PROMISE? ALWAYS...

60ο Κεφαλαιο

Ένιωθα όπως αυτές τις φορές που μετακομίζαμε εγώ και ο πατέρας μου. Μόνο που αυτή τι φορά ένιωθα πιο πολύ χαρά πάρα λύπη. Γιατί θα ερχόταν και ο Χρήστος με την κολλητή μου και οι φίλοι μας. Αποφασίσαμε να πάμε Νέα Υόρκη για να μάθουμε καλύτερα την γλώσσα. Έτσι κι αλλιώς ήταν πάντα το όνειρο μου να σπουδάσω Νέα Υόρκη. Ο πατέρας μου δουλεύει πολλές φορές και στο εξωτερικό. Γιαυτό έχει ένα διαμέρισμα με 3 δωμάτια μέσα στο κέντρο.Το δεύτερο διαμεριςμα το νικιαςαν ο Ταςος με τον Αλέξη. Ηταν πολυ τυχερή που βρήκαν ενα διαμεριςμα στην πολυκατοικία που θα μέναμε και εμεις. Ο πατέρας μου ευτυχώς μας το εδωσε το διαμέρισμα, αλλα κάναμε μια συμφωνία. Θα έπρεπε να πληρώσουμε μόνη μας το ενοίκιο και να βρούμε μια δουλειά. Θα έπρεπε να μάθουμε πως είναι να ζεις μόνος σου και να φροντίσεις να έχεις τα απαραίτητα.
Οταν αποχαιρέτησα τον πατέρα μου, κύλισαν μερικά δάκρυα. Τόσα χρόνια που ήταν δίπλα μου θα έπρεπε να τον αφήσω τώρα. Σκεφτόμουν πως θα ήταν η νέα μου ζωή. Με την κολλητή μου και το αγόρι μου. Η Ραφαελα δεν είχε σκοπό να μείνει όσο εγώ και ο Χρήστος. Θα γυρνούσε μετά της σπουδές της.

Μέσα στο αεροπλάνο είπε η Ραφαελα:
"Ποιον αριθμό έχεις; Εγώ έχω 17B"
Κοίταξα στη κάρτα επιβίβασης και είπα:
"17Α, εσύ Χρήστο;"
"25Β... είμαι πιο πίσω."
"22Γ εγω.."ειπε ο Τασος.
"Ειμαι κοντά σου, 23Α."ειπε ο Αλέξης στον Τάσο και του έγνεψε.
Καθίσαμε στης θέσης μας. Θα περάσουμε πολύ χρόνο εδώ μέσα. Αποκοιμήθηκα πολύ γρήγορα. Και θα κοιμόμουν ακόμα αν δεν θα με ξυπνούσε αυτο το κακομαθημένο αγοράκι που καθόταν πίσω μου. Ξαφνικά άρχιζε να κλωτσάει την θέση μου γιατί προφανώς βαριόταν. Πρώτα αποφάσισα να μην του μιλήσω μπας και σταματήσει από μόνο του. Όμως έκανα λάθος. Δεν σταματούσε. Συγγνώμη; Που είναι οι γονείς του; Γύρισα και τον κοίταξα με ένα θυμωμένο βλέμμα. Σταμάτησε για κάποια δευτερόλεπτα. Όμως όταν είχα βολευτεί πάλι στη θέση μου, άρχισε πάλι να κλωτσάει.
"Ειι μικρέ, θα μπορούσες σε παρακαλώ να σταματήσεις να κλωτσάς τη θέση μου;" είπα ακόμα αρκετά ήρεμα. Τότε μου έβγαλε την γλώσσα αγνοώντας την παρατήρηση μου και συνέχισε με το μικρό του παιχνιδάκι.
"Εε! Δεν μου λες που είναι οι γονείς σου;" ρώτησα τώρα θυμωμένη.
"Δεν σε νοιάζει!" απάντησε. Τότε του χάρισα ένα δολοφονικό βλέμμα. Άκου εκεί 8 χρονών παιδάκι προσπαθεί να μου πάει κόντρα.
Μετά από αρκετά λεπτά, ήρθε και έκατσε ένας νέος άνδρας δίπλα από το αγόρι. Μόλις κατάλαβε πως με ενοχλούσε, έκανε παρατήρηση και επιτέλους σταμάτησε. "Ευχαριστώ θεέ μου!" Σκέφτηκα απλός.
Χρειαζόμουν λίγο χρονο, μέχρι να αποκοιμηθώ πάλι, αλλά το κατάφερα.[...]

