PROMISE? ALWAYS...

53ο Κεφαλαιο

"Σιγά μωρέ, λες και τι έκανε." απάντησε ακόμα ήρεμος.
"Τι εννοείς;" φώναξα αναστατωμένη.
"Μην κάνεις ολόκληρο θέμα, λες και έπαθε κάτι σοβαρό η μητέρα σου. Τόσα χρόνια την μισούσες, μου έλεγες τα χειρότερα για αυτήν και τώρα ξαφνικά νοιάζεσαι!" φώναξε και αυτός τώρα. Σοβαρολογει; Υπήρχε περίπτωση να χάσω την μητέρα μου και αυτός αντιδράει έτσι. Δεν το περίμενα αυτό. Μέσα μου μαζεύτηκαν όλα τα νεύρα που είχα μαζί του και άρχισα να τον φωνάζω.
"Με δουλεύεις; Άσχετο το τι έγινε με εμένα και την μάνα μου, αλλά το να την χάσω δεν θα το άντεχα. Έχασα ήδη τον αδερφό μου!" πείρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω και συνέχισα.
"Είσαι τόσο εγωιστής. Κανονικά ΕΓΩ θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη μαζί σου και όχι εσύ. Δεν μου έδωσες καν την ευκαιρία να σου εξηγήσω! Και για κάτι που στην ουσία δεν έγινε."
"Τι θες να μου εξηγήσεις ρε Αλεξία; Αφού όλες ίδιες είστε! Μην το παίζεις αθώα, ξέρω τι είδα."
"Να, ούτε τώρα δεν με αφήνεις να σου εξηγήσω! Και στην Αθ-"  με διέκοψε χτυπώντας με το χέρι του πάνω στον τοίχο.
"Έλα! Αντε πες μου της δικαιολογίες σου! Ακούω!"
"Αφού λες ότι ξέρεις ήδη τι έγινε. Δεν σου λέω τίποτα, εφόσον έβγαλες τα δικά σου συμπεράσματά." φώναξα. Ένιωθα πως σε λίγο θα μου έρθουν τα δάκρυα. Όμως δεν κάνει να με δει έτσι.
"Σοβαρά; Σου δίνω την ευκαιρία να μου εξηγήσεις και δεν το κάνεις." φώναξε αγανακτησμένος.
"Τι πάει να πει μου δίνεις την ευκαιρία;" είπα και νευρίασα πιο πολύ.
"Δεν θα μου δίνεις εσύ 'ευκαιρίες' μόνο για να πω κάτι! Δεν σου ανήκω και δεν-" όμως με διέκοψε μια φωνή που ακουγόταν πίσω από την πόρτα.
"Και; Τα βρήκατε;" είπε η Ραφαέλα.
"Σκάσε" φωνάξαμε και οι δύο μαζί.
"Κοπάνα την αλλιώς δεν θα τη γλιτώσεις!" φώναξε ο Χρήστος. Πρώτη φορά τον είδα τόσο θυμωμένο. Η αλήθεια είναι πως τον φοβόμουν λίγο. Αλλά αν είναι για την κολλητή μου..
"Πώς μιλάς έτσι στη κολλητή μου; Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε Χρήστο; Βαρέθηκα να σε ακούω πια! Αν θες βγάλτα όλα από το μυαλό σου, αφού έτσι κάνεις πάντα. Μια φορά με βλέπεις με ένα αγόρι και τα παίρνεις αμέσως-"
"Νομίζεις εσύ δεν το κάνεις όταν με βλέπεις με άλλα κορίτσια;" φώναξε.
"Εγώ έχω και έναν λόγο! Πριν σε γνωρίσω είχες κάθε μέρα μια άλλη στο κρεβάτι! Δεν ξέρω αν άλλαξες!"
"Αλεξία σταμάτα!" προφανώς ήμουν η πρώτη που του έχει αντιμιλήσει με τέτοιο τρόπο. Αλλά δεν με ενδιαφέρει απλός συνέχισα.
