"
"-περίμενε Ραφαελα! Δεν ξύπνησε ακόμα το κορίτσι." την διέκοψε ο Αλέξης.
Σηκώθηκα λίγο όρθια και είδα όλοι την παρέα μου. Έτσι έμεινα για κάτι λεπτά. Να τους κοιτάζω όλους με την σειρά.
"Γιατί μας κοιτάει έτσι; Μήπως δεν μας αναγνωρίζει; Έπαθε αμνησία;;!!" ψιθύρισε η Ραφαελα.
"Ηρέμησε απλός με πονάει το κεφάλι." είπα ήρεμα.
Αμέσως μου έδωσε ένα depon και εγώ την ευχαριστώ.
"Που είναι ο Χρήστος;" ρώτησα.
"Ούτε και αυτός δεν νιώθει καλά, μην ανησυχείς για τον Χρήστο. Νομίζω πως έχεις άλλα προβλήματα τώρα." είπε η Αφροδίτη. Την κοίταξα με ένα περίεργο βλέμμα.
"Ο κύριος Μιχαηλίδης πήρε τον πατέρα σου τηλέφωνο. Μόλις σηκωθείς πρέπει να τον πάρεις πίσω." ολοκλήρωσε την πρόταση ο Αλέξης. Οχ, τι έχω να ακούσω απο τον πατέρα μου.
Ύστερα, όταν είχαν φύγει όλοι πήρα το κινητό στα χέρια και πληκτρολόγισα τον αριθμό του μπαμπά μου. Η Ραφαελα έκανε ευτυχώς μπάνιο και δεν μπορούσε να με ακούσει. Αμέσως το σήκωσε.
"Αλεξία; Είσαι καλά;" είπε αναστατωμένος.
"Ναι όλα καλά μπαμπα."
"Όταν σου λέω να μην πίνεις αλκοόλ περιμένω από σένα να με ακούσεις! Και εσύ; Εσύ πίνεις τόσο πολύ που λιποθύμησες! Αλεξία δεν νομίζω να είμαι έτοιμος για να χάσω κι άλλο παιδί!"
Μόλις άκουσα την τελευταία πρόταση άρχισα να κλαίω. Πως μπορούσα να το κάνω; Ο ίδιος μου αδερφός έχασε την ζωή του. Και η αιτία ήταν το αλκοόλ. Εγώ απλός κρατούσα το κινητό στο αυτι μου και δεν απαντούσα.
"Ελπίζω να με κατάλαβες αυτή την φορά. Δεν έχω πρόβλημα αν πίνεις λίγο, αλλά χθες το παρά εκανες. Ελα πρέπει να κλείσω τώρα. Σ'αγαπω."
"Και εγώ." ψιθύρισα μέσα από τα δάκρυα. Σηκώθηκα και πήγα να κάνω ενα μπανάκι αφού τελείωσε η Ραφαελα.

Μετά από δύο ώρες που ένιωθα καλύτερα, καθόμουν στην παραλία. Έτσι πως παρατηρούσα τα κύματα, ένιωσα να κάθετε κάποιος δίπλα μου. Όταν γύρισα είδα τον Χρήστο με ενα στραβό χαμόγελο.
"Τι κανεις πριγκίπισσα;"είπε.
"Κάθομαι και σκέφτομαι. Εσύ γιατί είσαι εδώ;"
"Άκουσα ότι με ψάχνεις." Μου ειπε και γελαςε. Μάλλον το θεωρούσε πολύ αστείο.
"Από ποιον το άκουσες;" είπα περίεργη.
"Ραφαελα."απάντησε γελώντας.
"Εεε βέβαια! Από ποιον άλλον;" γέλασα και εγώ. Καθώς κοιτούσαμε την θάλασσα είπα ξαφνικά.
"Αυτό που μου είπες εχθές στο κλαμπ.. το εννοούσες;" Έμεινε κάγκελο.
"Τι εννοείς; Τι σου είπα;"
"Εεε άστο τίποτα μην το συνεχίζουμε το θέμα."
"Γιατί όχι; Θέλω να μάθω..." είπε.
"Δεν είναι τίποτα. Χθες ήμουν μεθυσμένη, ποιος ξέρει τι έβλεπα μπροστά μου."
"Αλεξία." είπε ποιο σοβαρά.
