PROMISE? ALWAYS...

6ο Κεφαλαιο

Εγω προσπαθούσα να τον σπροξω για να φύγει απο πάνω μου αλλά το μόνο που κατάφερα με αυτό ηταν να γελάσει ο Χρήστος. Γιατι νευρίασε τόσο; Είπα να έρθω εδώ και να βρω φίλους. Και τι γίνετε; Ήδη την δεύτερη μέρα έχω μπλέξει με έναν τρελό! Όλοι την ώρα δεν τον κοιτούσα στα μάτια, μέχρι τώρα που έπιασε με το ζεστό χέρι του το πιγούνι μου και το σήκωσε. Εν το μεταξύ το σώμα του ακουμπούσε απαλά στο δικό μου, και με έκανε να ανατρίχιασω. Ξαφνικά μου ξέφυγε ενα δάκρυ. Αυτή την στιγμή ένιωθα απλά τόσο αδύναμη. Τόσα χρόνια που έμαθα να κυκλοφορώ με ενα χαμόγελο στα χείλι, τόσα χρόνια που πάλευα εναντίον την στεναχώρια μέσα μου. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθειας χάθηκαν σε μια μόνο στιγμή. Είμουν θυμομενη μαζι του αλλά εκι ηταν και ενα άλλο συνεσθυμα. Το γεγονός που ηταν κοντά μου με έκανε να τρελαίνομαι. Και για ενα δευτερόλεπτο νόμιζα πως είδα το ίδιο συνεσθυμα στα μάτια του, ομως αποκλείετε. Ο Χρήστος μόλις είδε τα δάκρυα μου, τρόμαξε. Και άμεσος εξαφανίστηκε ο θυμός για μένα απο το πρόσωπο του. Με πλησίασε πιο πολυ ώστε μπορούσα να νιώθω την ανάσα του στα χείλια μου. Το βλέμμα του ακόμα καρφωμένο στα μάτια μου, μέχρι που το κατέβασε και κοιτούσε τα χείλια μου. Επέστρεψε το βλέμμα του στα μάτια μου, και ξανά στα χείλια μου. Χωρίς να καταλάβω γιατι δάγκωσα τα δικά μου. Ο Χρήστος που έκανε το ίδιο μουρμούρισε ενα 'γαμωτο' Και τελευταία στιγμή με άφησε και έφυγε χωρίς να πει ούτε μια λέξη.
Έμεινα έκπληκτη με το στώμα ανοιχτό. Τι στο; Γιατι το έκανε; Με πιο νόημα ;
Ειμουν πολυ μπερδεμένη. Ετσι όπως στεκόμουν στον τοίχο γλυστρησα με την πλατυ μου προς τα κάτω μέχρι που έφτασα στο πάτωμα. Έκλεισα τα μάτια μου για να ηρεμήσω. Με τόση αδρεναλίνη που κυκλοφορούσε στο σώμα μου, δεν μπορούσα να στέκομαι όρθια. Έπρεπε κάπου να κάτσω. Στο πάτωμα.
"Αλεξία; Τι κανεις εκι κάτω; Όλα καλα; θα σηκωθεις η θέλεις να καθαρίζεις τα πατώματα;" ηταν η Ραφαέλα.
"Τίποτα, απλός ζαλιστικά..." είπα και σηκώθηκα γρήγορα. Η Ραφαέλα σύκοσε ενα φρίδι. Προφανώς δεν με πίστεψε, αλλά ευτιχος δεν συνέχισε να ρωτάει.
"Εχουμε κενό, θέλεις να πάμε Starbucks, εφόσον είναι εδώ κοντά στο σχολείο;"
Εγω απλός συνφώνισα και με πήρε αγκαζέ. Όταν φτάσαμε παραγγείλαμε και οι δυο ενα Very Berry. Τώρα καθόμασταν έξω σε ενα παγκάκι και η Ραφαέλα μου έλεγε κατι για ενα αγόρι που της αρέσει, Χάρη νομίζω τον λένε, αλλά δεν έδινα και πολυ σημασία.
"Αλεξία! Δεν με ακούς! Τι έπαθες σήμερα;"
Εγω απλός κοιτούσα τα κορδόνια μου και ρουφούσα ακόμα στο καλαμάκι. Ξαφνικά ένιωσα ενα κρύο χέρι στο μέτωπο μου. Άρχισα να χαμογελάω λέγοντας:
"Και; Έχω πυρετό;"
Γέλασε και η Ραφαέλα.
"Όχι κυρία μου, αλλά έχω ανακάλυψη άλλη αρρώστια. Ειστε ερωτευμένη!"
Αμεσος γελάσαμε μαζι και εγω κουνούσα αρνητικά το κεφάλι.
"Όχι καλε! Δεν είμαι ερωτευμένη!" της είπα. Αλλά δεν ειμουν σίγουρη με την απάντηση μου.
"Μην μου λες τέτοια, κάποιος θα σου αρέσει!"
"Παντός απο το σχολείο, κανεις." Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν ήξερα καν αν ειμουν ερωτευμένη. Για να αλλάξω θέμα την ρώτησα:
"Τι ώρα ειναι; Μήπως θα έπρεπε να γυρίσουμε;"
"Παναγία μου! Έλα γρήγορα, αλλιώς θα αργυσουμε!"