"Όχι Χρήστο! Εσύ θα σταματήσεις και θα με ακούσεις. Προφανώς νομίζεις πως είμαι σαν και όλες αυτές! Γιαυτό έχω μια ερώτηση. Με έχεις αλήθεια ικανή να σε απατήσω με το οποιονδήποτε που θα βρεθεί μπροςτα μου;"δεν απάντησε. Απλός καθόταν πάνω στο κρεβάτι της Ραφαέλας και κοιτούσε το πάτωμα.
"Πολύ ωραία. Άρα με έχεις ικανή." είπα νευριασμένη και έκατσα κάτω στο πάτωμα.
"Τελικά δεν με ξερεις καθόλου."ειπα ψυθιριςτα. Επικρατούσε μια παράξενη ησυχία. Και δεν το άντεχα. Ξαφνικά μου κύλισε ενα δάκρυ. Όλο και ποιο πολλά κυλούσαν μέχρι που άρχισα να κλαίω και το κατάλαβε ο Χρήστος.
"Μην κλαις.Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι." είπε. Δεν απάντησα όμως. Συνέχισα να κλαίω και έκρυψα το πρόσωπο μου πίσω από τα χέρια μου. Κατάλαβα πως έκατσε δίπλα μου. Πέρασαν μερικά λεπτά χωρίς να πει κάποιος κάτι. Ξαφνικα έπιασε το χέρι μου και το χαϊδεύε.
"Σε παρακαλώ. Δεν θελω να ζηλεύουμε τόσο πολύ." είπα.
"Ξέρω, αλλα το να ζηλεύω σημαίνει πως σε αγαπάω και φοβάμαι να μην σε χάσω." ψιθύρισε. Δεν είπα τίποτα. Ακόμα κοιτούσα το πάτωμα ενώ ένιωθα πως με κοιτούσε.
"Συγνώμη, συγνώμη για αυτό που είπα για την μητέρα σου και συγνώμη που σε άφησα μόνη στην Αθήνα." ψιθύρισε. Εγώ απλός κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Τότε άνοιξε η πόρτα και μπήκε η Ραφαέλα.
"Ηρεμήςατε;"ρώτησε.
"Ναι." απάντησα. Και σηκωθήκαμε από το πάτωμα.
"Ωραία. Τώρα δώστε το χέρι." είπε χαμογελώντας η Ραφαέλα.
"Δεν ήμαστε στο νηπιαγωγείο." είπα αλλα η Ραφαέλα επέμενε. Άρα δώσαμε το χέρι.
"Τώρα μια αγκαλίτσα."είπε ακόμα χαμογελώντας. Στριφογυρισαμε τα μάτια και με πήρε στην αγκαλιά του. Μου έχει λείψει η ζεστασιά του.
"Και τώρα ένα φιλάκι." Την κοίταξα περίεργα αλλά απάντησε με σοβαρό τόνο.
"Φιλάκι."
"Καλά." απάντησα και τον φίλησα γρήγορα στα χείλη. Όμως ο Χρήστος δεν με άφησε να φύγω έπιασε το μάγουλο μου και μου έδωσε ένα γλυκό αλλα και παθιασμένο φιλί.
"Ξέρω πολύ καλα ότι ήθελες να με φιλήσεις." ψιθύρισε. Και από την φωνή του ανατρίχιασα.

----------------------------------------------
Ενα μικρο κεφαλαιο.Η συνέχεια του τσακομου και η στιγμή που τα ξαναβρίσκουν.Ξερω ειναι μικρο αλλα επειδι ειναι η συνέχεια του τςακομου ήθελα να σας το βάλω οπωσδήποτε.Και παλι συγνώμη που ειναι μικρο.Παρολα αυτα αν σας άρεσε σχολιάστε μου και πατήστε το αστερακιι..Μπορειτε να μου πείτε και τι θα θέλατε να γίνει στην συνέχεια!!Τα φιλία μας..💓