"Απλός, ήθελα να σου πω ότι νιώθω τα ίδια. Από τότε που σε γνώρισα ξυπνάω με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο. Από τότε που σε γνώρισα δεν είμαι τόσο στεναχωρημένει για την οικογένεια μου. Από τότε που σε γνώρισα είμαι ποιο χαρούμενη. Όταν είμαι μαζί σου ξεχνάω τον υπόλοιπο κόσμο, κατάλαβες;" ακόμα κοιτούσα τα κύματα. Μέχρι που γύρισε το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. Και χωρίς προειδοποίειση έβαλε τα χείλια του πάνω στα δικά μου. Εκείνη την στιγμή ένιωσα όλη την αγάπη και όλο το πάθος. Όλα όσα ένιωθα για αυτόν τα έδειχνα σε αυτό το φιλί. Με κάθε κίνηση που έκανε, κατάλαβα πως ήμουν εξαρτημένη. Ήθελα κι άλλο. Όταν σταμάτησε με κοίταξε και είπε: "Κατάλαβα." Δεν το περιμενα ειναι η αλήθεια. Καθομουν και τον κοιτουςα στα ματια. Αυτος είχε ενα στραβό χαμόγελο και με κοιτουςε μια στα ματια και μια στα χείλι. Και χωρίς να το σκεφτώ τον αγκάλιασα απο τον λαιμό ετςι ώστε να έρθει πιο κοντά μου και τον φιλισα. Στην αρχή ξαφνιάστηκε αλλα ανταπέδωσε αμεσος στο φιλί μου. Μετα απο κατι λεπτά που ξεκολλησαμε τα χείλια μας με κοιτουςε τοςο βαθιά στα ματια.
"Αυτό το περιμενα εδω και πολυ καιρό!"οπα! Τι εννοεί;
"Τι ενοεις;"τα μάγουλα μου ηταν κόκκινα απο την ντροπή.
"Και εγω νιώθω ετσι. Απο την πρώτη στιγμή. Και θα ήθελα να το προσπαθήσουμε. Αν θες. Θες;"
Χαμογέλασα πλατιά και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Τα μάτια του αστραψαν απο χαρά.
"Ήθελα να σε ρωτήσω και ποιο νωρίς." έτρεμε λίγο η φωνή του.
"Και γιατί δεν το έκανες;" εγώ που πλέον έκλεισα τα μάτια μου, απλος άκουγα την απαλή φωνή του.
"Φοβόμουν για σένα." ψιθύρισε.
Δεν το πηρα στα σοβαρά και είπα.
"Γιατί; Τι να μου συμβεί;" γέλασε και αυτός για κάτι δευτερόλεπτα.
"Σωστά, τι να σου συμβεί;" η φωνή του έτρεμε ποιο πολύ και δεν ακουγόταν σίγουρος.
"Χρήστο; Μην με τρομάζεις. Τι έγινε;" τώρα δεν κατάλαβα τίποτα.
Όμως αντί να πάρω μια απάντηση με φίλησε στο μάγουλο και με τράβηξε για να σηκωθώ. Όταν στεκόμουν στα πόδια μου χτύπησα την άμμο απο τα ρούχα μου. Ο Χρήστος με έπιασε από το χέρι και ψιθύρισε.
"Ξέχνα το. Τώρα θα πάμε στο ξενοδοχείο γιατί σε λίγο νυχτώνει. Και δεν θέλουμε να μας κάνει παρατήρηση ο Μιχαϊλίδης." και πάλι εμφανίζεται το υπέροχο στραβό χαμόγελο του. Σε όλοι την διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο ένιωθα ακόμα τα χειλια του πάνω στα δικά μου. Υπάρχει κανένα καλύτερο συναίσθημα από τι όταν ξέρεις πως υπάρχει ένας που νιώθει τα ίδια για σένα όπως εσύ για αυτόν; Δεν νομίζω. Εύχομαι απλός να μην φύγουν ποτέ αυτές η πεταλούδες που έχω στην κοιλιά μου όταν τον βλέπω. Όταν τον αγγίζω.
Μόλις μπήκα στο δωμάτιο μου και της Ραφαελας, την είδα να ξαπλώνει στο κρεβάτι και να κοιτάει τον τοίχο.
"Έγινε κάτι;" την ρώτησα και έκανα ένα νόημα στο Χρήστο να περιμένει έξω.
"Όχι, απλός σε περιμένω εδώ και ώρες. Που ήσουν;"
"Στην παραλία. Χρειαζόμουν λίγο χρόνο για μένα."
Επιτέλους με κοίταξε στα μάτια και αναστενάζει.
"Εγώ και τα κορίτσια θέλαμε τώρα της 21:00 να δούμε κάποια έργα. Θέλεις να έρθεις και εσύ;" είπε και σηκώθηκε.
"Σορρυ Ραφαελα όμως δεν νιώθω καλά. Θέλω να πάω νωρίς για ύπνο. Και όπως σας ξέρω θα μείνετε μέχρι τα ξημερώματα."
Χαμογέλασε και είπε.
"Τότε ξάπλωσε. Αύριο μάλλον θα πάμε σε μια εκδρομή."
Άνοιξε την πόρτα.
"Γειά σου Χρήστο!" δεν ήταν καθόλου εκπληκτική. Λες και περιμένει κάθε μέρα μπροστά απο το δωμάτιο μας. Ο Χρήστος μπήκε γρήγορα μεσα.
"Παράξενο κορίτσι."