~Προσγειώθηκε το αεροπλάνο~

Μόλις βγήκαμε από το αεροπλάνο, πήγαμε να πάρουμε της βαλίτσες μας. Παντού ακουγόταν η αγγλική γλώσσα. Πρώτα μου φαινόταν λίγο παράξενο όμως όσο περνούσαν τα λεπτά, το συνηθίσαμε.
Σταματήσαμε ένα ταξί. Εγώ κάθισα μπροστά στη θέση του συνοδηγού και ο Χρήστος με την Ραφαελα πίσω. Ο Ταςος με τον Αλέξη μπήκαν σε ενα αλλο ταξί, διότι δεν χωρούσαμε ολοι σε ενα. Ο ταξιτζής με ρώτησε ευγενικά για το προορισμό μας. Εγώ του είπα την οδό όπου ήταν οι πολυκατοικία που θα μέναμε. Ευτυχώς δεν κάναμε πολύ ώρα, σε τουλάχιστον 20 λεπτά φτάσαμε στο κέντρο. Έκπληκτη κοιτούσα γύρο μου. Μόλις διασχίσαμε το Broadway. Ήταν υπέροχο την ημέρα, φανταστείτε τώρα πόσο καταπληκτικό θα ήταν την νύχτα! Παντού είχε αφίσες και διαφήμισης για έργα, μαγαζιά, εστιατόρια κτλ.
Όταν περάσαμε το Broadway, έστριψε σε έναν μικρό δρόμο και σταμάτησε μπροστά από μία μεγάλη πολυκατοικία. Κατεβήκαμε και βγάλαμε της βαλίτσες από το πορτμπαγκάζ. Ο Ταςος με τον Αλέξη δεν εφταςαν ακομα. Ενώ ο Χρήστος και εγώ της κουβαλούσαμε μέχρι την είσοδο, η Ραφαελα πλήρωσε τον ταξιτζή.
Ψάχνοντας το κλειδί στη τσάντα μου άκουσα πίσω μου την Ραφαελα να τσιρίζει αγχωμένη.   
"Άντε! Τελείωνε.."Πήρα το κλειδί και άνοιξα τη πόρτα. Έπρεπε να πάμε στο δεκατο όροφο. Οπότε μπήκαμε μέσα στο ασανσέρ. Εκεί είδαμε πως η πολυκατοικία έφτανε μέχρι τον δεκατοπεμπτο όροφο. Όταν φτάσαμε μπροστά από την πόρτα είπα πριν μπούμε.
"Σας αγαπώ πολύ, και είμαι τόσο χαρούμενη που θα ζήσω με δύο άτομα σαν και εςας που σας εχω σαν οικογένεια."Και οι δύο μου χάρισαν ένα πλατύ χαμόγελο. Τότε άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε μεςα. Αντίκρισα έναν μικρό διάδρομο και εκεί τοποθετήσαμε προς το παρόν της βαλίτσες μας. Από την αριστερή μεριά είχε ενα ντουλάπι με καθρέφτη όπου θα μπορούσαμε να βάλουμε τα  παπούτσια μας και από δίπλα μια γκαρνταρόμπα. Τότε άνοιξα την πρώτη πόρτα από δεξιά. Είχε το μπάνιο. Χάρηκα γιατί είχε και μπανιέρα. Ήταν άσπρο και πολύ φωτεινό μιας και είχε ένα μεγάλο παράθυρο. Η  δεύτερη πόρτα από δεξιά πάλι ήταν η κουζίνα. Είχε αρκετο χώρο και νομίζω πως θα φτάσει για 3 άτομα. Πίσω στη άκρη είχε ένα κυκλικό τραπέζι με 4 καρέκλες. Ακριβώς απέναντι από την κουζίνα δηλαδή η πρώτη πόρτα από αριστερά ήταν το σαλόνι. Ήταν αρκετά μεγάλο με εναν καναπέ, μία πολυθρόνα και ένα τραπεζάκι. Εννοείται πως δεν έλειπε και η τηλεόραση. Στο σαλόνι είχε και μια άλλη πόρτα. Πίσω από αυτή την πόρτα θα ήταν το δωμάτιο της Ραφαελας. Είχε ένα μεγάλο κρεβάτι, ένα θρανίο, και μια ντουλάπα. Φυσικά μπορεί να το αλλάξει και να το φτιάξει όπως της αρέσει. Βγαίνοντας από το δωμάτιο της Ραφαελας και από το σαλόνι, βρίσκεται αριστερά από την πόρτα του σαλονιού το δωμάτιο μου και του Χρήστου. Ακριβώς όπως και στης Ραφαελας υπήρχε ενα μεγάλο διπλό κρεβάτι, ένα θρανίο και μια τεράστια ντουλάπα. Και φυςικα θα το φτιάξουμε και εμεις όπως θέλουμε.

----------------------------------------------

Δεν ειναι μεγάλο αλλα δεν θέλαμε να σας κανουμε να περιμένετε και αλλο..Το επόμενο θα προσπαθήσουμε να γίνει μεγαλύτερο.❤️